Skrypt na temat magicznych barier i eksperymentów z nimi związanych Magiczna bariera to potężny czar w formie kopuły, otaczający i zamykający dany obszar terenu.
Tworzy ją stabilna energia ukierunkowana przez maga (bądź magów) i czerpiąca swą moc z katalizatorów rozmieszczonych na jej obwodzie.

W zależności od użytych katalizatorów skupiających siły danego żywiołu, bariera posiadać może zgoła inne cechy; od najbardziej śmiercionośnych, poprzez blokujące dostęp, aż do kopuł umożliwiających regenerację czy leczenie różnego typu ran.


Skupiając w katalizatorach moc poniższego żywiołu, możemy otrzymać następujące rodzaje barier:

Ogień: Najbardziej niszczycielski żywioł. Ze względu na jego czystą i pierwotną siłę nie skrępowaną innymi czynnikami, stworzyć możemy kopułę składającą się z samych tylko płomieni, spopielających wszystko na swojej drodze. Kopuła ta jest najbardziej niestabilną ze wszystkich. Jest to także jedyna, która nie zachowuje swojego pierwotnie ustalonego kształtu, tylko drastycznie zmniejsza swoją objętość wraz z upływem czasu. Jedną z teorii wyjaśniających to zachowanie jest propozycja Valeriusa Popielatego, arcymistrza magii ognia. Twierdzi on, że płomienie składające się na ściany kopuły żywią się tlenem zamkniętym w jej środku. Pochłaniając coraz większe jego ilości, zmniejsza się, zwiększając jednocześnie swoją temperaturę. Jedynym dowodem sugerującym poprawność tej tezy (lub choćby jej części) jest poziom zniszczeń zaobserwowany po kontrolowanym użyciu na opuszczonej wsi. Im bliżej środka, tym spustoszenia wywołane przez ogień były coraz większe: od szkieletów spalonych domostw zaczynając, przez spopieloną ziemię idąc, na bazalcie powstałym z roztopionych kamieni kończąc.
Nie wiadomo, jak kopuła taka wygląda od środka, płomienie są tak gęste i jaskrawe, że z zewnątrz nie można dostrzec niczego. Gdyby zaś ktoś chciał obserwować od środka... cóż.

Ze względu na jego niszczycielską siłę czar ten został surowo zakazany przez stowarzyszenie magów. Próba samowolnej nim zabawy skutkować może wyciszeniem lub spędzeniem resztki życia w kazamatach Gildii Magów.

Znane przykłady użycia:

- Pierwszy test: sprawdzanie katalizatorów ognia i obserwacja skutków pod kontrolą Valeriusa Popielatego.
- Spalenie wymarłej na skutek zarazy wioski pod kontrolą Valeriusa Popielatego.
- Samowolne rzucenie czaru przez anonimowego maga w małej prowincjonalnej wiosce (ocenzurowano). Czar wymknął się spod kontroli, na skutek czego spalone zostało pół miasta, a jego autor zginął w płomieniach (ciała nie znaleziono). Po magu zostały tylko trzy roztopione złote zęby.

Rozmiar: największa miała około kilometra średnicy.

Katalizatory: (ocenzurowano)

Czar: (ocenzurowano)

Woda: znana z użytku w czarach leczniczych. Wykorzystana w katalizatorach tworzy delikatną, błękitną kopułę. Samą barierę wody ciężko nazwać barierą, gdyż każdy może przebić się na drugą stronę (ze względu na całkiem pokaźnie ilości wody powstałe ze złamanego czaru, odradza się tej czynności, gdyż grozi to podtopieniem lub zachłyśnięciem). Ze względu jednak na jej kształt, a także na analogiczny do pozostałych barier sposób przygotowania czaru, Gildia Magów postanowiła zaklasyfikować ją do grona barier magicznych. Ze względu na jej niestałość, nie można okryć za jej pomocą zbyt dużego obszaru.
Próba taka kończy się zazwyczaj przeciążeniem i zerwaniem bariery, co nie tylko przerywa jej lecznicze działanie, ale może wręcz zaszkodzić przebywającym wewnątrz osobom. Poza tym, utrzymanie zbyt dużej bariery kosztuje niezwykłe ilości sił maga (lub magów), co czyni ją nieopłacalną w użytku. Prawidłowo postawiona bariera nie czyni krzywdy osobom przebywającym w jej obszarze. Jednak próby przejścia przez jej ściany skutkują przeciążeniem i zerwaniem czaru. Obecne trwają badania nad jej użytecznością na polach bitew. Posiada niezwykle silne właściwości lecznicze. Z doniesień świadków wynika, że otwarte rany same się zasklepiają, bóle zanikają, a krwotoki ustają. Przebywanie wewnątrz przez dłuższy czas wpływa korzystnie na leczenie pospolitych chorób. Badania nad leczeniem zaraz nadal trwają.

Ze względu na dużą użyteczność, ale mały rozmiar, a także duże nakłady magiczne potrzebne do jej utrzymania, najlepiej sprawdza się w nagłych wypadkach lub w czasie, gdy trzeba szybko przywrócić do zdrowia większą grupę ludzi. Jej użycie może zrewolucjonizować medycynę polową.

Znane przykłady użycia:

Ze względu na wciąż prowadzone badania, wiemy tylko o kilku przykładach jej użycia, wszystkie przeprowadzone pod kontrolą zespołu arcymagów wody.

- Pierwszy test: leczenie rannych żołnierzy w bitwie o (cenzura).
- Drugi test: (zakończony niepowodzeniem) próba rzucenia czaru na szpital w (cenzura). Sprawa na szczęście obyła się bez ofiar – poszkodowani cierpieli na nudności i bóle głowy. Wiadomo o kilku krwotokach nosowych. Sam mag stracił przytomność.
- Trzeci test: kontrolowane próby powiększenia obszaru działania.
- Czwarty test: (cenzura)

Rozmiar: Największa bariera miała 14 metrów średnicy.

Katalizatory: Dobrymi katalizatorami są rzeczne kamienie z wyrytymi runami wody (najlepiej, gdy runy wypełni się czystym srebrem lub złotem).
Ułożone w okrąg, połączone, powinny zostać czystą, źródlaną wodą.

Czar: (ocenzurowano)

Ziemia: Najbardziej pierwotna struktura. Symbolizuje wytrzymałość i niezłomność. Katalizatory zawierające jej pierwiastki tworzą barierę w wyglądzie i strukturze całkiem odmienną od pozostałych. Aktywacji jej towarzyszy potworny huk rwanej ziemi i skał wyciąganych z gruntu. Czar nie przekształca struktury podłoża: on wykorzystuje je w całości, modyfikując i formując w twardą, stałą kopułę. Bariera tego typu, nazywana tarczą, tworzy wokół danego obszaru ziemną/kamienną (w zależności od wykorzystanych katalizatorów i składu podłoża w danym miejscu) kopułę. Jednak myli się ten, kto uważa, że kopuła ziemna podda się naciskowi szpadla: według doniesień materiał ten, zmodyfikowany magicznie, nie ulegnie nawet taranowi. Gruba na kilka do kilkunastu centymetrów powłoka przepuszcza jednak powietrze (badania w tej sprawie ciągle trwają). Z relacji świadków w środku panuje nieprzenikniony mrok. Korzystanie z pochodni, ognisk, czy innych pozamagicznych środków świetlnych jest stanowczo odradzane ze względu na brak cyrkulacji powietrza, możliwość zatrucia dymem, czy też nieznośny gorąc – kopuła działa wtedy jak piec.
Jednak ze względu na swoją wytrzymałość i stabilność przewiduje się jej przydatność jako czar defensywny – w razie zagrożenia można go skutecznie rzucić (na przygotowanym wcześniej terenie) i raźnie czekać na ratunek.

Znane przykłady użycia:
- Test na stepach: powstanie pierwszej kopuły i testy na jej wytrzymałość.
- Podczas testu drugiego na grupę magów napadł oddział bandytów. Szczęśliwie magowie zamknęli się w przygotowywanej wcześniej kopule. Dwa dni później przybyła odsiecz i nieco odwodnieni czarodzieje mogli bezpiecznie opuścić barierę. Uważa się to za doskonały test w warunkach polowych zakończony powodzeniem.
- Wiadomo także o wielkiej kopule powstałej na Północy, na terenach objętych plagą. Próby odbicia zamkniętych tam ludzi za każdym razem kończyły się porażką. Przez długi czas istnienia kopuły uznać można, że zamknięci tam ludzie pomarli z głodu. Bariera ta stała się grobowcem i jednocześnie pomnikiem ich pamięci.

Rozmiar – największa: brak możliwości dokładnego zbadania. Kopuła Północy obejmuje obszar równy mniej więcej wielkości małego miasta.

Katalizatory: kamienne płyty ustawione w kręgi. Im większy krąg, tym większe kamienie winny zostać użyte. Najbardziej efektywne są płyty bazaltowe lub granitowe, choć zwykłe polne głazy z wyrytymi runami ziemi także spełnią swoje zadanie.

Czar: (ocenzurowano)

Energia: Użycie energii w katalizatorze tworzy efekt podobny do wyładowań elektrycznych przypominających uderzenia pioruna. Kopuła powstała z jej użycia jest jedną z najbardziej stabilnych i największych z grona wszystkich barier. Tworzy ją czysta energia magiczna, przypominająca posplatane pioruny. Kopuła ta, nietypowo dla innych, zaczyna się formować od wierzchołka w dół, ku katalizatorom, a nie jak w przypadku wszystkich pozostałych, od katalizatorów w górę. W pełni ukształtowana, z dala wygląda jak wielka, blado-błękitna bańka z elementami wyładowań elektrycznych. Barierę w jedną i drugą stronę przebyć mogą tylko przedmioty nieożywione. Każdy żywy organizm padnie martwy podczas próby przebicia się przez nią. Ma to najprawdopodobniej związek z natężeniem energii przepływającej wewnątrz bariery.
Bardzo przydatna w przypadku potrzeby przeprowadzenia kwarantanny na dużym obszarze. W przeciwieństwie do bariery ziemnej, nie sprawdza się jako schron: pociski z machin oblężniczych i strzały bez żadnego problemu mogą przebić się na drugą stronę.

Znane przykłady użycia:
- Test w Gildii Magów. Nieświadomy zagrożenia mag próbował przejść przez barierę. Każdy, kto próbował dotknąć jego ciała w ciągu godziny od zajścia został porażony prądem (na szczęście, obyło się bez dodatkowych ofiar). Plotka głosi, że grabarze wynoszący zwłoki mieli komicznie naelektryzowane włosy.
- Wypadek w dolinie niziołków. Grupa magów próbowała postawić barierę bez użycia katalizatorów, jako punkt przepływu energii używając siebie i stworzonych naprędce kamieni (w ich mniemaniu) magicznych. Celem była ochrona ogromnej plantacji pomidorów nieustannie ograbianej przez (prawdopodobnie) gildię kupiecką. Czar wymknął się spod kontroli i magowie zostali zamknięci wewnątrz niestabilnej bariery, ze zdjęciem której było sporo problemów. Była to największa zaobserwowana do tej pory kopuła.
- Zamknięcie wsi i okolic północnego traktu, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się zarazy. Perfekcyjnie rzucony czar spełniający warunki kordonu sanitarnego. Badania kopuły nadal trwają.

Rozmiar – największa: obszar sporej doliny.

Katalizatory: stalowe pręty pokryte runami energii, wbite na obwodzie budowanej kopuły. Ilość prętów i szerokość między nimi zależy od modyfikacji zaklęcia przez danego maga. Trochę lepsze od stalowych są pręty z czystego srebra – jednak są zbyt drogie, a różnica między nimi a stalowymi nie jest znaczna.

Czar: (ocenzurowano)


Łączenie katalizatorów różnych sił

Już w teorii czyn taki jest szaleństwem. Cztery potężne żywioły o równej mocy, z których każdy jest tym dominującym prowadzić może tylko do katastrofy. Żaden porządny mag nie podejmie się takiego zadania inaczej, niż tylko w teorii. Jednak jak historia pokazuje, od każdej reguły istnieją wyjątki. Malfuris Szalony (przydomek, jak się okaże, nadany całkowicie słusznie) próbował w swojej pracowni stworzyć kopułę ze wszystkich sił (nikt nie wie, jaki miał w tym cel). Świadkowie donosili o nasilającym się, ogłuszającym buczeniu na skraju słyszalności. Gdy dźwięk doszedł już do wszechogarniającego pisku, pojawiła się oślepiająca biel tamująca wszelki dźwięk. Po paru chwilach wszystko wróciło do normy. Gdy strażnicy wbiegli do laboratorium Malfurisa, zastali tylko komnatę od podłogi do sufitu wysmarowaną krwią i resztkami wnętrzności nieszczęsnego maga.

Z pewnych źródeł wiadomo też o próbie stworzenia dwóch kopuł jednocześnie: jednej wewnątrz drugiej. Eksperyment ten miał na celu złączenie barier ognia i ziemi aby stworzyć coś na kształt magicznego pieca do wytopu rudy. Eksperyment jednak nie wypalił, gdyż bariera ognia zamknięta kamienną (prawdopodobnie) od razu była neutralizowana. Nie było możliwości aktywacji ognistej w kamiennej. Po paru różnych próbach eksperyment przerwano. Nie wiadomo nic o innych testach mających na celu łączenie jakichkolwiek barier.


Notka skryby: czary i niektóre nazwy zostały ocenzurowane na polecenie Gildii w celu tylko im znanym.