Most nad Południcą

1
Obrazek
Okolica mostu była pagórkowata i zalesiona. Po rzece pływały małe stada kaczek. O swojej obecności dawało znać również inne, liczne ptactwo, skryte w koronach drzew lub przelatujące wysoko ponad głowami. W pobliżu mostu, na wzgórzu tuż przy trakcie, znajdowały się ruiny starej kaplicy.
* Droga z Ujścia aż do mostu zajęła drużynie niecałe trzy dni marszu. Pierwszą noc udało się przespać w gospodzie. Okazało się, że od czasu wojny z Varulae przybytek odwiedzała bardzo mała liczba podróżnych, dlatego właściciel będący na skraju bankructwa zaoferował najniższą możliwą cenę za nocleg. Kilka gryfów było zdecydowanie warte spędzenia nocy na wygodnej pryczy. Zaopatrzono się również w prowiant. Po porannej odprawie wyruszono w dalszą drogę. Drużyna nie mogła narzekać na chłód, bowiem temperatura powietrza, nawet nocą, była całkiem znośna. Kolejnej nocy, brak zamkniętego i bezpiecznego miejsca na sen zmusił wędrujących do spania pod namiotem, który Herenza zwinęła ze składziku w gospodzie. Trzeciego dnia w południe byli na miejscu.

Lwia Lilia postanowiła aby się zatrzymać w ruinach i rozbić mały obóz przed przystąpieniem do zastawienia pułapki. Nakazała rozpalić ognisko i przygotować strawę, coby nie działać o pustym żołądku. Rzecz jasna, zadania tego podjął się były karczmarz. Przyrządził potrawkę z mięsa i warzyw, w jakie udało mu się zaopatrzyć w gospodzie. Pomimo braku wielu składników, w tym przypraw i soli, potrawa pachniała całkiem dobrze, a i na pierwszy rzut oka wyglądała smakowicie.

– Mam plan, ale najpierw chciałabym go omówić z tobą – Herenza zwróciła się do barda. – Do przejazdu karawany z zapasem żywności mamy nieco czasu. Powinni tu być późnym wieczorem. Musimy ich zatrzymać na samym moście. Wtedy nie będą mieli drogi ucieczki, o ile uda nam się zablokować oba brzegi. Proponuję ustawić blokadę po naszej stronie brzegu, a przyczaić się po drugiej tak, aby zaatakować karawanę od tyłu. Dobrze by było jednak, żeby blokada pojawiła się dopiero wtedy, gdy wozy wjadą na most. Nie byłoby wtedy żadnych przedwczesnych podejrzeń, a plan mógłby wypalić.

Tymczasem reszta ekipy robiła mały rekonesans po okolicy. Same ruiny kaplicy były niezwykle stare. Niemożliwe było określić komu to miejsce było niegdyś poświęcone. O tym, że zgliszcza te były miejscem kultu, świadczyć mogły ledwo zachowane, marmurowe ołtarze, porośnięte od dawna mchem i trawą. Most natomiast był szeroki na tyle, by pomieścić dużej wielkości wóz. Nie był zbyt długi. Przejście go w całości zajmowało może trzydzieści kroków. Po jego obu stronach, na brzegach, obok traktu rosły młode brzozy.

Wszyscy powrócili do obozu, gdy Herenza zagwizdała, w celu zwołania całej ekipy i przydzielenia każdemu zadania. Okazało się wtedy, że Dorag, całkiem przypadkiem, znalazł w lesie rdzawy topór do rąbania drzew.

– Może się przyda – stwierdził.

Most nad Południcą

2
Spoiler:
Kobieta parsknęła śmiechem w odpowiedzi.
- Tak. Ruszyli beze mnie, bo uznali, że poczekanie chwilę uwłacza ich godności.
- Spóźniałaś się trzecią godzinę, Umbra
- mruknął Rhys, wywołując u niej tylko wzruszenie ramion. Cóż, trzy godziny opóźnienia mogły wywołać frustrację nawet u tych najbardziej cierpliwych.
Pewnie minie trochę czasu, zanim konie się zmęczą, a jazda zacznie im się dłużyć, ale w tej chwili poranne słońce przyjemnie grzało ich plecy i rzucało długie cienie przed kopyta wierzchowców. Porządnie ubita droga prowadziła do mostu i zapewne jeszcze dalej, jako główny szlak pomiędzy większymi miastami, które dzieliła rwąca rzeka. Skoro blondynka rozpoznała nawet rozszczepione drzewo, które gdzieś tam rosło, po którejś ze stron dużego, kamiennego mostu, musiała pochodzić z okolicy, albo wystarczająco dużo czasu spędzić już na szukaniu interesujących znalezisk w tutejszych lasach.
- To moje imię. Umbra Vespertine, miło mi - przedstawiła się oficjalnie, zwalniając nieco, by zrównać się z Loyrą. - Matka jest artystką. Mogło być gorzej, mogłam nazywać się Ochra, jak moja młodsza siostra. Całe szczęście, że rodzice nie mieli więcej dzieci. Źle by się to dla nich skończyło.
Elf też przytrzymał nieco konia w miejscu, by towarzyszki mogły go dogonić. Dalej od miasta ruch był mniejszy, sporadycznie mijali jakieś wozy i podróżnych, mogli więc jechać w rzędzie, nie przejmując się tym, że zajmują w ten sposób większą część drogi. Konie wydawały się zadowolone z takiego rozwoju sytuacji, czerpiąc pewną przyjemność ze swojego wzajemnego towarzystwa.
- Wczoraj mówiłaś, że jesteś magiem - zagadnął Rhys. - Powiesz coś więcej? Nie dopytuję o twoją przeszłość, wykształcenie i tak dalej, nie zrozum mnie źle. Wolę doprecyzować, bo z doświadczenia wiem, że mało kto pracujący dla Lilii lubi o sobie mówić. Ciekaw jestem tylko, co potrafisz robić. Jak silna jest twoja moc. Jak bardzo powinniśmy się ciebie obawiać.
Uniesiony w półuśmiechu kącik ust świadczył o tym, że mężczyzna nie do końca mówi poważnie, ale na pewno informacje, o jakie prosił, były dla nich istotne. Musieli wiedzieć, czego się po sobie nawzajem spodziewać i czego od siebie oczekiwać. Zerknął przez ramię, jakby sprawdzał, czy nikt za nimi nie jedzie. Chyba nie zobaczył niczego niepokojącego, bo zaraz wrócił do rozmowy.
- Od dawna jesteś w Ujściu? Pewnie robiłaś już coś dla Lilii, skoro Trev cię do nas przyprowadził. Jesteś tu sama? To znaczy... w tym mieście?
Obrazek

Most nad Południcą

3
Roześmiała się bardzo szybko po usłyszeniu odpowiedzi.
- Cóż, em, najcierpliwsza nie jestem, ale chyba się nie dziwię.- rzuciła z dosyć szczerym rozbawieniem. To prawda, nie należała do najcierpliwszych. Można by nawet powiedzieć, że lubi mieć wszystko NATYCHMIAST.

Podczas jazdy skupiała się przede wszystkim, no właśnie, na jeździe. Potrafiła jeździć konno, więc nie był to dla niej żaden problem, ale nie była jakoś bardzo pewna swoich umiejętności w tym aspekcie.

- Vespertine? Brzmi nieco...szlachecko. Ale żeby nie było, wstrzymaj konie.- roześmiała się ze swojego mini-żartu. "Wstrzymaj konie". Jechali konno. Haha.- Wiem, że może to być tu postrzegane jako obrazę. Bycie częścią Szlachty w Ujściu, w sensie. Nie miałam zamiaru urazić, pytam z, em, ciekawością.- dodała w miarę szybko ze w miarę przyjemnym dla oczu uśmiechem.

Zapytana o swoje zdolności, uśmiechnęła się do samej siebie w duchu. Nie przyznawała się do tego jakoś bardzo, ale faktycznie lubiła gadać o sobie. Lubiła też...to co za chwilę zrobi.

- Tak, powinniście się mnie bać. I to bardzo.- rzuciła wyjątkowo chłodnym i mrocznym tonem, kryjąc swoje rozbawienie. Nie raz zdarzało się jej robić ten "dowcip".- Znaczy, obiektywnie patrząc...gdybym chciała, to mogłabym was teraz zabić. Spalić w ogniu piekieł, bo my, magowie, to infernaliści.- rzuciła ponownie dosyć chłodno, po czym wpierw sprawdziła reakcję Umbry i Rhysa, a potem parsknęła głośnym śmiechem.- Ahaha, uwielbiam to. Ale odpowiadając poważnie na pytanie, ogólnie rzecz biorąc jestem BARDZO dobra w Magii Ognia, w sensie, spędziłam większość życia na ćwiczeniu jej, więc...cóż...nie chcę się szczególnie przechwalać, ale jestem całkiem przekonana, że jeśli nie mieliście nigdy kontaktu z kimś o moim wykształceniu, to...hmm...jakby to...- przez dłuższą chwilę się zastanawiała, niezbyt mogąc ubrać swoje myśli w słowa. Po chwili jednak wpadła na pomysł. Zmrużyła na chwilę oczy, po czym wzięła głęboki wdech i zerknęła na tę dwójkę.

- Najpewniej nie spotkaliście nigdy kogoś takiego jak ja.- powiedziała zadowolona z tej sentencji.- Jestem, ogólnie rzecz biorąc, w niewielkim procencie w pełni wykształconych magów. Studiowałam, em, w dwóch akademiach i jestem certyfikowaną nauczycielką. I tak, pracowałam już dla Lilli, a raczej podjęłam, uh, próbę. Wolę o tym nie rozmawiać, to była jedna wielka porażka.- rzuciła z lekko zdenerwowanym uśmieszkiem. Faktycznie wolała nie przedstawiać się od strony tego, że nie wykonała pierwszego zadania.

Most nad Południcą

4
POST BARDA
- Tylko tak brzmi - mruknęła Umbra, odwracając wzrok od Loyry i kończąc temat. Ciężko stwierdzić, czy jej nagłe milczenie wynikało z tego, że była oburzona podejrzeniami związków ze szlachtą, wstydem ze swojego pochodzenia, czy jeszcze czymś innym, ale nie zmieniało to faktu, że dopytywanie o nazwisko okazało się niemile widziane. Rhys miał rację, nie każdy lubił tu mówić o sobie, a w towarzystwie składającym się z różnego rodzaju przestępców właściwie mało kto lubił.
Loyra zwróciła na siebie uwagę kobiety dopiero wtedy, kiedy zaczęła opowiadać o sobie i grozić im agonią w płomieniach, gdy jako infernalistka przyniesie śmierć i zniszczenie tym, którzy nieopatrznie weszli jej w drogę. Nie wyglądała na taką, ze swoim szerokim uśmiechem i delikatnym sposobem bycia, a jednak coś w jej słowach sprawiło, że oboje zamilkli, patrząc na nią z lekką obawą, kryjącą się w spojrzeniu. Dopiero jej rozbawienie u nich także wywołało krótkie parsknięcia śmiechem, choć dużo bardziej nerwowe. Co by nie mówić, przyjęli ją bez słowa sprzeciwu, gdy półork przyprowadził ją do ich stołu. Podzielili się mapą i przyłączyli ją do swojej grupy uderzeniowej, nie pytając o zbyt wiele. Czy to był błąd? Mogło się jeszcze okazać, że tak i nie musieli nic mówić, by elfka spostrzegła wątpliwości, jakie przekazali sobie wzajemnie za pomocą krótkiego, ale wymownego spojrzenia.
- To co ty tu w ogóle robisz? - spytał elf, potrząsając głową w geście absolutnego braku zrozumienia. - Z takim wykształceniem i takimi możliwościami tak po prostu postanowiłaś przyjechać tutaj i zgłosić się do Lwiej Lilii?
- A potem wylądować na tydzień w lesie z naszą dwójką
- dodała Umbra, unosząc lekko brwi. - Ładny mi awans społeczny.
- Niektórych awans społeczny nie interesuje
- Rhys pokręcił głową. - Ale nie zmienia to faktu, że to, co mówisz, wydaje się... bardzo imponujące.
Zamilkł na moment, przez chwilę wyglądając na odrobinę zażenowanego.
- Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, to nazywanie mnie magiem przez Umbrę jest z kolei wyjątkowo upokarzające - stwierdził w końcu.

Wydawało się, że rozważa popędzenie konia, ale bezpieczny kłus był lepszy dla wierzchowców, jeśli mieli je męczyć przez cały dzień i pół następnego. Przez jakiś czas jechali w ciszy, zmuszeni do zmienienia szyku na jazdę jeden za drugim, gdy mijali się z dużą karawaną handlową. Wóz za wozem, terkoczące na ubitej, choć nierównej drodze nie sprzyjały też rozmowom. Nawet gdy później znów się zrównali, każde z nich pogrążone było we własnych myślach i nie zagadywało Loyry. Do czasu, naturalnie. Umbra nie potrafiła długo milczeć, ostatnia godzina musiała być dla niej sporym wyzwaniem.
- Więęęc... nie powiedziałaś, czy jesteś w Ujściu sama - zagadnęła. - Szczerze mówiąc, wysokich elfów nie spotyka się tu zbyt często. A jeszcze rzadziej są one tak... otwarte, jak ty. Znałam kiedyś jednego. Wyżej srał, niż dupę miał. A ta naprawdę była wysoko. Ty jesteś inna. Nawet jeśli grozisz spopieleniem nas, jak cię zdenerwujemy.
Zerknęła na Rhysa, który wydawał się ich nie słuchać.
- Jeśli jesteś certyfikowaną nauczycielką, mogłabyś jego nauczyć czegoś konstruktywnego dla odmiany - skinęła głową w stronę elfa, na co ten odpowiedział jej tylko wyjątkowo zirytowanym spojrzeniem. Proszę, jednak słuchał! - Ogień mógłby umieć rozpalać na przykład. Nie potrafi normalnie, to chociaż magicznie...
- Ktoś zamorduje cię kiedyś we śnie, Umbra.
- Albo leczyć kaca. Jest takie zaklęcie, na leczenie kaca? Przydałoby się. Ludzie ustawialiby się w kolejkach.
Obrazek

Most nad Południcą

5
Nie miała potrzeby dalszego drążenia tematu dotyczącego nazwiska Umbry. Nie chciała o sobie gadać, co Loyra zrozumiała. Co prawda czuła pewną ciekawość, zwłaszcza, że była dosyć zainteresowana blondynką, ale postanowiła grzecznie odpuścić, by nie psuć za bardzo atmosfery.

Nie spodziewała się, że duet ten da się tak łatwo nabrać na mały dowcip dotyczący brutalnego mordu. Ewidentnie wzbudziła w nich jednak jakiś niepokój, co...hmmm, może niekoniecznie chciałaby uznać, że jej się spodobało, co bardziej...zaintrygowało. Nie sądziła, że jeśli spróbuje kogoś faktycznie przerazić, to to zadziała. Może powinna kiedyś tego próbować. Jeśli będzie trzeba. Ale wolała nie, była nieco zbyt...hmm, krystaliczna.

- Cóż.- wzięła głęboki wdech.- Jestem tu przede wszystkim dlatego, że, hmm...niezbyt podobało mi się to co działo się w Nowym Hollar. I nie interesował mnie awans społeczny, jestem w tym bardziej dla, hm...ciężko mi znaleźć słowo. Samej pracy? Zawodu? Chęci odkrycia czegoś? Wybudowania sobie jakichś koneksji? Osiągnięcia czegoś? W sensie, b-bardziej wolałabym coś zobaczyć, zwiedzić i zrobić niż siedzieć na salonach i nauczać, albo być czyimś doradcą, prywatnym zaklinaczem, lub walczyć w wojnie z Keronem w imieniu naszej nowej, kochanej, rektorki. Widziałam w wydarzeniach w Ujściu jakąś tam szansę. Na zrobienie czegoś samemu, w sensie. Znalezienie sojuszników, uh, może przydaniu się sprawie, no i...mam...hmm..nienajlepsze relacje z Keronem. - głośno odetchnęła na koniec tej wypowiedzi. Była w większości szczera, choć regularnie zatrzymywała się by nie powiedzieć czegoś nie tak, bądź nie powiedzieć za dużo.- No i tak ogólnie to nie przyszłam za bardzo do Lilii, a do Kali, ale powiedzmy, że najwidoczniej były to za wysokie progi.- nerwowo parsknęła lekkim śmiechem i przeczesała włosy jedną dłonią.

Podczas dalszej jazdy także do nikogo nie zagadywała, musiała na chwilkę odpocząć od pogawędek, złapać trochę wdechów, no i popodziwiać widoki na drodze.

- Przybyłam sama. Przez chwilę pracowałam z dwójką innych osób i jeszcze z Savosem. T-tym od was, na pewno kojarzycie. Urokliwy mężczyzna.- rzuciła miło. Faktycznie nieco polubiła Savosa. Gdyby mieli okazję powspółpracować, pewnie mogliby się nawet zaprzyjaźnić. Miał pewien urok, który bardzo podobał się Loyrze, nawet niekoniecznie pod względem seksualnym, co bardziej...osobistym.

Tak jak wcześniejsze zdania (poza tamtym żartem) mówiła w raczej radosnym, lub przynajmniej kordialnym tonie, tak teraz już w dużej części faktycznie spoważniała.
- Może gdybym urodziła się na terenie, w którym jest więcej Wysokich Elfów to taka bym była, Umbro.- głośno westchnęła.- Ale ciężko jest być egomaniakiem, czy "wyżej srać", w momencie kiedy jest się pomiatanym przez populację bo jest się odrobinę za wysokim...i musi się oglądać jak moi przyjaciele są zabijani, skazywani na tortury, lub po prostu okropnie traktowani dlatego, że nie są tak ładni jak ty.- nawet podczas poważnej wypowiedzi nastał czas na mały komplement.- I nie mam tu na myśli bycia fizycznie atrakcyjnym, chodzi o to, że...wiesz. Niektórzy, według s-standardów pewnych...BARBARZYŃCÓW, są uważani za zbyt wysokich. Albo mają zbyt szpiczaste uszy. Albo są zbyt niscy. Albo zbyt zieloni. I najwidoczniej jest to na tyle duży problem, że...cóż...- Loyra ewidentnie się uniosła. Mówiła nieco głośniej, może niekoniecznie ze złością, co z ewidentną irytacją tym stanem rzeczy. Jej idealistyczna część osobowości mocno przemawiała teraz przez nią z dosyć porządnym, słusznym zirytowaniem właśnie.- Dochodzi do takich sytuacji jak ta w Oros. I dlatego właśnie, przez to, że tam byłam i to widziałam, to ciężko jest mieć się za nadistotę. Bo widzę co takie...podejście...robi z innymi.- głośno odetchnęła. To była długa wypowiedź. Bardzo długa. Ale chyba była z niej finalnie zadowolona. Dała trochę upust skrywanym przez siebie emocjom.

Nastał też jednak czas na milszą pogawędkę dotyczącą Magii. To zawsze było lepsze.
- Jasne, mogę chętnie nauczyć Rhysa paru sztuczek, ale obawiam się, że to zajmie więcej niż parę godzin.- lekko się roześmiała.- I tak, Umbro, istnieje zaklęcie leczące kaca. Nawet je znam.- rzuciła milszym tonem.- No...okay, trochę przesadziłam. Może niekoniecznie go LECZY, co nieco minimalizuje skutki. Służy przede wszystkim do nadawania energii i orzeźwiania, więc niekoniecznie ULECZY ci kaca, ale uczyni go...łatwiejszym do przetrwania. Na pewno jednak istnieje gdzieś na świecie czarodziej antykacowy, ale niestety nim nie jestem.

Most nad Południcą

6
POST BARDA
- Myślę, że jeśli faktycznie wykażesz się z tym wszystkim, co potrafisz, wcześniej czy później do niej trafisz - odparł Rhys. - Kali lubi otaczać się tymi, których uznaje za wartościowych. Trzymaj w takim razie kciuki, żeby się nam udały te poszukiwania. Jak dobrze pójdzie, będziesz mieć dodatkową kartę przetargową.
Z jakiegoś powodu nie zakładał, że udadzą się do Kali razem z nią. Może wcale nie interesowało go sięganie po "coś więcej". Gdy wspomniała Savosa, rzucił szeroki uśmiech do jadącej po drugiej stronie Loyry blondynki.
- Oczywiście, że go znamy! Czy to jest moment, w którym opowiadam, jak zapiłaś się do nieprzytomności, kiedy dowiedziałaś się, że Savos jest żonaty, Umbra?
- Zamknij się! To wcale nie było dlatego i dobrze o tym wiesz!
- Mhm
- mruknął elf z powątpiewaniem.
- Ta informacja się po prostu zbiegła w czasie... uh, pierdol się, Rhys!
Mężczyzna zaśmiał się, ale nie kontynuował tematu. Przynajmniej Aenna zyskała pewne nowe informacje dotyczące człowieka, z którym prawie współpracowała ostatnio. Nie było to zaskakujące, gdy brało się pod uwagę jego niewątpliwy urok osobisty. No, może sama kwestia istnienia prawomocnego związku w miejscu takim, jak Ujście, mogła nieco dziwić. Ale przecież dlaczego ludzie mieliby odmawiać sobie życia tylko dlatego, że zawodowo działali poza prawem?
- Cóż... w Ujściu nie lubią zielonych i w sumie to by było na tyle - Umbra z ulgą przyjęła zmianę tematu. - Ale tutaj jest to raczej jasne. Wiesz, z tym całym zamieszaniem związanym z Valurae. Każdy zielony traktowany jest jak szpieg. Nasz Trev musiał sobie porządnie zapracować na zaufanie Lilii, ale teraz jest praktycznie jej prawą ręką. Chociaż z drugiej strony... z orka to on ma w sobie tylko kolor skóry i wzrost. Nawet te jego kły są jakieś takie... mało imponujące - wzruszyła ramionami. - Tak czy inaczej, mam nadzieję, że tutaj odpoczniesz od tego, co cię tak frustrowało w... eee... w Oros.
Słysząc, że Loyra jest w stanie choćby odrobinę leczyć kaca, kobieta wyraziła smutek wywołany tym drobnym faktem, że zabrali ze sobą za mało alkoholu i tracili okazję życia. Rhys nie podzielał jej rozczarowania, zresztą był zbyt skupiony na obserwowaniu drogi przed i za nimi, by angażować się w tak nieistotny dla siebie temat. Rozmowa rozwijała się dość przyjemnie, poruszając wiele różnych tematów, mniej lub bardziej istotnych, ale w większości raczej lekkich, pasujących do przyjemnej pogody i porannego słońca, wspinającego się po niebie. Po kilku godzinach znalazło się ono w zenicie, a elf zarządził postój, by konie mogły sobie chwilę odpocząć. Im też było to potrzebne - odzwyczajone od tak długiego siedzenia w siodle nogi Loyry z ulgą przyjęły możliwość rozruszania się w normalnych warunkach, takich jak chociażby zwyczajne chodzenie. W oddali coraz wyraźniej widzieli ścianę lasu, ale już teraz trafiały się pojedyncze drzewa, lub ich małe skupiska.
Rhys przywiązał swojego siwka do gałęzi i poinformował że oddala się od nich na chwilę, zapewne za potrzebą. Umbra za to zaraz po zeskoczeniu z siodła sięgnęła do juków, z których wyciągnęła kawałek chleba i paczkę suszonych owoców, z którymi usiadła, oparta o drzewo.
- Nie zdążyłam zjeść rano - poinformowała Loyrę, choć ta o nic nie pytała. Po chwili namysłu wyciągnęła mały woreczek z owocami w jej stronę, w razie gdyby miała ochotę się poczęstować. - Mam nadzieję, że jakoś z nami wytrzymujesz. Znamy się już tyle lat, że czasem zapominam, że niektóre nasze zachowania mogą nie być... hm... mile widziane. Przez obcych. Czy tam nowych znajomych, rozumiesz.
Obrazek

Most nad Południcą

7
- Moment. Jest żonaty???- rzuciła ze szczerym zaskoczeniem. Nie przeszkadzało jej to jakoś bardzo, nawet nie miała wobec niego większych planów, jedynie po prostu go polubiła, ale zdecydowanie się tego nie spodziewała. Myślała, że to bardziej typowy łotr, który nie chciałby się żenić. Widocznie źle go oceniała. Ewentualnie bardzo dobrze zgrywał pozory łotra, a w domu mógł być kochającym mężem. Ciężko było jej stwierdzić, więc tym razem powstrzymała się od mentalnego sprintu.

Ciekawe w sumie czy jeszcze się spotkają. Nawet by chciała, sprawiał wrażenie serio w porządku gościa, nawet jeśli odrobinę zbyt...hmm...rozluźnionego? Cwanego? Ciężko było znaleźć słowo. Najbardziej przypominał jej Umbrę.

- Jeszcze ktoś tu chce się pochwalić statusem związkowym?- rzuciła raczej mimochodem, głównie dla podtrzymania konwersacji, ale też i w sumie z ciekawości. Sama była raczej...może nie zielona (to słowo bowiem byłoby źle traktowane na terenie Ujścia) w tym departamencie, co po prostu dosyć...nieobecna. Czasem z kimś przyflirtowała, czasem była nieco bardziej urokliwa niż zwykle, ale raczej na tym się kończyło. Zresztą, niezbyt miała jak o tym myśleć, skoro ostatnio była głównie w podróży.

Rzuciła temat dotyczący rasizmu, chyba dochodząc do wniosku, że powiedziała już wszystko co mogła. Niezbyt podobało jej się stwierdzenie, że w Ujściu rasizm dotyczący "zielonych" jest normalny ze względu na sytuację. Jeśli chodzi o tę kwestię, zdecydowanie była idealistką.

Podczas postoju bardzo głośno odsapnęła.
- Ohhh, brakowało mi tego. Wolę jednak moje nogi, niż nogi konia.- minimalnie się przebiegła, byleby rozprostować kości. Faktem było, że rzadko miała okazję do długich podróży konnych, więcej jednak chodziła.

Zerknęła na swoją klacz i postanowiła szybko ją podkarmić, wyciągając lekko ususzone jabłko ze swojej torby i szybko jej je podając.
- Masz, jedz, żebyś nie czuła się pokrzywdzona. - delikatnie ją poczochrała i lekko się uśmiechnęła, po czym już zostawiła rumaka w spokoju i usiadła koło tego samego drzewa co Umbra, gdzieś z boku, przyjmując przy okazji ofiarę pod postacią suszonych owoców. Widocznie grożenie spaleniem miało swoje profity.


Choć ani trochę nie zamierzała ich torturować, oczywiście. To był żart.
- Smacznego.- lekko się uśmiechnęła.- Ogólnie to dosyć dobrze się bawię, także jesteśmy trochę powyżej, uh, etapu, w którym musiałabym ledwo wytrzymywać. Porządne z was towarzystwo.- oznajmiła w dosyć sympatyczny sposób. Zdecydowanie myślała to co powiedziała, póki co w miarę ich lubiła. Może nie miała aż takich...ciągot do mordowania we śnie i nałogowego picia alkoholu, ale każdy miał jakieś wady.

Most nad Południcą

8
POST BARDA
Rhys zaśmiał się w reakcji na jej zaskoczenie. Rzadko to robił, a szkoda, bo miał całkiem miły śmiech.
- Następna? O co chodzi z tym człowiekiem - pokręcił głową z niedowierzaniem, ewidentnie nie rozumiejąc, jakim cudem Savos budzi w kobietach tak silne uczucia.
- Nie sądzę - odparła Umbra na pytanie o związki. - Ja nie mam na to czasu, a Rhys chyba od dawna nie znalazł nikogo, kto skruszyłby warstwę lodu, otaczającą jego serce z kamienia.
O nią nie pytali - skoro przyjechała do Ujścia sama, to prawdopodobnie też nie miała statusu związku, którym chciała się pochwalić. W życiu takim, jakie wiedli, trudno było uporządkować sobie kwestie uczuciowe, zwłaszcza na stałe. Olia był całkiem intrygującym wyjątkiem, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego lekko niepoważny, łotrowski urok.

Gdy klacz wcinała zaoferowane jej jabłko, a Umbra swoje śniadanie, łatwo było zapomnieć, z jakimi problemami zmagało się Ujście. Widoczne teraz z oddali miasto wyglądało tak, jak każde inne, zatopione w jaskrawych promieniach południowego słońca. Mieli sporo szczęścia z pogodą, bo przez ostatnie dni nie było tak przyjemnie, jak dziś. Ani za gorąco, ani za zimno, nie padało i nie wiało bardziej, niż zwykle. Ich podróż mijała spokojnie i pozbawiona była utrudnień (choć elf wyraźnie się ich spodziewał w każdej chwili), więc łatwo było poczuć się jak na zwykłej wycieczce, pozbawionej skomplikowanego celu i czyhającej za plecami konkurencji.
- Z ciebie też - Umbra uśmiechnęła się do elfki. - Kiedy nie grozisz nam spopieleniem. Chociaż całkiem możliwe, że szybciej bym wbiła ci strzałę w oko, niż zdążyłabyś wypowiedzieć zaklęcie - ruchem głowy wskazała przyczepiony do siodła krótki łuk. - Nie teraz, oczywiście. Teraz to bym nawet dupy z miejsca nie podniosła. Czy wy w ogóle wypowiadacie zaklęcia, jak robicie coś tak... potężnego? Rhys nic nie mówi. Po prostu robi rzeczy.
Chwilę po tych słowach wspomniany elf wyszedł zza drzew i wrócił do kobiet, zatrzymując się przed nimi z rękami skrzyżowanymi na klatce piersiowej. Nie patrzył jednak na nie, zamiast tego lustrując spojrzeniem okolicę.
- Ależ ty jesteś paranoikiem - mruknęła Umbra niewyraźnie, żując suszoną morelę.
- Ktoś musi.

Reszta postoju minęła im bez żadnych niespodziewanych wydarzeń. Po zdecydowanie zbyt krótkim kwadransie odpoczynku z powrotem wskoczyli na konie i ruszyli w kierunku lasu, z godziny na godzinę coraz lepiej widocznego na horyzoncie. Rhys nie mówił zbyt wiele, ale odpowiadał, gdy był zagadywany, choć nie można mu było odmówić zainteresowania ich nową towarzyszką. Całkiem możliwe, że wynikały one z obawy, że faktycznie spali ich płomieniem piekielnym, jeśli coś się jej nie spodoba, ale może też z czystego zaciekawienia dopiero co poznaną osobą. Umbra z kolei... och, Umbra paplała prawie bez przerwy. I nawet w chwilach, w których nie zadawała tysiąca pytań, albo nie rzucała mniej lub bardziej subtelnych przytyków w kierunku swojego przyjaciela, nuciła coś pod nosem. Cisza wydawała się jej pojęciem zupełnie obcym. No, może była to lekka przesada, bo i ona musiała czasem odpoczywać, ale trzeba było przyznać, że określenie "towarzyska" nie opisywało jej w pełni. Rundka po karczmach, jaką proponowała wczoraj, z nią mogła być niepowtarzalnym doświadczeniem, gdyby Loyra kiedyś się odważyła.

W końcu musiał nadejść moment, w którym słońce wyprzedziło ich i zaczęło zbliżać się do koron najbliższych drzew na wprost. Ściana lasu, mocno przerzedzona od strony Ujścia była już na wyciągnięcie ręki. Zdążyli wjechać między pierwsze drzewa, gdy zaczęło się robić zimniej, a długie, złote promienie zachodzącego słońca zaczęły nadawać światu zupełnie innych barw. Wprowadzili konie nieco głębiej i dalej od drogi, znajdując jakąś większą przestrzeń pomiędzy pniami, by móc rozstawić swoje obozowisko. Aż dziw, że na głównym trakcie dzień drogi od miasta nie było żadnej przydrożnej karczmy - cóż, może był to pomysł na biznes, wart rozważenia?
Przywiązane do drzewa konie zabrały się za skubanie trawy, a Rhys zaczął rozstawiać namiot. Wyglądało na to, że mieli tylko jeden.
- Jedna osoba i tak będzie musiała zostać w miarę przytomna na zewnątrz - wyjaśniła Umbra, zauważając spojrzenie Loyry. - Warty.
Westchnęła, ściągając siodło ze swojej kasztanki i zawieszając je na niskiej, poziomej gałęzi.
- Chcesz mu pomóc z namiotem, czy poszukać drewna na opał? - spytała.
Obrazek

Most nad Południcą

9
Loyra także lekko, choć nerwowo, się roześmiała.
- Wiesz, em, jest...no...całkiem urokliwym mężczyzną.- odparła jakby była to oczywistość.- Czy jest w tym coś dziwnego, że podoba się kobietom? Na pewno jest coś dziwnego w tym, że ktoś w Ujściu ma żonę, b-bez obrazy oczywiście.- dodała od razu, kończąc przy okazji ten temat. No trudno. Miał żonę. Czasem tak bywa, że mężczyźni, którzy jej się podobali mieli żony albo mężów. Trzeba było się z tym pogodzić, nawet jeśli została wzięta z zaskoczenia.

Zajadając się owocami, chętnie konwersowała sobie z Umbrą, jednocześnie lekko zmieniając pozycję by przysiąść kawałek bliżej Umbry i nieco jej się przyjrzeć.
- Szczerze mówiąc, tak sobie wam zagroziłam dla żartów, jestem całkiem przekonana, że jakbyście się postarali to moglibyście mnie po prostu, no wiecie, ukrócić.- roześmiała się i machnęła lekko ręką. Była raczej mało przerażającą osobą oraz nie miała wobec nich złych zamiarów, ale i tak chciała ją trochę uspokoić. Widocznie wzięła to sobie do serca. Ciekawe czy bała się Loyry. Ona by się sama siebie nie bała, ale...- Odpowiadając na pytanie, ogólnie rzecz biorąc to możemy mówić i zwykle to robimy.- wyjaśniła.- Magia to tak jakby, em...używanie myśli. I wyobraź sobie, że czasem możesz pomyśleć o czymś przez przypadek, dlatego też, hmmm...jakby to powiedzieć.- zaczęła przeżuwać kawałek morelki i jednocześnie zastanawiać się nad odpowiedzią.- Wyobraź sobie, że jeśli pomyślisz "Bum", to wokół ciebie robi się wybuch.- zaczęła przedstawiać luźno sytuację.- Czasem możesz pomyśleć to przez przypadek. Albo pod wpływem impulsu, tak, że nawet tego dobrze nie przemyślisz. Albo to usłyszysz i pomyślisz. Dlatego większość magów, dla bezpieczeństwa, bazuje swoje zaklęcia na inkantacjach. Słowach, w sensie. Ja też tak robię, bo...to bezpieczniejsza opcja. Wolałabym nie przypalić nikogo przez przypadek. M-moje podpalanie ludzi ma być stosowane w pełni intencjonalnie.- zażartowała i szybko się zaśmiała.- Ale generalnie to nie jest jedyny sposób, niektórzy wolą bazować swoje czary na ruchach ręki lub jakichś innych sztuczkach. Ja jestem zbyt typowa, więc używam słów, albo słów i ruchów.- dodała szybko, kończąc swoje wyjaśnienia i ponownie skupiając się na jedzeniu.

- A ty? Co potrafisz?- zapytała szybko kobietę rasy człowiek, szybko orientując się, że w sumie to nie wie za dużo o ich zdolnościach, a ona sama szybko pokazała większość swoich kart.

- Mmm, nie, to, mmm, mądre z jego strony. Ta paranoja, w sensie.- rzuciła, akurat przeżuwając resztę owocu.- Lepiej pilnować czy nic nas nie śledzi, wolałabym nie mieć zepsutej atmosfery i móc dalej luźno sobie gadać.


Kończąc jeść, podniosła się i lekko otrzepała z brudu i kurzu, jaki mógł się na niej zebrać przez siedzenie na ziemi. Wolała zadbać o swój płaszcz chociaż w taki sposób. Za dużo i tak wycierpiał. Podczas dalszej jazdy w sumie nie miała potrzeby by dyskutować, ale chętnie uczestniczyła w tych luźniejszych konwersacjach. Gdy nastał czas na zatrzymanie się po raz drugi, szybko przywiązała swoją ukochaną klacz i wzięła się za przygotowywanie obozu.
- Jejku, warty.- cicho mruknęła.- Od razu zapowiadam, że biorę tę pierwszą, potem nie będzie się dało ściągnąć mnie z nóg, haha.- choć lekko się zaśmiała, była to prawda. Loyra ciężko sypiała i nie była zbyt dobra jeśli chodziło o natychmiastowe wstawanie, więc przerywanie jej odpoczynku mogłoby być co najmniej wyzwaniem. Ewentualnie faktycznie spaliłaby ich ogniem i wróciła do krainy snów.
...nie zrobiłaby tego, ale mogliby sobie tak w sumie pomyśleć.
- Mogę iść poszukać drewna.- oznajmiła dosyć szybko, raczej neutralnie. Zawsze była dobra w szukaniu i znajdywaniu rzeczy, więc tak prosta rzecz jak rozglądanie się za drewnem w lesie nie powinna być dla niej jakaś ciężka.

Most nad Południcą

10
POST BARDA
- Świetnie. To Rhys weźmie środkową, a mnie obudzi nad ranem - podsumowała Umbra i skinieniem głowy zatwierdziła decyzję elfki, udając się zatem w stronę swojego towarzysza, który w tym czasie mocował się z namiotem. Gdy oni pracowali nad rozłożeniem materiału na drewnianym stelażu, Loyra mogła przejść się po okolicy i pozbierać coś, z czego dałoby się zrobić choćby niewielkie ognisko. Suchego drzewa było sporo, choć musiała udać się po nie trochę głębiej w stronę gęstszego lasu, tak jakby wokół miejsca, które wybrali, wszystko już zostało wyzbierane. Nic dziwnego, niewielka polanka - o ile można było tak to nazwać - była idealnym miejscem na obozowisko.
Kiedy wróciła, słońce niemal całkowicie ukryło się już za horyzontem, a resztki światła ledwie przenikały przez liście nad ich głowami. W tym półmroku z daleka widziała sylwetki opartego ramieniem o drzewo Rhysa i Umbry, pochylonej nad czymś przed ładnie rozstawionym namiotem. Słysząc nadchodzącą Loyrę, oboje podnieśli wzrok, a kobieta machnęła, gestem przywołując ją do siebie. Jej zajęciem okazało się układanie okręgu z kamieni, jakie poznajdowała w okolicy - idealnego, by rozpalić wewnątrz ogień, bez ryzyka, że wydostanie się on na zewnątrz i narobi problemów, podpalając coś nieodpowiedniego.
- Jeśli nie masz nic przeciwko, to możesz wykorzystać swoją potężną moc do stworzenia naszego potężnego ogniska - zaproponowała, podnosząc się i otrzepując dłonie.
- Tego potężnego nie bierz dosłownie - sprecyzował elf, podchodząc do jednego ze swoich juków i wydobywając z niego zwinięte posłanie. Rozwinął je blisko kręgu i usiadł na nim po turecku, obok siebie kładąc skórzaną tubę. Nie trzeba było się długo zastanawiać, by wywnioskować, że wewnątrz ma mapy: tę, którą zdobyli, z dziwnymi runami i bliżej nieokreślonym kształtem czekającym na końcu drogi, a także drugą, z mapą nocnego nieba. To też szybko się potwierdziło, bo gdy Loyra rozpaliła ognisko, elf wyjął oba pergaminy i rozwinął je, jeden obok drugiego.
- Nie miałem czasu ich porównać - wyjaśnił, po chwili namysłu łapiąc jeszcze za rysik i zabierając się za zaznaczanie i numerowanie na swoim dziele tych konstelacji, które znajdowały się też na oryginalnej mapie. - Szkoda, że nie jesteśmy w stanie rozpoznać innych punktów orientacyjnych. To by znacznie przyspieszyło całą akcję.
Umbra kucnęła przed posłaniem, przodem do ognia, by nie zasłaniać światła, pozostawiając jeszcze część zwijanego materaca wolną, w razie gdyby Loyra chciała zająć to miejsce. Długo przyglądała się rysunkom, ale nie wymyśliła nic więcej, poza faktem, że najpierw musieli dotrzeć do pękniętego drzewa przy moście. W międzyczasie całkowicie zapadła już noc, pogrążając okolicę w mroku, a ich zasięg widzenia ograniczył się do tego, co oświetlało ognisko. Namiot, konie, siodła, kilka metrów dalej... i tyle. O ile w mieście pojedyncze latarnie i pochodnie często rozświetlały drogi nocą, tak tutaj tkwili przecież w samym środku niczego.
- Macie pomysł, co to może być? - zagadnęła blondynka, przesuwając palcem po zewnętrznym okręgu dziwnego wzoru.
Rhys w zastanowieniu podrapał się po potylicy.
- Jakiś klucz? Może coś trzeba będzie ustawić w podobnym układzie.
- A może to rodzaj labiryntu? Przejść po liniach...
- To wygląda jak księżyc.
- Prościej by było rozumieć tekst
- mruknęła Umbra.
Elf parsknął śmiechem i pokiwał głową. Wiadomo, prościej by było rozumieć tekst, ale go nie rozumieli, a rozważanie co by było gdyby nigdy nie przynosiło niczego konstruktywnego. Wstał i przyniósł worek z jedzeniem, bezceremonialnie kładąc go na samym środku stworzonej przez siebie mapie nieba.
- Smacznego - rzucił, siadając z powrotem i sięgając po kilka kromek chleba i kawałek sera. - Kolacja pod gwiazdami. Twoja ulubiona, Umbra.
Kobieta odpowiedziała mu uśmiechem, wyjątkowo w ogóle nie złośliwym, więc chyba słowa elfa nie były przytykiem, a ona faktycznie czerpała przyjemność z przesiadywania nocą w głuszy. Idąc jego śladem, sama też wyciągnęła z przyniesionego właśnie worka coś dla siebie.
- Mówiłaś, że lubisz skarby i poszukiwania, Loyra. Masz już jakieś za sobą? - spytał Rhys pomiędzy kęsami. - Coś wartego opowiedzenia, albo pokazania?
Obrazek

Most nad Południcą

11
Skinęła jedynie głową na koniec dyskusji o wartach, ewidentnie będąc zadowoloną z tego, że nikt nie miał problemu z jej niechęcią do wstawania. Udała się do lasu i zebrała tyle drewna, ile mogła unieść, raczej spiesząc się by nie musieć za długo być bez grupy. Weszła i bardzo szybko dała odpowiednią ilość drewna wokół kamieni, budując z tego porządne ognisko, po czym rozpaliła je zaklęciem. Nie miała zamiaru robić potężnego ogniska, a po prostu najzwyklejsze.

Usiadła na udostępnionym przez Umbrę miejscu i uśmiechnęła się do siebie w duchu.
- Zatem moja konstelacyjna teoria była poprawna.- rzuciła z pewną dumą, ale też i ulgą. Szczerze obawiała się, że była w błędzie. Najwidoczniej nie tym razem.

Było tu na jej gust troszeczkę za ciemno. Loyra przywykła do siedzenia po nocy, choć zawsze miała przy sobie kilka źródeł światła i to bardzo często źródeł własnej roboty. Tym razem było troszeczkę inaczej. Rozpaliła ogień, lecz i tak było tu o wiele ciemniej, niż, dajmy na to, w bibliotece, kiedy zarywała noce by uczyć się do egzaminów. Z jednej strony trochę tęskniła za tymi czasami, z drugiej...cieszyła się, że nie jest już w Oros.

Przysiadła na miejscu zwolnionym przez Umbrę, po czym przyjrzała się mapom Rhysa. Ciężko było jej cokolwiek nowego z nich wywnioskować, ale i tak podjęła jakąś próbę.
- Jak na moje wygląda jak...hmm...nie, nie wiem.- lekko machnęła dłonią.- Zobaczymy jak tam dotrzemy.- nie jeśli, a jak. Była całkiem przekonana, że to się wydarzy...prędzej czy później.

Umbra lubiła kolacje pod księżycem? Dobrze było to wiedzieć, może kiedyś wiedza ta jej się przyda. Może.
Nie mogła jednak nie wtrącić swoich trzech groszy. Loyra nie byłaby Loyrą, gdyby nie powiedziała czegokolwiek...a najlepiej czegokolwiek o sobie:
- Zazdroszczę takiego gustu, mnie da się chyba zadowolić tylko kolacją, em, w budynku, przy pracy.- uśmiechnęła się sama do siebie, gdy Rhys zadał jej kolejne pytanie. Nie miała niczego przeciwko odpowiadaniu na nie.- Cóż, jeśli mam być szczera, to nie za bardzo. Jestem, em, dosyć młoda i jeszcze nie przeszłam zbyt dużo tego typu przygód, na pewno nic wartego chwalenia się. Można powiedzieć, że to mój pierwszy raz na takiej...czy możemy to nazwać ekspedycją? Nazwijmy to proszę ekspedycją. Ch-chętnie za to usłyszę co nieco o waszych przygodach. Wiecie o mnie już dosyć dużo, ja o was...bardzo mało. Trzeba to zmienić.- rzuciła pogodnie i względnie radośnie. Poznawanie nowych ludzi często było dla niej przyjemne.

Most nad Południcą

12
POST BARDA
- Cóż, czy teoria jest poprawna, to zobaczymy, jak nas doprowadzi na miejsce - Rhys wzruszył ramionami. - Na pewno jest możliwa. I sensowna. Jak się faktycznie okaże poprawna, będąc pierwszą, jaka ci przyszła do głowy, to będę pod wrażeniem.
Skoro przestali już skupiać się na mapach, a Umbra upolowała coś do jedzenia z worka przyniesionego przez elfa, wstała i przyciągnęła swoje własne posłanie obok, żeby nie musieli cisnąć się we trójkę na jednym. Wokół ognia było wystarczająco dużo miejsca. Loyra czuła ciepło pełzające jej po nogach i odwróconej w kierunku płomienia twarzy.
- Hm, możemy ci opowiedzieć o naszym najlepszym znalezisku - zaproponowała Umbra, uśmiechając się szeroko do swojego towarzysza.
- O gobelinie.
- O niedźwiedziu.

Obie propozycje padły jednocześnie, co sprawiło, że dwójka wybuchnęła śmiechem, od razu skupiając się na tym, o czym powiedziała druga osoba i z przekonaniem uznając, że to jednak lepsza historia. Ostatecznie oboje doszli do wniosku, że te dwie są warte opowiedzenia i obie mogą spodobać się Loyrze. Rhys dokończył kolację i wytrzepał dłonie z okruszków, odwracając się w kierunku elfki.
- To zacznę od gobelinu. Znaleźliśmy go w opuszczonej rezydencji na północ od Ujścia. Była już zgrabiona praktycznie do zera, przewrócona do góry nogami i ogołocona ze wszystkiego, co mogło być wartościowe, ale postanowiliśmy poszukać tak czy inaczej. Znaleźliśmy przejście do podziemi, z którego nikt przedtem nie skorzystał.
- Poza butelkami wina, wartymi więcej, niż warta jestem ja, znaleźliśmy najlepszy artefakt, jaki widziało ludzkie oko -
wtrąciła Umbra, a elf skinął głową.
- Za beczki wciśnięty był zwinięty gobelin. Było ciemno, więc nie mogliśmy mu się dokładnie przyjrzeć, a tyle, co zobaczyliśmy w świetle pochodni, sugerowało, że to żywot jakiejś znanej kapłanki. Wydawał się dużo warty, złote nici, ręczny haft, złocone belki na których był zwinięty... zabraliśmy go ze sobą.
- Razem z winem.
- Oczywiście, razem z winem. Na zewnątrz lało, więc też nie chcieliśmy go rozwijać; wróciliśmy z nim prosto do Lilii, przy której dopiero go rozwinęliśmy w całości
- Umbra usiłowała już powstrzymać się od śmiechu, a Rhys kontynuował: - Znana kapłanka okazała się kapłanką Krinn, a na gobelinie, gdzieś tak od jednej trzeciej do samego dołu jego wysokości, przedstawiony był jej żywot, a konkretnie jej... hm... doświadczenia... cielesne.
- Jedna wielka orgia!
- zawołała rozbawiona blondynka, przeganiając tym samym jakieś ptaki z drzewa nieopodal.
- Nie do końca... w każdej wyhaftowanej scenie to ta kapłanka była główną bohaterką, więc zakładam, że to wszystko nie działo się na raz. Ale nie zmienia to faktu, że miny Lilii na ten widok nigdy nie zapomnę.
- Zatkało ją chyba na dwie minuty, co?
- No a nas nie? Potem dostaliśmy opieprz, Lilia zabrała wino i kazała nam dla odmiany podejść do tego na poważnie. Tylko rzecz w tym, że my naprawdę nie sądziliśmy, że wewnątrz będzie coś takiego.
- Ale nie wyszliśmy na tym źle, hm?
- zagadnęła Umbra.
- Nie, znaleźliśmy kupca, który wyłożył na to sporo złota. Jeśli chciałabyś kiedyś zobaczyć to piękne znalezisko, wisi teraz w głównej sali u Wróżek. W burdelu, w sensie. Właścicielowi bardzo się spodobał. Tak czy inaczej, skoro Lwia Lilia tego nie chciała, podzieliliśmy zarobek pomiędzy siebie i wyszliśmy na tym znacznie lepiej.
- Zdrowie chutliwej kapłanki!
- zawołała blondynka i w geście toastu uniosła w górę połówkę jabłka, które właśnie jadła. - Oj, długo żyłam za to złoto. I siodło kupiłam wtedy.
Obrazek

Most nad Południcą

13
- Oh, nie odbieraj mi sukcesu. Póki co szansa jest duża.- uśmiechnęła się lekko do Rhysa, w prawdzie wierząc już, że wpadła na dobry trop. Sama wzięła sobie dosyć porządną kolację pod postacią kilku bochenków chleba i jabłka i wzięła się do jedzenia, w czasie kiedy słuchała historii. Wygodnie się rozsiadła i zbliżyła na odpowiedni dystans do ogniska, tak by czuć bardzo dużo ciepła, ale jednocześnie przy okazji się nie przysmażyć. Była ewidentnie potężnym ciepłolubem. W sumie to zdała sobie sprawę z tego, że zawsze wolała ciepło od chłodu, jeszcze zanim w ogóle odkryła swoje zdolności magiczne. Ciekawe, czy było to ze sobą jakoś powiązane, czy może jest to po prostu zwykły przypadek, taki, jakich na świecie jest wiele. Postanowiła jednak o tym nie myśleć i po prostu skupić się na historii, która była, co by nie mówić, względnie interesująca. Jedząc, minimalnie się skuliła i przytuliła do samej siebie, jakby kumulując jeszcze więcej ciepła.

Historia, oprócz bycia początkowo interesującą, okazała się też być nieco zabawną, gdyż skończyła się salwą śmiechów ze strony wszystkich zainteresowanych, łącznie z Loyrą właśnie.
- Cóż...wyszło na plus.- pozwoliła sobie dać swego rodzaju puentę, po czym głośno odetchnęła.- Choć na waszym miejscu nie oddałabym wina.- znowu lekko się zaśmiała, po czym cicho odetchnęła. Zaciekawiło ją coś innego niż następna, nadchodząca historia.- Nie miałam okazji poznać osobiście Lilii. Jaka jest?- zapytała po dłuższej chwili namysłu.

Nie dołączyła do owocowego toastu na cześć chutliwej kapłanki. Nie tym razem. Nie widziała sensu w toastowaniu...no...owocami. Może gdyby mieli jakiś solidny trunek, byli w karczmie, przy bardziej emocjonującej atmosferze. Może wtedy. Ale niestety przy takiej nie byli, wolała więc nie mieszać klimatu przyjęcia z klimatem siedzenia w obozie i jedzenia kolacji przy ogniu.

Właśnie. Przy ogniu. Loyra na chwilę zatraciła się w patrzeniu na ładnie połyskujące płomienie. Szybko jednak zorientowała się, że minęło parę sekund.
- Co my...a! Tak! Racja. Historia. Przepraszam, zmęczona się robię.- zerknęła na Rhysa.- Czym był ten Niedźwiedź? Znaleźliście...no...żywego niedźwiedzia?

Most nad Południcą

14
POST BARDA
- Jedno sobie zostawiliśmy - doprecyzowała Umbra, uśmiechając się łobuzersko. - Co nie zmienia faktu, że smakowało tak samo, jak każde inne.
W praktyce świadczyło to jedynie o tym, że kobieta nie miała pojęcia o winie i tym, jak doceniać należy to bardziej wiekowe. Nie była to jednak umiejętność, która czyniła życie lepszym dla kogoś takiego, jak ona, więc raczej nie czuła się z tego powodu gorsza.

- Lilia jest... zjawiskowa - odezwał się Rhys, po dłuższej chwili zastanowienia nad pytaniem Loyry. Wzrok utkwiony miał w płomieniach, a ich światło tańczyło na jego twarzy, nadając jej nowych rysów. Przez moment wyglądał, jakby opisywał kogoś, kogo w tym ogniu widzi, choć było to niemożliwe. - Niesamowicie barwna i angażująca. W jej głosie zawsze pobrzmiewa jakaś cudna, słowicza melodia, nawet gdy ze zmęczenia ledwo stoi na nogach.
Choć wydawałoby się to ku temu doskonałą okazją, Umbra nie rzuciła żadnego złośliwego komentarza, zamiast tego sama przyglądając się elfowi i przysłuchując jego opisowi. Nie zaprzeczała też.
- Dużo przeszła, ale mimo paskudnych okoliczności, w jakich się znalazła, nie wyzbyła się humanizmu i empatii. Zależy jej na ludziach, którymi się otacza i chce dla nich jak najlepiej. Jest światłem w mroku, jaki stanowi to zepsute miasto. Gdybym miał wybrać, czy wiecznie pracować dla niej, czy stanąć u boku Kali, nie zostawiłbym Lilii. Nikt z nas by tego nie zrobił.
Kobieta pokiwała tylko głową, wrzucając ogryzek jabłka w ognisko.
- Ale widziałaś ją przecież. Była pod teatrem, gdy Trev cię do nas przyprowadził - przypomniała. - Kiedy przyszłaś, ona już nie grała, ale wciąż miała lutnię przy sobie. Może po tym ją sobie przypomnisz. Po lutni, albo po burzy rudych włosów.

Cóż, picie alkoholu w tej chwili nie było rozsądne, nawet jeśli jakiś mieli ze sobą, z planami na świętowanie po wielkim sukcesie. Musieli pozostać skupieni i w pełni świadomi tego, co dzieje się wokół - w szczególności Loyra, skoro miała brać pierwszą wartę.
- Ach, niedźwiedź! Niee, nie był prawdziwy - zaśmiała się Umbra. Rhys też wybudził się z zamyślenia, przenosząc na nią spojrzenie. - Ten był w jednej ze starych świątyń na jakimś zadupiu. Złoty, bogato inkrustowany, gdzieś tej wielkości - uniosła dłoń na niecałe pół metra od ziemi. - Miał szafiry w oczach. Dużo warty sam w sobie. Napracowaliśmy się zresztą, żeby go dowieźć do Ujścia. Daud dał się nam wtedy we znaki. Do tej pory mam po tym bliznę. Spodziewaliśmy się, że człowiek Lilii, który się na tym zna, wyceni niedźwiedzia dość wysoko i dostanie się nam ładny przydział. Że to jakiś... artefakt, czy cholera wie co. Ale oczywiście... gdyby to było takie proste, to historia nie byłaby ciekawa, prawda?
- Mhm - Rhys uśmiechnął się znów.
- Ten człowiek... to znaczy, krasnolud tak właściwie... odkrył, że nasz niedźwiedź się otwiera, a wewnątrz znajduje się... uwaga... kolejny niedźwiedź! A w nim co prawda już nie trzeci, ale coś bardzo, baaardzo cennego. Cały wypełniony był jakimś sproszkowanym halucynogenem. I to takim, o którym czytało się w księgach, w jakichś starych podaniach dotyczących kultów, ale nikt go już nie produkował. Do tej pory nie wiem, co to było, grzyb jakiś? Zioło?
- Nie ma to znaczenia
- elf pokręcił głową.
- No tak. W każdym razie to dopiero miało rynek zbytu w Ujściu! O, kochana, za żaden artefakt nie dostaliśmy tyle, ile dostaliśmy za to. Co sprawia, że czasem się zastanawiam, czy nie poszłam w złą stronę, jeśli chodzi o zawód.
- Jeszcze możesz go zmienić.
- Mh, nie, w tym jestem zbyt dobra. Może na starość pójdę w ziółka. Jak dożyję.
Obrazek

Most nad Południcą

15
Loyrę ciekawiło to jak dobrze o Lilii mówili o niej jej podwładni. Wszyscy zdawali się ją szanować, lubić, czy nawet idolizować, co było dla niej o tyle interesujące, że najzwyczajniej w świecie nie oczekiwała od lokalnych bossów, że będą sortem liderów budzącymi respekt...bez brutalności, strachu i egzekucji. Nikt z tej ekipy się jej nie bał, bardziej właśnie czuli szacunek i oddanie nieporównywalne do czegokolwiek, co mogłaby wcześniej widzieć.

Spodziewała się czegoś gorszego po liderach Ujścia. Zwłaszcza liderach tej szemranej strony. Pozytywnie się zaskoczyła. Niestety jednak nie była aż taka sentymentalna, raczej nie zostanie w służbie Lilii na zawsze z lojalności. Miała inne plany.

To prawda, widziała ją, ale nie miała okazji wyrobić sobie opinii.
- Mhmmmm.- cicho mruknęła.- Była w teatrze, to prawda, ale nie zapadła mi szczególnie, em, w pamięć.- jej ton nie sugerował jakiejś obrazy w stronę "szefowej", a bardziej winę Loyry.- Ale mówicie o niej z takim podziwem, że aż się chce zapisać na wieczną służbę.- roześmiała się. Był to żart, ale nie miała zamiaru urazić, a bardziej podkreślić fakt, że zdecydowanie są jej oddani. Na tyle oddani, że nawet Umbra powstrzymała się od śmiania się. Coś nowego.

Wysłuchała historii o Niedźwiedziu. Póki co same łupy będące wartościowymi, nic co miałoby za sobą jakąś wielką wiedzę, tajemnicę, czy moc. Czarodziejkę średnio interesowały pieniądze. Były fajnym bonusem, zwykła do tego, że miała ich wystarczająco (lub dużo, zależnie od miejsca pobytu), ale liczyła na coś zupełnie innego.
Mimo to opowieść była fajna. Miała w sobie na tyle dużo (a może nawet i za dużo) empatii by cieszyć się ich szczęściem i dobrze się bawić.
- Cóż...może nie jest to tak fajne jak potencjalna opowieść o żywym niedźwiedziu, aaaaaale...gratuluję znaleziska.- rzuciła z uśmiechem, biorąc płytki wdech. Dym prawie dostał się jej do płuc, lekko odruchowo odkaszlnęła.- Sama znam się na ziołach na tyle na ile muszę by być alchemikiem, ale zdecydowanie polecam. Tę profesję, w sensie. Z-zioła, w sensie. Alchemię w sumie też.- dodała na koniec, lekko gubiąc się w tym co chciała przekazać.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Księstwo Ujścia”