Astrologia

1
MIMBRA I ZARUL - KSIĘŻYCE NAD HERBIĄ

Nad Herbią od zarania dziejów świecą dwa księżyce - według starej legendy są to oczy samego Hyurina-Stwórcy, który wciąż czujnie spogląda na swój świat i strzeże go przed ostatecznym upadkiem.

Większy z księżyców lśni lekko pomarańczowym blaskiem, czasem przybierając odcień krwi albo ciepłego różu. To Mimbra. Można oglądać go w pełnej krasie równo co dwadzieścia osiem nocy. Według obserwacji jego obiegu podzielono rok na dwanaście miesięcy - trwa on więc 364 dni.

Prawie o połowę mniejszy, błękitny, zimny, nierzadko otoczony zielonkawą poświatą - to Zarul. Jego pełnia z kolei zdarza się raz na mniej więcej trzynaście-piętnaście nocy, ale trafiają się i większe odchylenia, wobec czego nigdy nie można jej z całą pewnością przewidzieć. Nikt do końca nie wie, dlaczego tak się dzieje.


Według przekonań niektórych magów, astrologów i alchemików jeden z nich symbolizuje przyszłość, a drugi - przeszłość.

Pomarańczowy Mimbra to odległa, pełna możliwości kraina, z której przybywa wszystko, co nowe, co dopiero ma się narodzić lub zostać stworzone. Regularność jego faz łączona jest symbolicznie z nieprzerwanym cyklem życia, wiecznego odradzania się.

Błękitny Zarul - smutne pustkowie, gdzie odchodzi to, co przeminęło. Zapomniane idee, zmarnowane szanse, niespełnione miłości. Nieregularność jego cyklu niektórzy łączą z tym, jak nieprzewidywalne bywa nadejście śmierci.

Niektórzy ze spoglądających w przyszłe lub przeszłe czasy próbują dostosować moment swoich działań do najbardziej sprzyjających faz księżyców. Tak też ponoć łatwiej wróżyć o tym, co dopiero ma nadejść, kiedy Mimbra jest w fazie wzrostu, a Zarul w nowiu bądź ledwie widoczny - i na odwrót, kiedy Mimbry nie widać, a Zarul jasno świeci, wtedy lepiej rozmawia się z duchami przodków i odkrywa tajemnice przeszłości.

Czas podwójnej pełni zdarza się tylko raz w roku i jest to początek lata, noc wyjątkowa pod względem wróżb i czarów. Niektóre rytuały można odprawiać tylko i wyłącznie wtedy. Podwójny nów natomiast to pierwsza noc zimy. Herbia jest wówczas zupełnie ciemna i zupełnie pozbawiona straży i ochrony przed złymi duchami i demonami, które ze szczególnym upodobaniem hulają po świecie i nękają śmiertelników, nierzadko porywając ich albo opętując. Podobno.

***

ZNAKI NA ŚCIEŻCE, czyli "zodiak" Herbii

Wędrowcy Ścieżki - tak zwą się ci, którzy wierzą, iż każdy na świecie ma wyznaczone zadanie, ma swoje przeznaczenie, którego sens powinien odkryć i całe życie dążyć do jego spełnienia. W tym dążeniu ma pomagać człowiekowi poznanie przyporządkowanego do siebie Znaku, jednego z piętnastu, który w sposób symboliczny i ogólny określa jego los. Znaki wyliczane są na podstawie położenia gwiazd i księżyców w chwili urodzenia danej osoby oraz miejsca jej narodzin. Do każdego ze Znaków wedle tradycji są przypisane jakieś cechy i każdemu wyznaczono ścieżkę samodoskonalenia, którą powinien podążać. Wędrowcy Ścieżki wierzą, że postępowanie zgodne ze Znakiem pozwoli im przeżyć życie najlepiej i najsłuszniej, a po śmierci wstąpić do Boskiego Wymiaru, może nawet w poczet bogów...

Wiara w sens Ścieżki została zapoczątkowana przez odłam elfickich czcicieli Sulona, zamkniętych w jakimś wietrznym górskim klasztorze i do dziś to kapłani Boga Wiatru znają się najlepiej na wykreślaniu Znaków. Wielu z nich praktykuje Ścieżkę, niemniej wyznawcy tej filozofii (może nie przesadnie liczni, ale jednak) znajdą się chyba pośród każdej grupy społecznej Herbii.

Istotnym elementem w życiu osoby wstępującej na Ścieżkę jest Czyn Znaku, zwany też Dowodem Losu - to wyznaczone przez oświeconego kapłana Sulona, na prośbę wstępującego, zadanie, dowód wierności w postanowieniu. Czyn o znaczeniu zarówno symbolicznym, jak i realnym. Jego dokonanie
może być stosunkowo łatwe, ale bywa i tak, że Wyznawca Ścieżki spędza całe życie na ciągłych próbach i ciągłym dążeniu. Dążenie, któremu poświęca się swój żywot, jest jednak swego rodzaju filarem filozofii Ścieżki i powodem do dumy.

Stosunkowo rzadko zdarza się, że Wyznawcy Ścieżki są traktowani przez innych niechętnie czy pobłażliwie - generalnie raczej się ich szanuje i stawia za wzór determinacji oraz doskonalenia własnego charakteru i spokojnej akceptacji tego, co nieuniknione. Oczywiście znajdą się też ci, którzy prychną z pogardą, wygłaszając tyrady o tym, że każdy kształtuje swój los absolutnie samodzielnie i nikt nie jest do niczego z góry przeznaczony - ale co oni tam wiedzą o świecie...

ZNAKI i kojarzone z nimi pojęcia:

DIABELSTWO - chytrość, spryt, zaradność, nawet wbrew powszechnym prawom i zasadom, dążenie do zysku, kalkulacje, czasem to sztukmistrze i iluzjoniści, handlarze, chytrzy bankierzy, różne drobne patałachy i drapichrusty;

WIWERNA - dzika i zwierzęca strona istnienia, pogarda dla cywilizacji, naturalne dobro nieskażone wielkomiejskim syfem; surowe, ale sprawiedliwe prawa przyrody, siła, szczerość, prawo naturalne, prostota

DZIECIĘ OSURELI - prawdziwe, płynące we krwi piękno, które nie przemija z wiekiem, lecz nabiera szlachetności i wyrazu; szczere, dobre, długotrwałe uczucia, smak i wyczucie, wdzięk, często talenty artystyczne; piękni, lecz nie próżni; szczerzy, ujmujący; ich droga polega na kultywowaniu piękna, dobra i prawdy w takiej czy innej postaci (jako malarze, rzeźbiarze, muzycy, tancerze, poeci, pisarze, aktorzy, ale także najróżniejsi rzemieślnicy kochający swe rzemiosło, ogrodnicy, kwiaciarze, pomocni i mądrzy kapłani...) i dzieleniu się tym z innymi na chwałę bogini

KERON - bohaterowie, władcy, zmieniają świat, zdobywają szacunek, niech będą nieugięci i kształtują przyszłość na swoją modłę, porwą za sobą tłumy; niech trzymają się swoich zasad, stworzeni do władzy, sprawiedliwej władzy; silna ręka

MOTYL - ulotne, kruche i płoche piękno; ci ludzie w młodości są nieprzeciętnie urodziwi, lecz ta ich uroda bardzo szybko przemija, zdradliwa, zmieniając się w zgorzknienie; unoszą się ponad ludzkimi sprawami, jak motyle pląsające ponad kwiatami, śliczne i bezmyślne; krótkie, bezowocne miłostki, duma, pycha, próżność, brak korzeni, chwilowość, chwytanie chwil, brak planów na przyszłość, powinni łapać chwile i korzystać z życia, póki mogą – często umierają dość młodo, nie mogąc się pogodzić z nieuchronnym przemijaniem

ROZBÓJNICZKA - istota w duszy anarchistyczna, stworzona, aby się buntować, żyć na własną rękę, według własnych prawideł, dbać o własne interesy, nie uznawać zwierzchników, nie pozwolić nikomu sobą rządzić, wprowadzać ożywczy chaos w zastanym społeczeństwie, wieczne dziecko, które nie chce rozumieć i przestrzegać uznanych powszechnie prawideł obyczajowych i społecznych, dzika radość życia

PRADRZEWO - przywiązanie do rodziny, rodu, tradycji; druidzi oraz stróże zdobyczy dawnej kultury i osiągnięć przodków; zbudować dom, założyć rodzinę i zasadzić drzewo, nie dać się wyrwać z rodzinnej ziemi, nie pozwolić zerwać z przeszłością; podobno przez takie osoby często przemawiają duchy przodków, które wybierają sobie ich na pośredników w załatwianiu pozostawionych spraw ze światem; silni, kiedy mają wsparcie rodu, niech nie pozwalają sobie odciąć korzeni; także historycy, dbający o to, bo przeszłość nie popadła w zapomnienie

ROZDROŻE - wieczne wybory, wieczna wędrówka; osoba obdarzona naprawdę dużym wachlarzem możliwości i talentów, nie może jednak korzystać ze wszystkich, musi wybierać, wiecznie coś odrzucać na zawsze; nie powinna oglądać się za siebie i zastanawiać, co by było, gdyby wybrała inaczej, inaczej grozi jej melancholia; musi iść do przodu i wierzyć, że wybrała słusznie, że jej decyzje miały sens

WODA - bierność, obojętność, brak przywiązania do spraw materialnych i emocjonalnych, wieczna zmienność, brak korzeni, dostosowywanie się do sytuacji, chaos; musi płynąć do przodu, jakoś, nie liczyć się z przeszłością ani przyszłością, nie wracać do tego co było, lecz płynąć zawsze do przodu niczym rzeka i doświadczać świata, przybierać różne formy, jakich okoliczności od niego wymagają, niekiedy wiecznie zmieniać profesje, nawet jeśli to trudne, człowiek przeznaczony do wiecznej wędrówki w jedną stronę, jeśli spełni swe przeznaczenie, na końcu czeka na niego na pewno coś wielkiego – jak morze, do którego wpadają rzeki

DOBRY MNICH - pomocnik, wspomożyciel innych, zwłaszcza tych, którym się w życiu nie wiedzie - biedaków, żebraków, samotnych matek, sierot, wdów; sensem jego życia jest pomoc innym, bez liczenia na jakieś korzyści z tego tytułu, bezinteresownie; nawet, jeśli taki człowiek jest zmęczony, znużony, załamany pozornym bezsensem swoich czynów, nie powinien ustawać w swych dążeniach, nawet za cenę samotności, niezrozumienia i niepowodzeń osobistych - w tym się naprawdę spełni

CIEŃ - istota stworzona do mądrości i przeniknięcia istoty świata; winna pojąć, że im więcej światła, im silniejszy blask, tym głębszy i czarniejszy cień mu towarzyszy i je dopełnia; równowaga, dobro i zło muszą współistnieć, on ma tego świadomość, filozof, mędrzec, który nie szuka sławy, lecz wiedzy

PIORUN - wielcy bohaterowie, których kariera jest krótka, lecz olbrzymia; jak piorun rozświetlają niebo dziejów, by prędko zniknąć, ale wspomnienie o nich, niecichnący pomruk gromu, pozostaje gdzieś tam jeszcze długo i o to powinni zabiegać

MRÓWKA - pracowitość, skromność, łagodność; osoba spod tego znaku jest cicha, posłuszna, nie miesza się do wielkich spraw, ale dobrze wykonuje to, co do niej należy, jest częścią grupy, nie może być sama, bo boi się indywidualności i samodzielności

WIEŻA - znak uznawany za szczególnie pechowy od wiadomego czasu; ludzie pod nim urodzeni mają być predestynowani do rzeczy wielkich, lecz strasznych i najpewniej pisana jest im zguba; unika się nawet nazywania tego znaku po imieniu, zastępując słowo "Wieża" wyrazem "Ta"; dawniej, przed pojawianiem się Demonicznej Wieży na ziemiach Herbii, ze znakiem tym wiązano dążenie do wielkości, do czynów, które będą miały wpływ na losy świata i nie przejdą bez echa; wieża jako wielka budowla, wieża jako element wertykalny - połączenie z niebiosami, wieża jako miejsce odosobnienia dumnych i wielkich, połączone z pogardą dla prozaicznych, zwykłych spraw, wieża - wysoka ponad ludzkie budowle - jako symbol pychy, ponoć związana z darem wieszczenia

Jakoś na początku roku 87, a może jeszcze pod koniec 86, kronikarze nie są zgodni, w każdym razie mniej więcej wtedy, kiedy na niebie zajaśniały nowe gwiazdy, zaczęto mówić o nowym Znaku na Ścieżce. Nie wszyscy go uznają, wciąż trwają na ten temat spory wśród kapłanów. Oczywiste zdaje się powiązanie tego znaku z Panią Pokusy:
POINSECJA - zwodnicza piękność, krótkie lecz intensywne miłości, ciągłe poszukiwanie nowości, szaleństwo i balansowanie na skraju, femme fatale i casanova, wieczni kochankowie, którzy nie pragną stworzenia ciepłego ogniska domowego, niezastygła nadzieja.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Rzemiosło, nauka”