[Jezioro Gwiazd] Hołubnica

1
W momencie zrywania się z krzesła Tom zareagował wyćwiczonym odruchem - dłoń chwyciwszy rękojeść wysunęła lekko miecz z pochwy, a całe ciało rycerza spięło się, gotowe do parowania. Po chwili ciszy uśmiechnął się wymuszenie - Alkohol i gniew idą w parze. Młody wiek i niedawne sprawy roznoszą Cię od środka, Robercie. Nie unoś się, bo nie rozmawiam z Tobą po to, by Cię rozsierdzić. Ja chcę Ci jedynie pomóc, a także pomóc sobie i wykonać swoje zadanie - próbował przekonywać Niebieski Rycerz, a jego brwi wygięły się razem z całą twarzą, pełną teraz bólu i niewinnego współczucia, które mogłoby się przerodzić nawet w płacz. Gdzieś za plecami Roberta, czyli w miejscu, gdzie siedział krasnolud i czwórka najemnych łbów, zaległa cisza, którą przeciął jedynie dźwięk chowającego się do pochwy miecza. Szept przerodził się w rozmowę, a jakiś rubaszny żart Sorina rozbawił rozmówców.

- Nie martw się. Napijemy się, pogadamy, rozluźnimy. Nie ma powodów do obaw. Szukamy osoby, która jest odpowiedzialna za Twoje nieszczęście, a także kilka innych nieszczęść. Sam król kazał go odszukać, a Ty możesz pomóc nam wymierzyć sprawiedliwość... - zatrzymał się w mowie, ze zmarszczonymi brwiami spoglądając w oczy Roberta, jakby dopiero teraz przypominając sobie o pytaniu, które ten wcześniej zadał, tuż przed wybuchem swojej złości. Pieśń. Robert teraz zaczął myśleć trzeźwiej, ochłonąwszy, przypominając sobie, że faktycznie, pieśń ta szła trochę inaczej. Często używano ją w oberżach leżących w okolicy zamków, bądź podczas wojen, gdzie zwierzęta podmieniano za każdym razem inną symboliką. Sławne były dwa lwie rody z okolic Oros, które ze sobą rywalizowały, a podczas małej wojny dawno, dawno temu, jeszcze przed czasami Wieży i demonów na północy, jeden zniszczył drugi, a bardowie upodobali sobie tę pieśń. Dzięki temu zdobywali względy małych panów ziemskich i lordów, śpiewając o nich jako zwycięzcach, a o ich sąsiadach jako pokonanych, podróżując od zamku do zamku, chowając do sakw coraz to więcej złota. Tak też i teraz odśpiewano pieśń, lecz o jastrzębiu, który jest herbem Gradeonów, teraz właśnie zniszczonych. Kolejne trzeźwe myśli, kiedy Tom wykonał swoją pauzę przypomniały Robertowi o jego pobycie na Archipelagu. W głowie skrzypiało mu dziwnym dźwiękiem, który usłyszał podczas występu grajków. Podczas naciągu ważne jest, by zdobyć dobre oparcie, bo nie ważne, czy jesteś olbrzymem, bo po kilku naciągnięciach możesz stracić siłę w rękach. Tak brzmiały słowa jednego z jego druhów, który tłumaczył mu jak używać poprawnie kuszy - drewniany trzask, naciągnięta cięciwa.

- Biały jastrząb? - wypowiedział na głos Tom, odwracając się z podejrzliwością w stronę małej sceny. Jego oczy rozszerzyły się ze strachem, gdy Robert na niego spoglądał, a sam kątem oka dojrzał buchnięcie dymu, które spowiło scenę. Przekręcił głowę na tyle, by dojrzeć lecący z dużą prędkością podłużny, ciemny przedmiot. Pomimo próby uniku bełt trafił go w okolice mostka i powalił na ziemię, rzucając nim o stół w który uderzył głową. Tylko tyle dało się zrobić - Bić kurwy! - dało się usłyszeć z ust krasnoluda, gdy oczy młodego rycerza zaszły mgłą.

Występ się nie skończył, to wszystko musiało mu się śnić, bo nadal słyszał śpiewy i wesołe głosy. Gdzie więc podziała się karczma? Robert wpatrując się w sufit widział jedynie przeskakujące po jasnym, błękitnym niebie chmury, chociaż zbierało się już na późne popołudnie, sądząc po odległych, pomarańczowych refleksach odbijających się na zaśnieżonych, odległych polach. Trudno było cokolwiek dojrzeć, poza drewnianymi, niskimi ściankami, gdy słońce i ból głowy zamykały mu oczy. Jak dużo musiał wypić?
I tak też wojować przystało,
Raz dwa, rąb, siecz, komu jeszcze tutaj mało?
Ha-iha-tum-bradira!

Widzisz dziewczę chorągiewkę,
Со przy mojej lancy drży?
Zaśpiewam ci o niej śpiewkę,
Ona piękna, tak jak ty!

Jak dziewiczą rosą tęczy,
Wietrzyka z nią igra lot;
Wiezże kogo ona wieńczy?
Martwe drzewce, stalny grot.

Nie wie biedna, że grot luby,
Со w obięciu u niej śpi,
Jest syn śmierci i zaguby,
Potępienia chciwy krwi.
Huczało mu w głowie gromkim, męskim śpiewem. Zdążył otworzyć oczy szerzej, tylko by zobaczyć pochylonego ku niemu, starego jak skały mężczyznę, który siedząc obok niego, otworzył oczy szerzej - Ser Tomie! Panie! Obudził się! - krzyknął ów mężczyzna, ochrypłym gardłem wzywając niewątpliwie Niebieskiego Rycerza.

Ze stukotem kopyt ktoś podjechał do wozu, na którym leżał Robert. Zasłaniając słońce, na koniu jechał powolnie Tom, w tej samej zbroi, z tym samym tabardem, z tym samym mieczem przy pasie. Tyle, że jego twarz wyrażała podejrzliwość i jakby lekką niechęć - Masz zapewne wiele pytań. Ja też parę bym miał, jak tylko dojedziemy do obozu. Jeśli więc chcesz pytać - pytaj teraz, bo drogi jeszcze tylko trochę zostało, a w obozie z prywatności nici - pokiwał głową zachęcająco Tom, przymykając lekko oczy, a wokół szumiał jedynie wiatr i pieśń wielu gardeł, których Robert nie widział, oślepiony światłem i leżący tak, że widział jedynie niebo i kawałek wozu.
Zwykł być Rodowitym Sępem, Chciwym ścierwem zachodu, Niehonorową plagą zdrady, Zdrajcą narodów, Szacunek monetą wyrabiającym, Niemiłym wszelkim cnotom, Zniesławionym imieniem, Parszywym Kłamcą, Jadowitym Mówcą i Obrazą dla domeny króla
Obrazek

Re: [Jezioro Gwiazd] Hołubnica

2
Robert powoli zaczynał wracać do życia. To musiał być koszmar. Dręczyły go od dawna. Tylko ten był inny, pierwszy raz widział swoją śmierć. Nocna mara uzmysłowiła mu, że on także może być w niebezpieczeństwie. Jedyny ocalały z rodu, który został zniszczony w niewyjaśnionych okolicznościach. Ktoś może chcieć dokończyć robotę. Przytępiony żałobą umysł nie wpadł na to wcześniej. Nie zamierzał rezygnować z zemsty, ale od teraz będzie musiał dużo bardziej się pilnować. Von Gradeon nie miał wyboru, wierzył w te koszmary. Przepowiedziały śmierć jego bliskich, a teraz jego własną. Nie zamierzał się jednak z tym pogodzić. Wszystko, co musi zrobić to dorwać tego skurwysyna, co za tym wszystkim stoi. Proste? No chyba nie... Nie zamierzał się jednak poddawać.

Młody szlachcic powoli podnosił się do pozycji siedzącej. Słońce raziło go w oczy, a w głowie szumiało mu od wypicia zbyt dużej ilości alkoholu. Pomimo ograniczonej percepcji nie przeoczył tego, że porusza się na wozie w sporej kompanii słyszeć po dochodzących do jego uszu głosach. No tak. Schlał się w trupa, miał nocne mary, ale zapakowali go na wóz i powieźli razem z Tomem. Dobrze, że go nie zostawili w tej zatęchłej karczmie. Coś mu mówiło, że był dla nich ważny. Zastanawiał się czy to, o czym mówił w karczmie Niebieski Rycerz to prawda czy tylko pijacka ułuda. Robert przeczesał potargane włosy i dołożył dłoń do czoła. Było gorące. Nic dziwnego skoro w ciele krążyło jeszcze tyle piwa zmieszanego z winem. A ojciec mówił, żeby nie mieszać. Tak się wychodzi jak się starszych nie słucha.

Po chwili do wozu podjechał Tom. Robert z trudem obrócił się w jego stronę.
-Alkohol nie pomógł na nocne mary...- Rzucił beznamiętnie nie wiadomo czy do siebie czy do Niebieskiego Rycerza. -Witaj, Tomie. Wnioskuję, że jesteśmy w drodze... Daleko zmierzamy? Przypomnij mi proszę jak to się stało, że wylądowałem na tym wozie. Czy prawda to, że zamierzacie mi pomóc w sprawie tej... osoby? - Przez chwile szukał dosadniejszego określenia dla tego skurwysyna, ale postanowił nie unosić się od rana. W końcu każdy krzyk mógłby rozsadzić mu głowę. -Bądź pewien, że głowa ma spokojna już, mówić możesz wprost i nie lękać się mojego gniewu czy niechęci.- Jasnowłosy musiał odłożyć swoje emocje na bok. Dobrze wiedział, że w polityce czy interesach tylko chłodny umysł może pozwolić zrealizować swoje cele. Robert próbował rozejrzeć się po bokach wozu szukając swojego rumaka. Miał nadzieję, że nie został w stajni przy oberży. -Gdzie mój koń? Mogę już jechać sam...- Mówił w miarę przytomnym głosem. Liczył, że będzie mógł dosiąść swojego rumaka i przestać podróżować jak kupiec czy jakaś niewiasta. Szlachcic powinien jeździć konno. Wygląda wtedy dostojniej niż zapijaczony na wozie. Cholera, wyszło na to, że szlachcic nie potrafił się nawet napić jak człowiek tylko od razu tak się napruł, że nie był w stanie jechać konno.

Re: [Jezioro Gwiazd] Hołubnica

3
Otworzył delikatnie oczy, rozglądając się na boki i do przodu, czyli za wóz. Wokół, po wzgórzach łagodnych i dolinach bardzo płytkich, na w miarę równym terenie jasno i perliście gromadził promienie słoneczne śnieg, którego, jak Robert zobaczył, było jakoś mniej. Poprzedniego wieczora w stolicy nadal panowała Wieczna Zima i chłodne wichury. Teraz, gdzieniegdzie spod białej warstwy, świecącej się topniejącymi lodowymi elementami wyzierały zielone, chociaż trochę stłamszone brązowym, zgniłym kolorem źdźbła trawy. Pierwsze oznaki lata, które już dawno powinno nadejść ogarniało cały krajobraz, dodając prawdziwej, szczerej otuchy, która chociaż tylko śladowo, to i tak była jak okład na serce młodego Gradeona. Dawało to nadzieję na odmianę losu. Może w powietrzu wisiała niedługa zemsta?
Wierny dłoni, со nim włada,
Jedną tylko cnotę zna:
Pokazaną pierś dopada,
Przeszyć serce, со w niej drga.

А czyja pierś? — on nie руtа,
Jedno ojciec mu, czy wróg,
Rozkazano i przeszyta,
А о reszcie sądzi Bóg!

Jeden drugi, krzyczą wszyscy,
Raz dwa, rąb, siecz,
Bogów co mieczy tutaj miara,
Ha-iha! To lansjerzy!
Śpiew wzmógł się, gdy widzenie i słuch lepiej napłynęły do młodego ciała. Pomimo zawrotów głowy i chwilowego oślepienia śniegiem i słońcem, Robertowi udało się dojrzeć spory oddział, podążający konno dwójkami za wozem. Ciemna plama Niebieskiej Chorągwi zapewne, sądząc po ekwipunku, znacząco odrysowywała się na białym tle. Wesoło śpiewając, jechali spokojnie na głównie ciemnego umaszczenia koniach, prezentując się niezwykle. Gdyby Robert nie wiedział, z kim podąża, na pewno nie zgadłby, że są to jacyś najemnicy. Bardziej przypominali wojska koronne, lub świtę jakiegoś bogatego lorda. Było ich może z dwie dziesiątki. Odziani w długie kolczugi, nałożone na niebieskie kaftany, o wysokich hełmach okularowych, z których po bokach zwisała misiurka. Swoją wysokość hełmy zawdzięczały postawionym końskim ogonom. Przy bokach koni mieli heraldyczne, niebieskie tarcze okute żelazem, na których widoczny był symbol czarnej korony, a w rękach dzierżyli dziarsko długie, drewniane lance, na których końcach tuż obok stalowych grotów powiewały długie, szczupłe, niebieskie chorągiewki. Sprawiali wrażenie kogoś dobrze opłacanego i znającego się na boju. Nie wydawali się zauważać wozu i rozmowy Toma i Roberta, zbyt pochłonięci śpiewem. Po chwili dostrzegł też wiszące przy pasach jednoręczne miecze.

- Zmierzamy do obozu bitewnego, a potem na Hołubnicę, bić się z heretykami i nocnymi potworami - stwierdził po dłuższej chwili Tom, mówiąc beznamiętnie, jakby to wszystko było niczym, tylko czystą formalnością i czymś najzupełniej normalnym - Twoja osoba jest dla nas bardzo problematyczna, Robercie. Podobno nic nie wiesz, a ktoś próbuje Cię zabić. A z tego, co się domyślam, to pewnie ta osoba, o której myślę. Czemu więc chcieli Cię zabić? - zapytał w końcu Niebieski Rycerz, marszcząc czoło i brwi. Nadal był ubrany w pełną zbroję i ten sam tabard, wyglądając bardziej jak lord tego oddziału, a nie dowódca najemników. Opłacało się pracować dla króla.

- Koń jest na tyłach. Na razie musisz wypocząć. Nieźle mnie wystraszyłeś. Próbowali zabić Ciebie, a potem mnie. Pomimo tego, że Cię lubię, to już tego, że akurat mnie zaatakowali już im nie popuszczę. Biliśmy ich aż wybiliśmy grajków. Mieliśmy zostawić dwóch do przesłuchania na potem, ale Sorin jak wpadł w szał, to jeszcze dwóch przypadkowych tak pokiereszował, że leżą w łóżkach. Dzięki kilku monetom szybko mu wybaczyli. A jak postawił im bimbru, to już w ogóle - uśmiechnął się na sam koniec mimowolnie, mrużąc oczy i wpatrując się gdzieś do przodu, jakby dojrzał coś istotnego. Pokiwał głową, poważniejąc.

- Niedługo będziemy na miejscu. Widzę już błyski z Jeziora Gwiazd. Tam Ci jeszcze sprawdzą tą ranę, co bełtem dostałeś - tak, przypomniała mu się teraz ta rana koło ramienia. Pocisk tak go przygwoździł, że aż stracił przytomność. Robert może i był rycerzem, ale w karczemnych bijatykach różnie się już zdarzało.

- Dziwny z Ciebie młodzieniec, Robercie. Chcą Cię zabić, ale twierdzisz, że nie wiesz dlaczego. Nie domyślasz się chociaż? - nie dawał odetchnąć Tom.
Zwykł być Rodowitym Sępem, Chciwym ścierwem zachodu, Niehonorową plagą zdrady, Zdrajcą narodów, Szacunek monetą wyrabiającym, Niemiłym wszelkim cnotom, Zniesławionym imieniem, Parszywym Kłamcą, Jadowitym Mówcą i Obrazą dla domeny króla
Obrazek
ODPOWIEDZ

Wróć do „Wschodnia prowincja”