[Erola] Dom matki Iolāni

1
Jesteś pewna że to dobry pomysł? — zapytał Ivi swoją elfią przyjaciółkę — Nabierze się? Jak mam się zachowywać żeby jej zaimponować? Chcę mieć pewność że sypnie tyle żeby starczyło na zapłacenie złotonosemu.

Ivinilus wyglądał na spiętego. Wewnątrz siebie się śmiał, nigdy nie przypuszczał że kiedyś przyjdzie mu odstawiać czyjegoś męża, póki co to najdziwniejsza i jednocześnie najzabawniejsza rzecz jaką miał zrobić.
Przywdział swoją koszulę i kurtkę z skóry, to wydawało się bardziej eleganckie niż luźne ubranie które nosił podczas wędrówki po morzu. Nie miał na sobie swojej czapki, uznał że dzięki temu uniknie jakiś bezsensownych pytań i będzie mógł ukazać swoją bliznę, którą po części zasłaniała czapka.

Mam nadzieję że jakoś się jej spodobam — oznajmił chłopak — Za co nie lubi Kala? W razie czego miałbym szansę uniknąć jego pomyłek lub cech które nie przypadły do gustu twojej mamie.

Słyszał wokół dźwięki pochodzące z miasta. Cieszył się że w końcu jest na stałym lądzie. W końcu dotarł do nowego miejsca gdzie zaczyna się nowy rozdział w jego życiu, chociaż poniekąd zaczął się od spotkania Elfów.
Złapał Iolāni pod rękę żeby się oswoić się z dotykiem jej skóry. Stwierdził że poczeka na odpowiedzi zanim ruszy ku drzwiom domu kobiety.

Re: [Erola] Dom matki Iolāni

2
Na ulicach Eroli od samego rana słońce przygrzewało jak szalone. Ivinilus po szybkim marszu pod bezchmurnym niebem zaczynał się już pocić w swojej skórzanej kurtce. Co innego jego towarzyszka, odziana w luźną, krótką do pępka koszulkę z rzędem grzechoczących muszelek i w cienkie kolorowe szarawary. Jej na pewno było przyjemniej, choć chwytając ją za rękę chłopak poczuł, że skórę elki pokrywa warstewka potu. Od gorąca? Być może. Ale raczej nie tylko.

— Czy jestem pewna? Oczywiście że nie! — głos Iolāni nabrał mocnego odcienia histerii. — Ale nie mam lepszego pomysłu. Dobra, słuchaj, postaraj się zachowywać jak najbardziej pewnie, wyniośle i... no wiesz, męsko. Moja matka całe życie miała nadzieję, że ożeni się ze mną ktoś, kto mnie utemperuje i zgasi, ha, ktoś komu uda się to, co jej nie wyszło, niestety tak się zdarzyło, że Kalākua jest miłym i spokojnym facetem, który siedzi w spokoju i robi mapy, nie jakimś zabijaką, czego mama nie może przeżyć. Ona twierdzi, że za jej czasów, to mężczyźni... no wiesz, bla bla bla. W gruncie rzeczy to ty powinieneś głównie z nią gadać, a mi kazać siedzieć cicho. To jej się spodoba. Dasz radę? Żadnej łagodności, żadnego oglądania się na mnie i pytania mnie o zdanie na jakikolwiek temat. Zaimponują jej opowieści o jakichś brutalnych walkach, polowaniach, dużo krwi, dużo trupów, jedzenia trupów na surowo, nie wiem... Cholera, nie znam się na tym, wymyśl coś! Tylko pamiętaj, jesteśmy narzeczonymi i planujemy niebawem wziąć ślub, to musimy... musisz jej powiedzieć. I że Kal to już przeszłość. Możesz dodać, jak go sprałeś albo coś w tym rodzaju, ucieszy się. Jakie to okropne, że musimy to robić, pfu! Naprawdę cię przepraszam!

Elfka splunęła ze złością na krzak hibiskusa, rosnący tuż przy drzwiach dużego, dość eleganckiego domu, wzniesionego z drewna o bardzo ciemnym odcieniu. Po zaciętości, z jaką to uczyniła, znać było, że to tutaj. Westchnęła, wygładziła włosy, które uprzednio z wielkim wysiłkiem spięła w stosunkowo porządny kok, wyciągając z nich większość piór i koralików, i upozowała swoją twarz w najszczerszy uśmiech, jaki tylko udało jej się z siebie wykrzesać. Następnie, uprzedzając ruch Iviego, chwyciła kołatkę w kształcie zwiniętego węża i głośno załomotała w drzwi. Cofnęła się trzy kroki i ukryła za plecami towarzysza.

Po paru chwilach w progu stanęła stara elfka. Znać było, że stara, choć Ivi wiedział, że długousi zwykle trzymają się nieźle prawie do samej śmierci. Podobno jednak krew Elfów Wschodu była na tyle zmieszana z ludzką, że ich słynna wieczna młodość z każdym pokoleniem odchodziła w zapomnienie. Aiiana’kulani (Iola powtórzyła mu przedtem parę razy to imię, żeby tylko się nie pomylił) była wysoka, lecz lekko zgarbiona, śniada, ze skórą poznaczoną siecią płytkich zmarszczek. Białe tatuaże, bliźniaczo podobne do tych na ciele jej córki, zatraciły już nieco swój geometryczny kunszt, z biegiem lat stając się niewyraźne i pofalowane, jak gdyby zmywał je po trochu każdy kolejny przypływ morza, który przyszło jej przeżyć. Ubrana w powłóczystą purpurową sukienkę bez rękawów, obwieszona dużymi koralami, mało przyjazna z twarzy, uniosła tylko wysoko brwi i nie odezwała się ani słowem. Żadnego "dzień dobry" ani "czego tu chcecie?", tylko niechętne oczekiwanie.

Ivi, twój ruch — zdawała się mówić milcząco Iolāni, która ściskała nerwowo dłoń chłopaka z Północy.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Erola] Dom matki Iolāni

3
Ivinilus czuł jak drobna srużka poty płynie mu po karku. Nie wiedział co go bardziej denerwowało, to że żeby schludnie wyglądać musiał założyć coś w czym się gotował, czy matka elfki która nie wyglądała mu na sympatyczną osobę. Mimo wszystko uspokoił się i spojrzał prosto w oczy

— Czy to pani jest matką tej niebiańsko pięknej istoty która stoi obok mnie? — zaczął mówić powstrzymując się od spojrzenia na Iolāni. — Nazywam się Ivanil.

Na chwilę umilkł, zdał sobie sprawę że z nerwów pomylił się z swoim własnym imieniem. Podjął się kontynuowania monologu zanim ktoś mu przerwie.

— Rozumiem że szanowna pani nie słyszała o mnie. — wyraził się z udawanym zdziwieniem. — Jestem znany na wszystkich północnych wodach. Uchodzę za najlepszego ochroniarza statków kupieckich i mistrza szkutnictwa.

Naprężył się, jego mięśnie dobrze odznaczały się na jego skórzanej kurtce. Po tym małym pokazie stwierdził że powinien przejść do udawanego celu wizyty.

— Jednak nie jestem tu z zamiarem oferowania swoich usług. — rozluźnił się. — Czy zechciałaby nas pani zaprosić do środka na małą pogawędkę? Chciałbym omówić z panią jedną sprawę, w sumie to kilka.

Re: [Erola] Dom matki Iolāni

4
— Matką? Owszem. Rodziny się nie wybiera — zaskrzeczała Aiiana’kulani. — Niebiańsko pięknej? No nie przesadzajmy. — Obrzuciła córkę niechętnym, surowym spojrzeniem. — A gdzie zgubiłaś tę swoją ofermę, tego... no, jak-mu-tam-było? Kalahuja? Zrób starej matce przyjemność i powiedz, że ryby go gryzą gdzieś w zatoce.

Iolāni nic nie odpowiedziała, nawet nie podniosła wzroku, skromnie wbitego w ziemię. Nie przestała się też uśmiechać. Grała swoją rolę z trudem – Ivi poczuł, że ręka jej drgnęła, jakby chciała uderzyć matkę – ale wytrwała. Stara elfka zaś po chwili wahania cofnęła się o krok w głąb ciemnego przedpokoju i wpuściła ich do środka.

— Oby to było warte mojego czasu. Jeszcze pan nie wie, ale w moim wieku nie ma się go już tyle, żeby nim szastać.

W domu matki Iolāni panowały przede wszystkim dwie rzeczy: przyjemny chłód i niemożliwy zgiełk, złożony ze skrzeczenia i świergotu ptactwa. To drugie stąd, że w każdym kącie stały tu przestronne druciane klatki, całkiem zresztą ozdobne, podobne do małych ażurowych pałaców, a w nich urzędowały dziesiątki rodzajów skrzydlatego stworzenia: jedne były maleńkie jak motylki, inne znów wielkie i bardzo kolorowe, niektóre miały dzioby jak igły, inne jak zakrzywione sierpy, jeszcze inne z kolei – przedziwnie zakręcone pióropusze na głowach. To było coś. Takich ptaków nie spotykano na Północy.

Pokój, do którego weszli, był przestronnym salonem na planie sześciokąta z małym okrągłym basenikiem pośrodku. Zagracało go całe mnóstwo bibelotów: małych rzeźb, obrazków, suszonych kwiatów, biżuterii, zaś tło dla tego wszystkiego stanowiły ściany w kolorze zaschniętej krwi. Od białej kamiennej posadzki bił przyjemny chłód, okna były pozasłaniane ciężkimi kotarami. Pomiędzy ptasimi klatkami stało sporo glinianych donic z roślinami o wielkich, wachlarzowatych liściach. Pomiędzy malowanymi dzbanami i koszami wyplatanymi z trzciny stała niewysoka kanapa, a obok niej równie niski stolik i trzy bujane fotele. Schowane za koralikową zasłoną przejście zdawało się prowadzić, wnosząc z zapachów, do kuchni.

— Napije się pan czegoś? — zapytała z wymuszoną uprzejmością starucha, istnienie swojej córki ostentacyjnie ignorując.

— Ghhioooo-la-ni! Ghioooo-laaa-niii! Ta ghhłupia lafihhhrrrynda! — zaskrzeczał na powitanie czerwonoskrzydły bydlak z długim, zamiatającym podłogę ogonem. Ten osobnik dla odmiany nie siedział w klatce, ale na stojącym luzem drążku na środku salonu. Jego ciało, z pominięciem wachlarza piór sterczących mu z kupra, nie było większe od dłoni Ivinilusa, mikre rozmiary zdawał się jednak nadrabiać zadziornym charakterem: zerwał się bowiem gwałtownie z miejsca i lotem koszącym pofrunął prosto na nieznajomego przybysza, by przeorać mu pazurami czubek głowy.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Erola] Dom matki Iolāni

5
Ivinilus cieszył się chłodem bijącym z podłogi. Przestał się pocić więc jego rozdrażnienie osłabło. Różnorodność ptactwa i ich klatek cieszyła jego oko. Nigdy w życiu nie miał okazji spotkać tyle gatunków na raz. Ptaszyna która próbowała go pokiereszować wydała mu się dość zabawna i urocza, zważywszy na jej wygląd i rozmiary. Nie chcąc aby przeszkadzała w rozmowie, chłopak złapał go w obie dłonie i delikatnie przytrzymał, na tyle lekko aby nie uszkodzić okaz, ale na tyle mocno aby ten się nie uwolnił. Jego pióra z kupra były na tyle długie że wystawały daleko poza szparę między dłońmi Ivinilusa. Mimo tego że czuł że małe pazurki i dziób ranią jego naskórek, żeglarz pogłaskał ptaka po głowie mając nadzieje że ten się uspokoi. Stwierdziwszy że się zmęczył próbą ucieczki lub faktycznie spodobała mu się pieszczota, żeglarz spojrzał w stronę starszej elfki.

— Dziękuję, ale nie. — odpowiedział na jej pytanie. — Sądzę jednak że to pani będzie musiała czegoś się napić po tym co pani powiem.

Poczekał chwilę na jej reakcję. Liczył na na oznakę zdumienia na jej twarzy. Przeleciała mu przez głowę myśl że będzie długo przepraszał za każde dziś wypowiedziane słowo.

— Chciałbym osobiście przekazać że ta oferma, jak pani go nazwała, nie będzie pani, mi oraz mojej ukochanej Iolani zaprzątać głowy. — uniósł głowę w udawanej dumie. — Nie żadne rybki go dopadły, ale ja. Tak wiem, czyn to nijaki, mając na uwadze to że ja stawiam większym zagrożeniom niż źle wykonana kreska na mapie. Może chce pani usłyszeć jak musiałem się go pozbyć?

Nie czekając na odpowiedź Aiiana’kulani żeglarz ruszył z zmyśloną historią, nie przygotowywał niczego wcześniej, więc leciał na żywioł.

— Wszystko się zaczęło od tego że on i obecna tu z nami pani córka wynajęli mnie. — zaczął z udawanym spokojem Ivinilus. — Na początku rejs był przyjemny, zwłaszcza że z zza steru mogłem podziwiać Iolani, która jak widzę zyskała taki wygląd po tobie. Pierwsze problemy nastąpiły gdy mimo moich zastrzeżeń nakierowywał nas na niebezpieczne wody. Mógłbym go powstrzymać w każdej chwili, strzelając w niego z z kuszy. Niestety mimo moich zdolności bałem się że mogę zranić pani córkę, ten tchórz zawsze kręcił się obok niej. Mimo moich starań dotarliśmy do niebezpiecznego miejsca. Wszędzie szpiczaste skały wychodzące z powierzchni wody. Musiałem działać. Sprowokowałem go do ataku, co było wyjątkowo trudne, na mnie aby oddalił się od pani córki. Miałem zdjętą kuszę którą teraz mam ze sobą. Byłem nie uzbrojony więc mimo jego wątłej siły i tchórzostwu, co ludzie tacy jak on nazywają spokojną naturą, zaatakował mnie. Po serii uników złapałem go za pas i kark i wyrzuciłem na najbliższą skałę obok burty. Nabił się na nią i przysiągłbym że wił się jak robak póki nie odpłynąłem. Nie było to łatwe, mój statek doznał poważnych uszkodzeń. Mimo przeciwności losu przypłynąłem tutaj
aby Iolani trafiła na stały i bezpieczny ląd. Ciężko było ją do czegokolwiek namówić ale takiemu wilkowi morskiemu jak ja się nie odmawia. Potwierdzeniem tego jest fakt iż zgodziła się wyjść za mnie.

Chłopak na chwilę odetchnął. Wiedział że teraz musi jakoś poprosić o pieniądze, Zebrał się w sobie.

— Niestety morze to moje wielkie jak i jedyne źródło dochodu — przemówił wolno i spokojnie. — Niestety to co miałem przy sobie musiałem wydać na naprawę okrętu a moje bogactwa leżą gdzieś na Północy w tylko mi znanym miejscu. Z racji tego że nie mam żadnej kwoty nie mam przy sobie a bardzo mi i Iolani zależy jak najlepszym ślubie jaki tylko będzie możliwy to czy w mogę szanowną panią prosić o pożyczkę? Ja Ivanil Saltorro obiecuję spłacić należyty dług z oprocentowaniem.

Przyklęknął na jedno kolano i wziął dłoń starszej elfki. Teraz już sam nie wierzył w to co robi. Gdyby patrzył na to z góry przysiągłby że ogląda jakąś tandetną komedię.

— Czy szanowna pani się zgodzi? — ucałował jej dłoń, czuł że będzie musiał wypłukać usta morską wodą. — Czy taka dama jak pani, co sądząc po domu jest niczym arystokratka, nie pomoże swojej córce co odnalazła mężczyznę który już nie długo będzie najpotężniejszym żeglarzem na wodach Herbii? Czy możemy na panią liczyć? Czy da nam pani swoje błogosławieństwo?

Zamilkł. Nadal klęczał. Zerkał gdzieniegdzie na klatki w z ptactwem które przyciągały jego uwagę. W niepokoju czekał na odpowiedź. Uświadomił sobie że będzie musiał bardzo długo przepraszać elfy i że poprosi Iolani żeby nie mówiła dokładnego przebiegu odwiedzin.

Re: [Erola] Dom matki Iolāni

6
Starucha z każdym słowem Ivinilusa tylko unosiła brwi wyżej i wyżej, a kiedy ten padł na kolana, natychmiast wyrwała rękę z jego objęć, nie godząc się na żadne obcałowywanie. Wreszcie nie wytrzymała i po salonie poniosła się fala ostrego, szyderczego rechotu. Zawtórował jej skrzekliwą parodią chór papug. Nawet Iolāni wypadła w tym momencie z roli i plasnęła się otwartą dłonią w czoło, załamana obrotem spraw.

— Hehe, córuś, coś z deszczu pod rynnę trafiłaś! — Oj, Aiiana’kulani miała teraz używanie. — Jednej ofermy się pozbyłaś, żeby przyhołubić sobie kolejną. Wspaniale, mamusia jest dumna! Tym razem ŻEBRAK i nieudacznik, co to najpierw przez swój idiotyzm traci majątek, a potem pada przed starą kobietą na kolana i prosi o pieniądze. Dziad proszalny. Co za wstyd. I ty, TY chcesz się nazywać mężczyzną?! — Sękaty palec staruchy dźgnął chłopaka boleśnie w pierś, kiedy ta zwróciła się bezpośrednio do niego. — Za czasów mojej młodości powiesiliby cię za jaja na drzewie, żeby ci skrócić cierpienia, a światu oszczędzić żenady. Pfu! Hajtajcie się, jak chcecie, ale mnie w to nie mieszajcie. Ja już nie mam córki. W ramach błogosławieństwa musi wam wystarczyć to.

"To" było pogardliwym splunięciem pod nogi.

— W jednym masz pan rację. Muszę się napić. — Stara elfka schyliła się i wyciągnęła spod stołu pękatą butlę. Zaśmierdziało wódką. — A wy won z mojego domu, nie chcę dłużej oglądać tej żałosnej komedii — warknęła na zakończenie, najwyraźniej podzielając zdanie Ivinilusa na temat jakości odgrywanego przezeń przedstawienia.

— Żebhrrrrraki! Żebhhrrraki! Żhhhhenada! — skwitowało ptaszysko, ponownie pikując z obnażonymi pazurami ku twarzy gościa. Chyba należało uznać to za pożegnanie.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Erola] Dom matki Iolāni

7
Ivinilus wstał błyskawicznie. Mimo swojego w miarę łagodnego charakteru coś w nim pękło. Był wściekły na siebie że za bardzo wczuł się w rolę. Zdał sobie sprawę że już łatwiej rozmowa by poszła gdyby powiedział jej prawdę, ale na to według niego było już za późno. Nie zapanował w pełni nad gniewem. Chciał dać nauczkę starej elfce. Ptaka który znów postanowił zaatakować żeglarza wziął w garść i wepchnął go najbliższej klatki i zamknął. Następnie wyciągnął swoją kuszę i strzelił w butelkę. Drugi bełt minął głowę elfki o parę centymetrów. Nie chciał jej krzywdzić, przynajmniej nie zabić. Nie odrywał oczu od Aiiana’kulani. Opuścił kuszę ale nadal trzymał ją twardo w dłoniach.

— Próbowałem być miły. — oznajmił z twardą nutą w głosie. — Nigdy w życiu nie spotkałem takiej okropnej kobiety jak pani, chociaż nie wiem czy pani zasługuje na to określenie. Dla twojej wiadomości, mam pieniądze, ale słysząc od Iolāni jaka z pani okropna jędza nie wahałem się robić z siebie błazna. Specjalnie pozbyłem się Kalākua żeby mieć kartę przetargową aby zyskać trochę złota. Myślałem że samo pozbycie się go wprawi ciebie w nieokiełznaną radość. Jednakże skoro wolisz mężczyzn z ikrą to proszę bardzo.

Trzeci bełt śmignął obok głowy jej głowy. Wyszczerzył się w udawanym rekinim uśmiechu. Na moment skierował wzrok na Iolāni i mrugnął do niej porozumiewawczo. Wydawało mu się że staruszka próbowała się ruszyć w stronę wyjścia, więc znów wycelował kuszę.

— Nie próbuj, świetnie strzelam. — ostrzegł ją. — Masz dwa wyjścia, udasz dobrą matkę i sypniesz złotem na ślub mój i twojej córki, albo zastrzelę cię i wmówię wszystkim że któryś z ptaszków wydziobał ci dziurę w klatce. Mam pieniądze, więc przekupię ludzi żeby tak stwierdzili. Mi tam w sumie nie zależy czy byś żyła czy nie, taka wredna baba jak ty nie powinna zatruwać innym życia, ale Iolāni nakłoniła mnie żebym był dla ciebie miły, byłem i dostałem to co dostałem.

Wziął głęboki oddech. Mimo gniewu, stwierdził że udało mu się odegrać nie złą scenkę. Nie zaplanował jej z góry, ale i tak wyjątkowo dobrze wczuł się w nią. Miał tylko nadzieję że młoda elfka mu wybaczy jego zachowanie, choćby i udawane.

— Jeszcze jedno. — dodał śmiejąc się złowrogo. — Daję ci dwie minuty na podjęcie decyzji. Dam ci cztery jak oddasz mi jakiegoś przydatnego lub przyjaznego, ale nie takiego jak ty, ptaka. Spodobały mi się i chciałbym jednego mieć na statku jako zwierzątko pokładowe.

Trzymał wycelowaną kuszę, odsunął się spokojnie patrząc pod nogi. Nie chciał aby elfka zaskoczyła go jakimś szybszym ruchem niż wskazywałby jej wiek. Patrzył na nią w skupieniu czekając na jej decyzję.

Re: [Erola] Dom matki Iolāni

8
— Piórek! Nie! — załkała staruszka, widząc jak intruz traktuje jej pierzastego przyjaciela. Rzuciła się w stronę klatki, nadal dzierżąc w jednej ręce flaszkę wódki. Wtem rozległ się huk.

Bardzo wiele rzeczy poszło tego dnia nie tak. Szkło z roztrzaskanej butelki prysnęło matce Iolāni w twarz. Chyba w oko. Polała się krew, i to solidnie. Polała się też wódka, ale sytuacja była zdecydowanie zbyt napięta, by dało się ją dzięki temu załagodzić. Wepchnięty do klatki ptak zaskrzeczał po raz ostatni, tym razem po stokroć bardziej żałośnie, bez naśladowania ludzkiej mowy, i z pogruchotanymi kośćmi wyzionął ducha. A porozumiewawcze spojrzenie, rzucone przez Iviego w stronę młodszej z elfek, niespodziewanie rozbiło się o ścianę autentycznego przerażenia.

— Zwariowałeś?! — wrzasnęła Iolāni, jednym długim susem doskakując do staruszki.

Najwyraźniej zwariował. Drugi huk. Bełt trafił wiszącą na ścianie donicę z wielką paprocią. Posypała się lawina czarnej ziemi.

— Mamo, przepraszam, to nie tak miało być...! Mamo! Zaraz ci pomogę, gdzie masz, gdzie masz... — Roztrzęsiona dziewczyna zaczęła miotać się po pokoju w poszukiwaniu kawałka czystej tkaniny, w końcu złapała jakąś chustkę i zaczęła wycierać matce twarz, ostrożnie wybierając z rany szklane odłamki. — Mamo, mamo, przepraszam, ja naprawdę nie chciałam, ja nie wiedziałam, że on zrobi coś takiego... Oszalałeś! Przestań! Przestań natych...

Trzeci huk. Drewniana maska Ula Dobrego Rybaka poszła w drzazgi.

W całym tym harmidrze, krzyku, huku i świergocie czujne ucho Ivinilusa cudem wychwyciło grzechotanie koralikowej zasłony. Kamienna posadzka niosła czyjeś ciężkie kroki. Ktoś stanął za jego plecami, jednak obejrzenie się za siebie oznaczałoby spuszczenie z oczu krzyczącej Aiiana’kulani.

— Jeszcze jakieś życzenia, łaskawco? — rozległ się tuż przy uchu chłopaka niski, męski, zachrypnięty głos, a coś zimnego ostrzegawczo dotknęło jego pleców. — Rzuć broń. I wynocha, kurwa. Masz pół minuty zanim właduję ci nóż w plecy. Będziesz się za długo wahał, a moje słowo, że pożegnasz się z ptakiem. Żadnych tłumaczeń, nie obchodzi mnie kim jesteś, co tu robisz, skąd się wziąłeś i dlaczego masz ryj blady jak piach. Kusza na podłogę i won, nie każ mi się powtarzać.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Erola] Dom matki Iolāni

9
Ivinilus się uspokoił. Nie planował takiego bałaganu, jednak to co się stało się nie odstanie. Czuł czubek noża który mocno naciskał na jego plecy. Pożałował że bardziej skupił się na starej elfce niż na kimś kto zaszedł go od tyłu. Wyjął z kuszy bełt, który i tak był ostatni. Kuszy nie zamierzał oddawać, to była jedna z nielicznych rzeczy jaka przypominała mu dom i port w Salu. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął dużą czarno perłę i położył delikatnie na podłodze. Zbyt dużo stracił pomagając elfom. Jedynym rozsądnym dla niego wyjściem było się wycofać i mieć nadzieje że nie zostanie zaatakowany nożem. Oprócz kuszy i bełtów nie zabrał innego uzbrojenia, myślał że nie będzie go potrzebować. Skierował się wyjścia.

— Bardzo chętnie stąd wyjdę. — przemówił do obcego mężczyzny. — Jednak jeśli masz jaja to odłóż nożyk i bij się jak facet.

— Przepraszam. — zwrócił się do młodej elfki. — Nie jestem już wam potrzebny, mam nadzieję że uratujecie Lili’uokalani. Uznajmy że uratowanie was wtedy i szkody na moim statku są równe temu bałaganowi co tu zrobiłem. Prawdopodobnie będę jeszcze przez jakiś czas w mieście, dopóki nie zrobię coś z "Rosomakiem".

— Mimo wszystko panią też przepraszam. — spojrzał na ranną elfkę. — Nie chciałem żeby do tego doszło. Z miejsca skąd ja pochodzę to prośby czy interesy się odrzuca bez obrażania któreś z stron.

Stanął w drzwiach, nawet nie spojrzał na mężczyznę który groził mu nożem. Miał nadzieje że to nie sprowokuje go do ataku.

— Żegnam, życzę zdrowie i jeszcze raz przepraszam. — Powiedział to i wyszedł w kierunku miejsca gdzie Kalākua miał pilnować statku.

Rozmyślał nad tym co teraz zrobić ze sobą. Statek nie nadawał się do podróży, przynajmniej do dłuższych rejsów. Zawsze mógł znaleźć tymczasowe zatrudnienie w stoczni, jeśli jakaś była dosyć blisko, z drugiej strony wieść o demolce jakiej dokonał może szybko się roznieść w okolicy. To ostatnie spowodowało że przyśpieszył kroku. Odwrócił się aby po raz ostatni przyjrzeć się domowi starszej elfki.

Re: [Erola] Dom matki Iolāni

10
Właściwie to wyjście Ivinilusa wyglądało nieco inaczej, niż chciał to zapamiętać. Nie opuścił domu starej elfki powoli i z godnością. Tak naprawdę wyleciał za drzwi, targany za kołnierz i żegnany kopniakami przez potężnego starszego gościa o ogorzałej twarzy, który uprzednio wyrwał mu jeszcze z rąk kuszę i ostatni bełt. I który, wedle wyrażonego przez młodzieńca życzenia, pobił go jak facet. Szczęśliwie jednak bardziej w ramach ostrzeżenia niż na poważnie, bo chłopak skończył jedynie z sińcem wokół lewego oka i ruszającym się nieprzyjemnie górnym lewym kłem.

Ani Iolāni, ani jej matka nie zaszczyciły go ani słowem, ani nawet spojrzeniem.

Upał na ulicy prawie zwalił Iviego z nóg, a blask słońca, tak rażący po tych paru-parunastu minutach spędzonych w chłodnym półmroku wnętrza, odebrał mu wzrok na dłuższą chwilę. A kiedy odzyskał już zdolność widzenia, zarejestrował, że wokół zaczyna robić się zbiegowisko. Hałasy musiały zaniepokoić sąsiadów Aiiana’kulani. Jakaś dziewczyna poleciała, zdaje się, po straż. Wszyscy mijani przechodnie patrzyli podejrzliwie i nieprzyjaźnie na zataczającego się, bladego chłopaka z obitą twarzą, dlatego warto było stąd czym prędzej pryskać.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Port Erola”