Re: Pałac w dzielnicy Oaza

16
Madame Saveta krążyła nie tylko pośród niezliczonych, cichych korytarzy rezydencji, ale również wśród krętych ścieżek labiryntu własnych myśli. Doskonale wiedziała, że oszustwo - nieumyślne, ale jednak pozostające niezaprzeczalnym kłamstwem - mogło doprowadzić ją do grobowej deski. I to niekoniecznie w przyjemnych okolicznościach.
Kiedy starsza kobieta opuszczała komnatę, w której niedawno zawitała fałszywa Maria Elena, Sav lekko skinęła głowę i podeszła bliżej bogato zdobionego łoża ciężarnej. W momencie nadejścia wizji Madame - jak zawsze - nie była na to przygotowana. Los to bezuczuciowy drań, trzeba to przyznać. Kolejne przykre obrazy zalały jej myśli, przynosząc smutek i ból, zwiastując cierpienie... a może i niespokojną śmierć?
Kiedy usłyszała głos Aynaby Rammi, przebijający się przez wyraźne wizje wszystko wróciło do normy. Spojrzała na małą dziewczynkę i jak najserdeczniej uśmiechnęła się, jednocześnie widząc w obliczu dziecka własną, udręczoną przez powalony konar twarz.
- Witaj Szanowna Aynabo Rammi, bardzo miło gościć mi w Twoich przepięknych komnatach, jestem wdzięczna za okazaną mi gościnę - głos Savety brzmiał miło, przywodząc na myśl ton rozmowy z dobrą znajomą. - I witam również Ciebie, młoda damo, jesteś prawie tak olśniewająca jak Twoja matka, kiedy dorośniesz świat legnie do Twych stóp, ale pamiętaj, że Los docenia kobiety, które nie zapominają o rodzinnym domu i jego mieszkańcach.
Wróżbiarka skinęła lekko głową i zwróciła się do niedługo mającej urodzić kobiety.
- Mam nadzieję, że w Twojej głowie nie ma miejsca na smutek, Droga Aynabo Rammi, już niedługo nadejdzie ta szczęśliwa dla Twojego domu chwila. I prawdopodobnie mój bolesny koniec - ostatnie zdanie wybrzmiało jedynie w głowie Madame Savety, echem odbijając się od jej czaszki, która musiała pomieścić kłębowisko niekoniecznie logicznych i poukładanych myśli.

Re: Pałac w dzielnicy Oaza

17
- Tkaczko Losu, widziałam na twoim licu strapienie gorzkie jak migdały... - wyszeptała przerażona kobieta i uniosła się nieco na łokciach, próbując poprawić stertę jedwabnych poduszek pod swoimi plecami. - Pani, błagam, powiedz wszystko, powiedz prawdę, powiedz, co widziałaś! Czy mojemu dziecku grozi nieszczęście? Czy nie urodzi się zdrowe? Czy ktoś chce je skrzywdzić?

Przyszła matka odruchowo zasłoniła swój brzuch rękami. Lęk w pięknych oczach Aynaby był aż nadto widoczny, choć przecież nie miała się o co lękać. Czego mogło zabraknąć dziecku w domu takim jak ten? Kto mógł mu zagrozić pod taką strażą i opieką?
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Karlgard”