Daharon

1
Daharon – niewielkie miasteczko u podnóża południowego stoku gór Daugon. Umiejscowione jest przy jednej z nielicznych w tych okolicach oaz. Wokół sporego zbiornika wodnego, rozciągają się zielone tereny pokryte drzewami i krzewami owocowymi. Same miasteczko otoczone jest solidnym i wysokim murem z białego kamienia, patrolowanym przez miejskich strażników. Ze strategicznego punktu widzenia Daharon nie jest godny najmniejszej uwagi. Zbiorowisko domów, targowisk i kilku warsztatów rzemieślniczych. Większość podróżnych, jeśli nie ma takiej konieczności, nawet nie zwraca uwagi na to miasto, leżące w cieniach gór, spory kawał drogi od głównych szlaków komunikacyjnych. Mieszkańców Daharon ma niewielu; ot, kilka tysięcy, włącznie z farmerami oraz kupcami. Jest to zbiorowisko ludzi, orków, goblinów, oraz kilku elfów. Większość mieszkańców zajmuje się hodowlą egzotycznych owoców oraz opieką nad zwierzętami. Wielu mężczyzn pracuje także w małej kopalni węgla, którego ledwo starcza na potrzeby miasta. Przed laty była tu także wielka kopalnia srebra, jednak dawno temu, pod wpływem trzęsienia ziemi, większość korytarzy zawaliła się, inne natomiast zostały opustoszałe, odkrywając tajemnice wnętrza ziemi.
W Daharonie oprócz domów i targowisk znaleźć można także trzy karczmy, oferujące nocleg dla podróżnych, jeden lichy dom kurtyzan, miejską świątynię, spory rynek, na którym zwykle rozstawiają się kupcy ze swoimi towarami; na środku którego znajduje się duża, kamienna studnia. W pobliżu rynku znajdują się także cztery najważniejsze budynki miejskie: miejska świątynia, dom radców, koszary oraz największa i najbogatsza karczma „Pod Rydlem”.
Poza murami miasta znajduje się jeszcze kilka – kilkanaście gospodarstw oraz plantacje owoców, poprzecinane plątaniną ścieżek i dróżek.


Północ już była, gdy z najgłębszego cienia, u podnóża południowego stoku gór Daugon wyłoniła się grupka pięciu osób, wolno jadących konno. Zmierzali w stronę miasteczka Daharon, małej, oazowej mieściny, w której żyli przede wszystkim prości zbieracze owoców, górnicy oraz handlarze wody. Normalnie podróżujący o tej porze spotkaliby zamkniętą bramę, jednak dziś było inaczej. O, tak, dziś było przecież święto Nahara – lokalnie święto wody; największego cudu pustyni. Wszystko w tej okolicy istniało przecież tylko dzięki niej. Świętowano hucznie, jak na tak małe miasto. Wszystkie ulice rozświetlone zostały lampionami, rzucającymi miły, błękitny blask. Domy i mury przyozdobione zostały natomiast wstążeczkami w tym samym, niebieskawym, kolorze. Wszyscy, od najmłodszych szkrabów, po leciwych starców świętowali na ulicach miasta, przy nieustających strumieniach muzyki. Na rynku rozstawiono kilka stołów z jadłem, na trzech rusztach przed karczmą opiekały się natomiast całe prosięta. Nie żałowano też trunków – radcy, ku uciesze tłumu, ufundowali kilka beczek piwa oraz wina.
Po uliczkach przemieszczali się radośni i pijani mieszkańcy, młodsi tańcowali żwawo pod fontanną, przyklaskiwani przez starszych. Co jakiś czas z bocznych, ciemniejszych zaułków dało się też słyszeć chichoty, miłosne westchnienia oraz pojękiwania.
Tej nocy, w święto Nahara, główna brama miasta, jak co roku otwarta została na całą szerokość, aby mieszkańcy mogli swobodnie wędrować wśród gajów – których drzewa także przyozdobione zostały błękitnymi lampionami. Wśród drzewek i bujnych krzewów buszowała miejska młodzież. Rozochoceni, podpijanymi ukradkiem trunkami, młodzieńcy dybali na równie pijane dziewczęta, aby porwać je, udające niechęć i wśród owocowych krzewów skraść ich całusa... lub coś równie cennego.
Przy zewnętrznej stronie murów, niedaleko bramy, ustawionych zostało także kilkanaście beczek, stolików, krzeseł i straganów, gdzie mężczyźni zmierzyć się mogli w różnych konkursach. Co jakiś czas dobiegały stamtąd głośnie śmiechy i oklaski, gdy któryś z faworytów wygrywał swój pojedynek w siłowaniu na ręce.

Sytuacja była idealna. Piątka wampirów stanęła obok swoich wierzchowców u wrót miasta. Mogą zrobić praktycznie wszystko, co zapragną. Zaspokoić łaknienie? Do jutrzejszego popołudnia nikt najpewniej się nie zorientuje, że brakuje kilku mieszkańców. Obrabować parę domów? Nikt nie pilnuje teraz swego dobytku. Może spalić miasto i uciec? Pijani mieszczanie pewnie nawet nie zauważą, kto roznieci ogień. A może postanowią odrzucić swe mroczne jestestwo i zabawić się beztrosko, razem z ludźmi, którymi ongiś byli?
Jedno jest pewne. Wszystko, co się wydarzy, zostało już zapisane w księdze losu.

Jest święto Nahara. Ludzie się bawią, a wampiry czekają. Czas płynie nieustannie, jednak do świtu jeszcze daleko.
Powiewa ciepły wiatr znad pustyni, a gdzieś na granicy słyszalności grać zaczyna smętna melodia katarynki...
Obrazek

Mistrz & Czeladnik Fanpage

Re: Daharon

2
Tak, to była ta noc. Ta, podczas której się pożywią.

Tricya wiedziała, że wyruszą, gdy tylko jeden z znajomków zajrzał do jej pokoju, kiedy siedziała pod ścianą i wpatrywała się bezbarwnym wzrokiem w cały swój majątek. Lubiła takie wypady, szczególnie, jak prowadziły do jakimś ciekawych miejscowości gdzieś w pobliżu, niestety zazwyczaj zamkniętych na noc. Zgodziła się bez wahania, unosząc jeden kącik ust w górę w ukontentowaniu.

Krew. Zapach krwi nęcił ją i popychał do przodu od tylu lat. Jedyna rzecz, dzięki której jeszcze nie odebrała sobie życia. Ta przyjemność była zbyt wielka, żeby skazywać się na jej brak. Co z tego, że była nieśmiertelna, przynajmniej w teorii? Co z tego, że za jej sprawką wiele, wiele osób straciło życie, tak samo jak jej bliscy, wtedy, tam…? Skoro ja nie mogę mieć bliskich, wy też nie będziecie.

Nie będziecie mieć młodej córki, już rano się o tym dowiecie. Upatrzyła już cel, mniej więcej przynajmniej. Dość szybko odłączyła się od grupy, z grobowym wyrazem twarzy machając ręką na pożegnanie reszcie wampirów. Wewnątrz cała drżała z pragnienia, które już za chwilę miało być zaspokojone… Przejechała przez bramę, nie zaszczycając nikogo nawet zerknięciem. Miała cel i chciała się go trzymać.

Wciągnęła głęboko powietrze, chwilę potrzymała je w płucach, po czym wypuściła. Feeria zapachów, tych przyjemnych, tych mniej uderzyła ją natychmiast. Czuła ludzki pot, radość, zapach wina. Młodych ciał. Skierowała Maślankę tam, gdzie stężenie było najwyższe, przeklinając po drodze Niwę, jakim cudem mogła nazwać konia tak idiotycznie. To, że klacz była biała, nie musiało znaczyć, że miała zwać się Maślanką. Dźwięki zabawy dobiegały z wszystkich stron, co jakiś czas słyszała ludzkie głosy zachwalające jakieś przyziemne towary.

Trafiła między drzewa dość szybko; to tam wydawało jej się, że czuła młode ciała i płynącą w nich krew. Nie pomyliła się. Bystrym, wampirzym wzrokiem dojrzała kilka ciał, niektórych samotnych, innych w dwójkę; widziała ich, ci znajdujący się dalej jej nie. Ludzie nie widzieli w ciemności, na własne nieszczęście.

Zsiadła z konia na granicy gaju, przywiązała go do jakiegoś lichego drzewka, sama ruszyła na łowy, wypatrując ofiary. A może ofiar? Jedna starczy w zupełności, to i tak będzie cały dzban krwi… Przemknęła cicho na tyły, jak najdalej od domów. Plan był prosty. Złapać jakąś samotną młodą kobiecinę i wypić jej słodką, odżywczą esencję… A potem… potem zobaczymy, co to za święto. Na koń i na rynek, jak zmyję z twarzy ślady posiłku.
Obrazek

Erriz | Tricya

Re: Daharon

3
Czymże byłby świat, gdyby wszystko na nim szło zgodnie z planem? Czyż właśnie ta ironia życia, chwila niewiedzy, nie czyni istot najszczęśliwszymi? Czyż istoty te, w pędzie ku nieznanemu, nie skracają swej chwili szczęśliwości? Może właśnie trwanie w niepewności, zapomnienie o pędzie życia, jest samą w sobie jego esencją?

Wszystko przecież szło zgodnie z prostym planem. Tricya szybo upatrzyła wśród drzew samotną, pijaną dziewczynę, która najwyraźniej oddaliła się od swojej grupy i siedziała teraz oparta o drzewo. Coś w jej postawie sprawiało, że była nieznośna. Może jej nieskazitelna uroda, niepasująca zupełnie do surowych, pustynnych warunków? Może droga, piękna sukienka, z zsuniętym ramiączkiem, obnażającą pełną pierś? Może zapach... Zapach miłości, alkoholu i niedawno odbytego stosunku? Może szaleńczy pęd jej serca, oraz wypieki na policzkach? A może wyraźnie ślady dłoni, widoczne jeszcze na jej bladej skórze?

Dziewczyna siadła na pieńku, wśród karłowatych krzaczków, rosnących w otoczeniu drzew owocowych i zaczęła śpiewać... smutną piosenkę, pełną dziwnie brzmiących, hipnotyzujących słów. Jej rytm dziwacznie pokrywał się z melodią katarynki, której dźwięki cały czas przewijały się gdzieś w powietrzu, to ciszej, to głośniej, niesione najwidoczniej przez delikatny wiatr.

Tricya szykowała się do ataku. Wampirzy instynkt podpowiadał jej, że krew dziewczyny będzie najlepszym trunkiem tego wieczoru. Bezszelestnie zbliżała się do niej; jej stopa nie nastąpiła na żadną z leżących na ziemi, suchych gałązek. Była już niedaleko, zaledwie kilka kroków dzieliło ją od plamy lampionowego światła, w którym siedziała jej ofiara, gdy nagle...

...Nagle dziewczyna, nadal śpiewając, zaczęła płakać. Jej piękna, dotąd, twarz, wykrzywiła się w grymasie przeogromnego żalu. Słowa piosenki załamywały się, przerywane nietłumionym szlochem...

Denerwujący, melancholijny dźwięk katarynki nasilał się, najwyraźniej kataryniarz wędrował po mieście i teraz akurat znajdował się po drugiej strony muru.

...Dziewczyna przestała śpiewać. Jej usta drgały; łzy płynęły strumieniami. Pustymi oczami patrzyła przed siebie, prosto w ciemność; prosto w czającą się w mroku wampirzycę, jednak nie dawała żadnego znaku, że ją widzi. Przekrzywiła głowę i wstała, nucąc wszechogarniającą melodię. Zrzuciła drugie ramiączko; sukienka całkowicie obnażyła obie jej piersi i zjechała aż do pasa. Dziewczyna sennymi, powolnymi i sztywnymi ruchami schyliła się i drącymi dłońmi ujęła sztylet, do tej pory leżący w cieniu...

Melodia katarynki zdominowała już wszystkie dźwięki. Zagłuszone zostały śmiechy, głosy i krzyki innych, zgromadzonych w pobliżu młodych. Dźwięk był prawie namacalny; jakoby gęste oparty oplatał scenerię, tworząc ironiczne tło. Było tylko to: Półnaga dziewczyna i muzyka.

…Dziewczyna w końcu stanęła prosto, i nucąc coraz głośniej, podniosła sztylet na wysokość oczu. Patrzyła na niego długą chwilę, następnie powolnym ruchem obróciła ostrze ku dołowi i z całej siły pchnęła się nim prosto w serce, idealnym ruchem między piersi.

Po krótkiej chwili padła na plecy, trzymając dłońmi rękojeść wystającą z jej ciała. Upadając wydawała się zaskoczona tym, co właśnie się stało. Gdy ciało jej uderzyło na ziemię, jej martwe dłonie puściły ostrze, i bezwładnie opadły szeroko na boki. Wyglądała, jakby czekała na kochanka; w zalotnej pozie, jednakże martwa. Włosy zasypały jej twarz; biała sukienka przesłaniająca ją w pasie zaczęła nasiąkać krwią, nabierając różanego koloru. Jej piersi, jeszcze niedawno pieszczone przez kochanka, przed chwilą pełne życia, przestały się unosić, jakoby zawstydzone obecnością wystającego spomiędzy nich sztyletu.

Nie wiadomo kiedy muzyka katarynki ucichła. Ciągłe grała gdzieś tam, na granicy słyszalności; grajek najwidoczniej poszedł sobie dalej. Wróciły normalne dźwięki zabawy – śmiechy, głośnie rozmowy oraz wrzaski radości.

Tricya stała, niepewna tego, co właśnie się stało. Co skłoniło jej ofiarę do tego czynu? Jak strasznie cierpieć musiała, że bez wahania szarpnęła się na własne życie?

Nocy było jeszcze sporo. Bez problemu zdąży się pożywić. Gdzieś niedaleko rozległ się krzyk. Radości, czy strachu?

Coś było jednak nie tak, jak powinno. Muzyka katarynki wibrowała w powietrzu, jak komar, natrętnie dzwoniący przy uchu.
Obrazek

Mistrz & Czeladnik Fanpage

Re: Daharon

4
Pozostała. Nie potrafiła ni wyjść z cienia, ni zareagować na tragiczny gest dziewczyny, ni nawet się ruszyć – zdawało jej się, jakby utkwiła w jednym miejscu, odizolowana od świata, jakby tylko oglądała spektakl, niby spektator niezależny od tego, co dzieje się na scenie – patrzała, widziała, słyszała, chłonęła scenę wszystkimi zmysłami, razem z punktem kulminacyjnym odczuwając najmocniejsze emocje, słysząc tę muzykę najgłośniej w najbardziej dramatycznym momencie. Nie mogła się ruszyć. Nie mogła zareagować.

Osobliwa magia chwili wisiała w powietrzu, unosiła się niczym mgła, wisiała jak lekka, skrząca się w świetle księżyca pajęczyna. Tricyę ogarnęła dziwna, niewytłumaczalna melancholia za życiem. Jej było wieczne. Tamtej dziewczyny właśnie się skończyło. I chociaż sama chciała jej je tej nocy odebrać, by sama móc dalej egzystować, to wydarzenie było tak nienaturalne, tak smutne, tak bardzo przypomniało jej swą ludzką naturę, że pożałowała samobójczyni. Nie dotykała jej – pozwoliła ciału biednej dziewczyny pozostać tak, jak umarło. Zasługiwała na to.

Ona tak bardzo tęskniła za życiem, tak nienawidziła swego długiego żywota, nie potrafiła się z nim pogodzić, a ta – nie wiedząc tego, co wampirzyca kryjąca się zaledwie kilka kroków dalej, w cieniu – odebrała je sobie, nim się zaczęło. Zbolała Tricya nie pomyślała nawet nad tym, że straciła chyba najlepszą szansę na pożywną, niesamowicie magnetyczną krew, zadumała się za to.

Jakież to musi być życie, by je kończyć? Jakież?

Stała tak jeszcze chwilę.

Pierwszy ruch, jaki wykonała, to był ruch głową w poszukiwaniu kwiatów. Żałowała niewiasty, chociaż wiele ich zabiła. Przy nodze wampirzycy rósł lichy, niedorosły jeszcze kwiatek, który zerwała płynnym gestem. Nie patrzyła nawet na niego, ścisnęła jeno lekko, a następnie podeszła do martwej, by położyć go na jej zakrwawionej piersi. To był jedyny hołd dla życia, jaki mogła złożyć. Niezależnie od tego, czy białogłowa oddawała cześć Krinn, czy Sulonowi, czy nawet mrocznemu Usalowi, Tricya pozdrowiła jej uciekającego ducha i w myślach poprosiła bogów, z którymi nie chciała mieć nic wspólnego, o przyjęcie do siebie kobiety tak cierpiącej, że pozwoliła odebrać sobie to, czego ta druga, nieśmiertelna, najbardziej pragnęła.

Jedynym łącznikiem dwóch kobiet i świata była melodia katarynki, nadal wisząca w powietrzu. To ona wytrąciła Tricyę z letargu, w który wpadła, patrząc na umarłą. Ona – a właściwie jej brak. Cisza została przedarta przez całkowicie niepasujące do podniosłego nastroju chwili śmiechy i gwar rozmów. Wampirzyca nie zwróciła uwagi na krzyk, uznała go za kolejny nieprzyjemny element świątecznego krajobrazu. Ruszyła dalej, w głąb lasku, znowu trzymając się cienia. Wątpiła już w to, że znajdzie tam kogoś, na kim mogłaby się pożywić, teraz ot – ciekawa, gdzie trafi. Kiedyś drzewa musiały się w końcu skończyć… a na ludzi trafi prędzej czy później. Przed oczami nadal widziała tą, która targnęła się na życie na jej oczach. Gdyby była wulgarną Niwą, odchodząc, powiedziałaby, że wampir padliny nie ruszy.
Obrazek

Erriz | Tricya

Re: Daharon

5
Ogrody Daharonu – "Cud Pustyni" – jak mawiali o nich miejscowi, rozciągały się na sporym obszarze wokół miasta.
Nie były to jednak ogrody w pełnym tego słowa znaczeniu – brakowało tu drzewek ozdobnych, próżno dopatrywać się było zbędnych krzaków ani klombów. Wszystko, co rosło – musiało być użyteczne. Wokół była pustynia i góry. Tam była śmierć. Tutaj, przy jedynej oazie w okolicy skupiało się natomiast życie. I wszystko musiało na to życie pracować. W ogrodach rosły więc jeno drzewka owocowe. Miejscowi jednak dbali o nie lepiej, niż którykolwiek ogrodnik w głębi kraju o swoje klombiki. Daharońscy rolnicy wiedzieli, że zaniedbanie i lenistwo może sprowadzić pustynną śmierć i tutaj...

Jednak tej nocy śmierć wdarła się do ogrodów. Biedna dziewczyna nieświadomie zasiała jej ziarno. Jednakże czy była tego świadoma?

Tricya ruszyła dalej. Wokół rozlegał się, tłumiony przez drzewa, gwar rozmów pijanej młodzieży. Wyczulony słuch wampirzycy wychwytywał pojedyncze słowa, westchnienia i jęki. Znajdowali się tutaj, gdzieś w pobliżu... Młodzi, piękni i (oczywiście) pijani – w miłosnym szale zupełnie bezbronni; nieświadomi krążącego w pobliżu drapieżnika.

Wszystko spowijał mocny, słodki i odurzający zapach dojrzewających owoców. Ktoś, najprawdopodobniej jakaś para, kochająca się w pobliżu, dosypał także wonnego proszku do sporego ogniska, znajdującego się na środku polany, na której właśnie stanęła wampirzyca. Zatrzymała się na skraju, w cieniu drzew, niewidoczna od strony ognia. Wszystko dodatkowo spowijał gęsty, zielonkawy dym, leniwie wydobywający się z ogniska. Jego smugi wywijały się w fantazyjne twory, pokręconymi mackami owijające najbliższe drzewa; zmieniając je przez to w eteryczne cienie – żywe i niebezpieczne.

Jedynymi dźwiękami, nie licząc katarynki, gdyż najwyraźniej kataryniarz zbliżał się w tę stronę, podczas kolejnego okrążenia po mieście, były odgłosy wydawane przez kopulującą parę - jęki dziewczyny, oddech chłopaka, szelest gałęzi. Tricya wiedziała gdzie są; znajdowali się dokładnie po drugiej stronie ogniska... Jednak wzrok zawodził. Dym i ogień mamiły oczy. Węch także został przytłumiony – odurzająca mieszanka słodkich owoców i dziwnego, gorzkawego dymu zawracały w głowie. Pozostawał tylko słuch... mile łechtany melodią katarynki. Dźwięki... Szepty drzew, obiecujące spoczynek u ich korzeni. Koniec cierpień i samotności. Wieczny sen...

Nagle nad głową Tricyi rozległ się głuchy dźwięk. Chwilę później do jej stóp padło ciałko martwego, czarnego ptaszka.

Ciało, które na oczach wampirzycy zaczęło gnić.

Pióra zaczęły odpadać i zmieniać się w pył. Ciałko kurczyło się i kruszyło, kości przebijały skórę, wnętrzności wypływały i przemieniały się w pył. Po chwili z małego zwierzęcia zostały już tylko gołe, białe kości.

Kości, które się poruszyły i uniosły.

Ptaszek stanął, przekręcił czaszkę i otwarł dzióbek.

Co sprowadza cię do domeny umarłych, nieśmiertelna? – Wykrakał i spojrzał na nią pustymi oczodołmi. – Idź precz, niosąca śmierć, nic tu po tobie.

Następnie skurcz przeszył jego nagie kości i ptaszek rozsypał się. Tak martwy, jak martwy powinien być od początku.

Tricya stała na skraju polany. Zmysły przytłumiał dym; zwodziły zapachy. W powietrzu rozchodziły się smętne nuty katarynkowej melodii.
Obrazek

Mistrz & Czeladnik Fanpage

Re: Daharon

6
Wyksztusił z siebie kolejną garść piachu. Przez chwilę leżał bez ruchu poszukując czucia. Czuł pustkę jakby dopiero co śnił, a teraz nic nie pamiętał. Poszukał wspomnień poprzedzających jego obecną sytuację. Leciał w górę śmiejąc się opętańczo. Pęd powietrza zapychał mu usta uniemożliwiając mówienie. Gdy zaczynał opadać zdetonował bomby. Czuł straszne podekscytowanie. Potem nastała jasność.

Wygrzebał się z ziemi. Na zewnątrz było gorąco i jasno. Znajdował się w niewielkim kraterze, który musiał powstać, gdy awaryjnie lądował. Dookoła leżały plamy roztopionej skały i kilka wystających spod piachu bomb magicznych. Cały obolały zaczął wspinać się ku górze. Sapiąc i stękając wgramolił się na szczyt, po czym runął zmęczony na plecy. Nad jego głową zaczęły krążyć sępy. Obejrzał krytycznie swoje ciało. Żadnych ran, za to jego kombinezon eksplozjoodporny cały w strzępach. Rozejrzał się w poszukiwaniu torby z jego codziennym odzieniem. Jej chorągiewka wystrzeliła ku górze, by mógł ją łatwiej znaleźć wśród zgliszcz. Materiał szarpał zębami jaszczur wielkości szczura. Fuknął na goblina szczerząc kły.
- Przepadnij gnido! - Rzucił w jej stronę pękniętym kaskiem ochronnym. Stwór czmychnął w dół krateru. W osmalonej torbie znalazł swoje codzienne łachy, tubkę żelu do włosów oraz resztę dobytku. Wszystko w nienagannym stanie, dokładnie w tym, w którym zostawił je przed katapultacją. Albo trebuszacją. Kieszenie i buty były pełne piachu. Rozbawiony sytuacją nie mógł powstrzymać śmiechu. Jego głos niósł się po pustyni niesiony wiatrem.

W końcu zachrypł i zaniósł się kaszlem. Wypluł kolejną garść piasku, po czym zajął się swoim odpiaszczaniem i przebieraniem. Znalazł szkatułkę z pieniędzmi, różdżkę, paczkę skrętów z logiem Z&S, którą starannie zwyzywał i opluł, ochraniacz przeciwsłoneczny i pieczęć rodzinną, którą również starannie opluł i zwyzywał.

Na horyzoncie majaczył niewyraźny kształt. Była to jedyna wyróżniająca się rzecz pośród tej olbrzymiej kuwety zwanej przez romantyków pustynią. Ruszył w jej kierunku nie mogąc wpaść na lepszy pomysł. Założył ciemne okulary i wsadził sobie skręta do ust.
- Muchen papierochen odpalochen szybken –syknął wykonując gest transmutacji życionaśladowniczejżywiołowo pierwszego stopnia wtajemniczenia. Spod jego palców wyleciała maleńka, świetlista mucha rozsypując wszędzie kolorowe iskry. Zakręciła się błyskawicznie wokół jego głowy. Zniecierpliwiony wskazał kciukiem na owinięty bibułką tytoń.
- Wiesz co masz robić. – Magiczny owad usiadł na czubku skręta. Pokręcił się przez chwilę w miejscu, aż w końcu zaczął krzesać iskry pocierając nóżkami.
Zadowolony Zotglis błysnął złotym zębem. W tym samym momencie za jego plecami niestabilne, magiczne niewypały eksplodowały. W powietrze uniosła się kula ognia, a na wszystkie strony posypał się piach. Młody goblin uniósł wysoko ręce w geście tryumfu.
-HAHAHA! Jebło! –zawył uradowany podskakując na jednej nodze.

Kształt zaczął się powiększać i zielenić. Parł w jego stronę zalewając się potem. Słońce atakowało go z wściekłością małego ratlerka, a z mocą siadającej na twarzy słonicy. Pojawiły się pierwsze palmy i otaczający je biały mur. Za nim wzrastały dachu domów mieszkalnych. Nad wszystkim sprawowały pieczę góry, patrząc na niego i miasteczko z daleka. Błąd balistyczny zniósł go trochę zbyt daleko od miasta, przez co skazał się na ten niekomfortowy marsz, ale matematyka była kapryśną nauką, gdy dochodziły do niej magiczne zmienne.
Przed bramą stało kilku łepków uzbrojonych w dzidy oraz krótkie łuki. Na głowie mieli chroniące przed piaskiem i słońcem turbany. Tors broniony był przed atakami utwardzaną skórą. Większy z nich – zielonoskóry ork z wystającymi z pyska świńskimi zębami prychnął coś na swoich kolegów. Przybysz uśmiechnął się niewinnie i wszedł do miasta.

Młody goblin natrafił na karczmę. Otworzył drzwi z rozpędu i przywitał się ze wszystkimi gośćmi uśmiechem.
- Dobrodzieju mój za kontuarem. Nalej proszę coś mocniejszego. – Jego głowa ledwo wystawała znad lady. – Powiedz mi proszę przy okazji, kto ma prawa własnościowe do tutejszej kopalni srebra, co? Chętnie zamienię z gościem parę słówek. A jak nie ma to weź mnie tu jakąś robotę znajdź godną poszukiwacza przygód. Nie macie tu może jakiś smoków do ubicia?

Re: Daharon

7
Miasteczko, choć żadną miarą nie imponujące, było gwarne i tłoczne. Upał, który wdarł się pomiędzy mury, dokuczał zaduchem, wyciskał z ciał smrodliwy pot, unosił się w powietrzu zapachem zgnilizny, która zdawała się niemal fizycznie osadzać na skórze i ubraniach podróżnych.

Zotglis, szedł, czując każde zadrapanie i stłuczenie, jakiego nabawił się przy swoim awaryjnym lądowaniu, ale boleści nie pozbawiały go dobrego humoru, który tylko polepszył się, gdy jego oczom ukazała się karczma. Bez wahania skierował ku niej swoje kroki.

Wewnątrz, ku jego rozpaczy, wcale nie było chłodniej czy mniej tłoczno. Pod powałę unosiły się dym z fajek, pomieszany z zapachem winnego moszczu i starego tłuszczu, na którym po raz nie wiadomo który coś smażono. Mimo wszystko, wciąż z uśmiechem na ustach, podszedł do szynkwasu, złożył zamówienie i zadał pytanie.

Karczmarz spojrzał na Zotglisa krzywo, jakby nie pewny, czy ten sobie nie dworuje. Po chwili, nadal z grymasem na twarzy, odpowiedział.

- Nalać można, ale pierwej pieniądz trzeba okazać - najwidoczniej otarcia i smuga brudu na twarz goblina, w połączeniu z jego dziwnymi słowami, nakazały gospodarzowi ostrożność. - O smokach nic nie wiem, nie słyszałem, ale smoki do interesu nie są mi potrzebne, tedy ich nie pilnowałem. Popytajcie na rynku, tam nie raz i nie dwa zdarzało się, że szukali najemników do... różnych robót. A jeśli chodzi o kopalnie, to kto może mieć prawa, jak nie wielmoża, hę? Zdarzyło się kiedy, żeby biedak miał kopalnie na własność? Jeśli chcecie znać imię, to nie pomogę. To jak, jest pieniądz, czy nie ma?
ODPOWIEDZ

Wróć do „Wschodnia baronia”