Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

76
POST POSTACI
Vera Umberto
Zdecydowanie nie zamierzała brać udziału w wyścigu, ale cieszyła się, że mógł reprezentować ją Ignhys. Sama ruszyła żwawym krokiem, dochodząc do wniosku, że zanurzenie nóg w wodzie może okazać się całkiem przyjemne przy tej temperaturze. Przynajmniej elf miał trochę rozrywki; przez ostatnie dwa dni za każdym razem gdy go widziała, wyglądał na przygnębionego, zapewne myśląc, że za moment przyjdzie mu wracać do Oros i zostawić beztroskie życie wśród piratów za plecami.
Zatrzymana przez Tripa, Vera zerknęła na niego przez ramię i zwolniła, żeby się z nim zrównać.
- W porządku - odpowiedziała na jego przeprosiny. Lepiej, żeby śmiali się z tego, niż wspominali pogrzeby na morzu, jeden za drugim, z rejsu od Ujścia do Harlen. Uśmiechnęła się do kuka radośnie. Zbyt radośnie, by go to nie zaniepokoiło. - Przynajmniej nie ściągnęłam gaci przed całą wyspą, jak niektórzy. Ale cieszę się, że miałeś okazję zaprezentować się od... dobrej strony, jak zakładam?
Wsunęłaby ręce do kieszeni, ale nie miała ich w sukience. Kto w ogóle robił suknie bez kieszeni?! Nie dość, że materiał plątał się między nogami, to jeszcze nic się nie dało w niej przechować. Tęskniła za swoim płaszczem, nawet jeśli w tak silnym słońcu by go nie zakładała. Kapelusz za to by się przydał.
- Musimy porozmawiać, Trip - rzuciła. - Twoje zejście na ląd w Karlgardzie było bardzo głupie. Nagroda za twoją głowę jest tam z jakiegoś powodu niebotycznie wysoka - zerknęła na niego. - Masz szczęście, że Corin cię nie zauważył. Miałbyś przewalone.
Jeśli wierzyć Labrusowi, Yett był wówczas w takim stanie, że ledwie szedł, więc mógł nie spostrzec w tłumie chłopaka. I dobrze. Jeszcze tego zmartwienia mu wtedy brakowało. Nie był od Tripa tyle starszy, by móc być jego ojcem, ale dzieliła ich wystarczająca różnica wieku, by traktował go jak syna. No, może dużo młodszego brata. Gdyby go wtedy schwytali, Corin nigdy by tego nie wybaczył - ani sobie, ani Verze.
- Po tylu latach chyba należy mi się już prawda, hm? Wiesz przecież, że o cokolwiek chodzi, to cię nie wydam - powiedziała cicho. - Przemyśl to.
Nie zatrzymywała go dłużej. Pozwoliła mu pobiec do wody, sama siadając na brzegu, kilka metrów od miejsca, do którego sięgały fale. Zerknęła na Samaela i odprowadziła go spojrzeniem, zastanawiając się co musiał znosić przez wszystkie lata swojego życia, że już z przyzwyczajenia unikał towarzystwa. Nie wołała go jednak, zamiast tego skupiając się na grupce ładującej się do wody. Miała nadzieję, że Osmar nie jest jeszcze na tyle pijany, by nie zauważyć, kiedy wejdzie na taką głębokość, że fale zaczną przykrywać jego blond łeb.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

77
POST BARDA
Sielankowe, pirackie wakacje Ighnysa nie miały się ku końcowi, wręcz przeciwnie - po tym, co pokazał, wkrótce mógł mieć więcej pracy niż kiedykolwiek wcześniej. Ale czy magowi podobać się będzie praca w charakterze napędzacza żagli? Z odpowiednim towarzystwem, może dałoby się go do tego namówić. Mag nie przejmował się tym, jeszcze nie teraz - pobiegł razem z piratami do morza, choć stanął na brzegu, nie odważając się wskoczyć.

Większości mężczyzn nie przeszkadzało to, że mieli na sobie ubrania, wysilili się tylko na tyle, by ściągnąć buty. Groźni piraci, którzy mieli na sumieniach dziesiątki istnień, zaprawieni w bojach, gdy ograbili niejeden statek... taplali się w wodzie jak dzieci. Osmar zapomniał nawet odstawić swoich butelek, przydeptując pięty zzuł buty i wskoczył na fale.

Na wspomnienie wydarzeń, o których wolałby z pewnością zapomnieć, Trip poczerwieniał jak dorodne jabłuszko.

- To był szantaż, kapitanie! - Zaprotestował. I choć z grzeczności nie wspomniał, co się komu podobało, nie było tajemnicą, że po tych wydarzeniach Gerda nie odstępowała chłopaka na krok! Za to temat poważniejszej rozmowy wywołał w Tripie tę samą reakcję, co zazwyczaj: przerażone spojrzenie, rozglądanie się, chęć ucieczki, ukrycia się przed prawdą, która nie zdążyła jeszcze wyjść na jaw.

- Nikt mnie nie rozpoznał. - Obronił się, ale sam wiedział, że jego argumenty są kiepskie. - Musiałem coś zrobić, musiałem wyjść z innymi, żeby chociaż spróbować wam pomóc, kapitanie. Na szczęście... wszystko skończyło się dobrze. Przyniosę więcej rumu, w porządku? Zaraz będę z powrotem.

Nie czekając na odpowiedź, obrócił się na pięcie, by uciec w kierunku kuchni. Chociaż zachęta do rozmowy po dobroci miała większe szanse poskutkowania niż spicie Tripa i próba wyciągnięcia informacji siłą, i tym razem nie podziałało. Kuk uciekł tak szybko, jak tylko mógł.

- E, a temu co!? - Zawołał Osmar. Stał tuż przy brzegu, a woda sięgała mu ledwie do pasa. Wystarczyło, by się ochłodzić bez zagrożenia dolaniem sobie słonej wody do rumu.

- Kapitanie, mistrzu! Wskakujcie! - Zachęcał Ashton. Jego beztroska zabawa mogła być potrzebną ucieczką od wspomnień niewoli, strachu i bólu. - I ty, Rogaty! Chodź!

- Panie Osmarze, jelenie nie pływają! - Yenndar wyrwał się ze swoją mądrością. Choć był już w wodzie, a do tego był mokry od czubków palców u stóp po swoje śliczne ciemne loczki, dopiero teraz ściągnął koszulę. Jeśli Vera przyszła podglądać swoich załogantów, miała widoki, które mogła podziwiać.

- Widziałeś ty kiedyś jelenia? - Odpowiedział mu Osmar pytaniem.

- Nie.

- Ja też nie! Chyba że na półmisku!

Mężczyźni zarechotali zgodnie. Samael zrezygnował z połowów - tłumek w wodzie odstraszył mu wszystkie zdobycze. Odłożył wędkę na bok, nie dając się sprowokować. Dopiero po chwili, jakby dotąd nie do końca zauważając Rogatego, Ighnys bezczelnie wskazał go palcem.

- Diabelstwo. - Skomentował, jednak bez odrazy w głosie, a z zainteresowaniem godnym naukowca. - Czy byłbyś tak miły, panie diable, i zaszczycił mnie rozmową?

- Uciekaj, jeśli ci życie miłe! - Ashton dramatycznie uniósł ręce, ochlapując przy tym stojących najbliżej. - Jak raz się do ciebie przyczepi, to nie odpuści!

- Nie przeszkadza mi to. - Samael uśmiechnął się do maga zachęcająco. Jakieś towarzystwo było lepsze, niż żadne.

Osmar oparł się murek, z którego wcześniej skakali. W końcu odstawił swoje butelczyny i zwrócił się przodem do Very, opierając ramiona o kamienny brzeg.

- To co, Vera? Co teraz robimy? Od razu na Qerel?
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

78
POST POSTACI
Vera Umberto
- Ale mógł cię rozpoznać - podkreśliła. - Co by było wtedy? Kto w ogóle cię szuka?
Rozumiała jego potrzebę działania, ale trzeba też było zachować rozsądek. Na listach gończych w przeciwieństwie do Very i Osmara był odwzorowany bardzo dobrze, jakby ktoś miał czas się mu dokładnie przyjrzeć. Jak długo będzie musiała go jeszcze przyciskać, zanim dostanie od niego wreszcie konkretną odpowiedź?
- Dotąd nie miało dla mnie żadnego znaczenia, kim jesteś i czemu chciałeś zaciągnąć się do nas, naprawdę. Ale jak widzę listy gończe na takie sumy... Co? Gdzie chcesz iść? Jest rum jeszcze... Trip, do cholery!
Opuściła ręce z rezygnacją, widząc, że nie reaguje na jej wołania. No nic. Może uda się jej innym razem, albo Corinowi, gdy poczuje się lepiej i uzna, że chce spróbować. Wzruszyła ramionami w odpowiedzi na pytanie Osmara. Nie chciała wciągać go w ten temat, bo nie była nawet pewna, czy krasnolud zna okoliczności pojawienia się Tripa na Siódmej Siostrze. Znów pożałowała, że Corin śpi teraz w szpitalu i nie może pomóc jej w negocjacjach z młodym kukiem.
- Nie tym razem - zaprotestowała, gdy mężczyźni ją zawołali, zamiast wskakiwania do wody wybierając obserwowanie swoich załogantów z bezpiecznego brzegu. Poza całkiem miłym widokiem (mokre koszule też były w porządku, nie musiały być ściągnięte) trochę lepiej się czuła, widząc, jak odreagowują ciężkie wydarzenia zachowując się jak banda gówniarzy. Serce rosło. Niewiele rzeczy Verę obchodziło, ale swoich ludzi chciała widzieć zadowolonych, nawet jeśli byli pijani i radośni tylko przez chwilę. Ona od razu też czuła się lepiej. Nie była to noc na otwartym morzu, przy zapalonych lampach na głównym pokładzie i pieśniach Tripa, ale też było przyjemnie. Oparła się na rękach za plecami i wyprostowała nogi, łapiąc ciepło promieni słońca. Istna sielanka. Oby tylko nikt nie przyszedł i nie przypierdolił się o byle gówno, jak zwykle.
- Na temat diabelstw też planujesz publikację, Ignhys? - zagadnęła maga i obróciła głowę w stronę jelonka, mrużąc oczy. - Nie słuchaj ich. Nie jest tak źle, jak się już przyzwyczaisz do... pewnych rzeczy. W razie czego pilnuj tylko, żeby Ignhys miał na sobie spodnie, co nie, Osmar?
Teraz bosman już przyzwyczaił się do obecności starego elfa, zresztą jego nieocenione wsparcie musiało sprawić, że mocno u krasnoluda zapunktował, ale nie zmieniało to faktu, że ich pierwsze spotkanie okazało się dla Osmara dość szokujące. Opuściła na niego wzrok, gdy pojawił się blisko niej.
- Nie zbliżaliśmy się do Qerel od siedmiu lat - stwierdziła i skrzywiła się niepewnie, przez moment wpatrując się w krasnoluda w milczeniu. - Nie wiem - przyznała w końcu. - Nie potrafię dziś podjąć decyzji. Może... może Everam, za jakiś czas. Żeby przynajmniej częściowo skończyć to, co zaczęliśmy. A może... może byśmy wrócili na Harlen. Albo popłynęli do Portu Erola na jakiś czas...? Nie, to bez sensu, nie mamy nawet czym handlować. Musimy się skupić na rabunkach teraz. Zapłacić Aspie i pewnie Leobariusowi też. I Labrusowi za praktyki dla Oleny. Mamy za mało złota. Nawet ja mam za mało złota, chociaż starałam się odkładać.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

79
POST BARDA
Trip odszedł zbyt szybko, nie pozostawiając miejsca na dyskusję. Uciekł jak ostatni tchórz, nie tylko przed panią kapitan, ale też przed odpowiedzialnością za swoje czyny z przeszłości. Vera mogła tylko rzucać przekleństwa w stronę oddalającego się smarka. Osmar patrzył to na Verę, to za oddalającym się chłopakiem. Zmarszczył nos, ale nie naciskał, ufając, że skoro Vera mu nie mówi, to nie musi wiedzieć. Zamiast tego nachylił się, sięgnął w wodę i wyciągnął kolczastego jeżowca.

- Patrz, hehe. - Zagadnął do Very, odkładając go na kamienie. Mogła to być słaba próba odwrócenia uwagi od Tripa. Byli na wakacjach, nie powinni się denerwować, a tym bardziej nie na siebie. - Jak zostawisz go na słońcu, to ten pancerzyk zejdzie i zostanie ładny szkielet. Żeśmy się tak za dzieciaka bawili. - Wspominał.

Ighnys stracił zainteresowanie morzem, za to podszedł do Rogasia. Jego spojrzenie naturalnie utkwione było w różkach, ale miał na tyle samokontroli, by nie wyciągać do nich rąk.

- Publikację? Zostaniesz współautorem, Vero Umberto. - Zgodził się, przyglądając Samaelowi, już biorąc go za okaz, który zamierzał zbadać. - Opiszemy zachowania, cechy osobnicze... a później przeprowadzimy wiwisekcję.

- Może pan robić, co tylko pan będzie chciał. - Jelonek cieszył się zainteresowaniem i zgadzał się nawet na to, czego nie rozumiał. - Ale co pan na to, żebyśmy najpierw pana dostrzygli? Widzę, że ktoś próbował, ale zostawił robotę na wpół skończoną. - Dość delikatnie wyraził się o niesamowitej fryzurze maga.

Ighnys zrozumiał, co do niego mówiono, a dowiódł tego unosząc dłonie do własnych włosów. Na jego twarzy malowało się zdziwienie, gdy nierówne kosmyki prześlizgiwały się między palcami.

- Proszę nie dać się prosić. Jestem pewien, że pani Gustawa ma jakieś nożyce, które możemy pożyczyć. - Samael złapał Ighnysa za ramię, by pociągnąć go w górę schodów. - Będę na niego uważać, pani kapitan!

Osmar gwizdnął, gdy nietypowa dwójka oddaliła się na tyle, by nie słyszeć jego komentarzy. Nim zaczął mówić, pociągnął z gwinta najpierw jednej butelki, a później drugiej.

- Nie dośc, że ma łeb na karku, to jeszcze golibroda? Kurwa, Vera, naprawdę pozwolisz mu spierdolić do Aspy? - Kranolud wprost wyraził swoją aprobatę dla diabelstwa. - Mógłby się przydać w Qerel. Albo, ostatecznie, sprzedamy go do cyrku. E... Wszystko się pojebało. - Zmartwił się. - Było dobrze i znów mamy długi, co? A może by tak tego Pegaza podpalić i im magazyny opierdolić? Daj mi z pięciu ludzi...
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

80
POST POSTACI
Vera Umberto
Vera nie była zła; jedynym, co czuła, była irytacja, ale nie wściekała się na Tripa, bo miała do niego za dużą słabość. Wcześniej czy później dowie się, co chłopak ukrywał. Ale co mógł zrobić mając... hm, ile on wtedy miał lat? Piętnaście? W takim wieku nie popełnia się zbrodni, za które wyceniano czyjąś głowę na takie kwoty. Musiał być kimś ważnym i nie chcieć się do tego przyznać. Umberto nie była w stanie zrozumieć dlaczego, bo przecież nie pozbędzie się go z pokładu, nieważne co jej powie. Na Siódmej Siostrze zaczął nowe życie i nigdy nie zrobił nic, by straciła do niego zaufanie.
- Ponoć jak położysz go płasko na dłoni, to może udziabać cię w dłoń - pochyliła się nad jeżowcem. - A jak go wrzucisz do gorącej wody, to zostanie taki, jak teraz. Z kolcami, kolorem i wszystkim, już na zawsze.
Jeśli o wiwisekcję chodzi, Vera też nie miała pojęcia co to oznacza to słowo, więc co się miała wtrącać w plany dwóch dziwolągów? Dopóki obaj byli zadowoleni, jej nie było nic do tego. A potem, gdy udali się strzyc starego elfa, kąciki jej ust powędrowały nawet lekko w górę. Rogaty był zbyt radosny i zorganizowany, jak na kogoś szykanowanego przez całe życie. Z drugiej strony, twierdził, że był prawą ręką swojego kapitana i może nie bez powodu?
- Mmm. Gdybyś zobaczył Pogad, kiedy o nim mówiła. Nigdy nie widziałam jeszcze, żeby była do kogoś tak źle nastawiona od razu. Orkowie z innych załóg też go wykopali z lecznicy. Chyba po prostu zieloni nie lubią diabelstw - wzruszyła ramionami. - Ja tam nie wiem nawet jak coś takiego mogło powstać, ale podejrzewam, że nasłuchał się już sugestii kto lub co przeleciało jego matkę, że tak wygląda, więc powstrzymam się od komentarzy.
Przesunęła się bliżej, na sam murek i rozwiązała buty, by podciągnąć sukienkę do pół uda i spuścić nogi do chłodnej wody. Nawet jeśli miały zanurzyć się zaledwie do kostek, zawsze to było coś. Może kiedyś trafi się jej okazja i będzie mogła popływać inaczej, niż w towarzystwie dziesięciu chłopa.
- I co ty chcesz zrobić z piątką ludzi? - parsknęła śmiechem. - Daj spokój. Nie mogę kazać ludziom organizować kolejnej akcji ratunkowej. Ale Aspa mówił, że Kompania ma w Everam kilka budynków i magazyny, można by było się tym zainteresować wcześniej czy później. O ile Aspa i Urong nie będą chcieli się tym zająć sami, tak jak zakładał plan. Nie wiem, Osmar - westchnęła, unosząc wzrok w niebo. - Nie chciałbyś po prostu wypłynąć na otwarte morze i przyczaić się na jakiś stateczek kupiecki? Zrobić coś, co nie ma prawa się nie udać, zarobić, popłynąć dalej, tak jak robiliśmy zawsze? Levant... Levant się jeszcze trafi. A Kompania... Z jakiegoś powodu czuję, że wcześniej czy później trafią na Harlen. I mam nadzieję, że będzie miał wtedy kto bronić wyspy.
Machnęła nogą, rozbryzgując lekko wodę.
- Chuja im zrobimy w Karlgardzie, Osmar, nawet gdyby zebrali się absolutnie wszyscy nasi. Mają tam pierdolony pałac, przysięgam, gdybyś tylko go zobaczył. Pysznią się w tych swoich marmurach i liżą sobie nawzajem dupy, otoczeni murem, który dla nas jest nie do przejścia. Cały ten plan... - pokręciła głową. - Chciałam im dojebać, za to, co zrobili w Ujściu, co zrobili Erinelowi, tymczasem sam zobacz. Rozbiłam się jak ptak o zbyt czystą szybę.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

81
POST BARDA
Jak łatwo było się domyslić, Trip już nie wrócił.

Osmar gdybał chwilę, popychając jeżowca palcem, jakby tylko prosił los o to, by ostry kolec wbił mu się pod paznokieć.

- E tam, nic takie samo na zawsze nie zostaje. - Wysilił się na filozofię. Kiedy spojrzał za odchodzącym diabelstwem i magiem, nacisnął morskie stworzonko nieco za mocno. Szybko cofnął dłoń, ale nie zdradził, że zabolało. - Może podejście do Jelonka też zmienią, co? Kurwa, szkoda przegapić. - Powtarzał, widząc w możliwym załogancie potencjał. - Orkom to samym do takich dziwactw za daleko. Widziała ty, żeby kto inny miał takie kły? No, prócz goblinów, ale gobliny to wiesz. - Podejście do tych ostatnich było przynajmniej podzielane wśród wszystkich ras. - Bo zobacz: ludzie tacy normalni, elfy też, krasnoludy to najnormalniejsze, ma się rozumieć, nawet gnomy takie jakieś. A te orcze skurwysyny? - Zostawił pytanie niedopowiedzianym. - Co ich w oczy kole, że to jeleń, a nie jakiś pierdolony niedorobiony zielony dzik? - Gdyby któryś z orkowych załogantów usłyszał krzywdzące słowa Osmara, byłaby z tego afera. Na szczęście krasnolud rozmawiał z kapitan przy akompaniamencie śmiechów pozostałych mężczyzn i ufał, że Vera nikomu tego nie przekaże. - I co? I żyjemy z nimi i kurwa nikomu nie przeszkadza, że ktoś niski czy wysoki, czy chudy, czy taki przystojny, jak ja.

Bosman w żaden sposób nie komentował nagich kostek Very, tak jak i jej równie nagich kolan i ud. Mogła się tylko modlić o to, by Gustawa nie wpadła z awanturą!

- Jak mi pozwolisz, to pójdę, sam pozwiedzam Everam, zobaczę co i jak. Chociaż nie, kurwa, w Karlgardzie mnie znają, to tu pewno też. Kogoś innego się wyśle. Hej, Ashton, mam coś dla ciebie! - Zawołał do kolegi, nagle podnosząc głos. - Musisz to tylko chwilę potrzymać na ręku, a sam, osobiście, przyniosę ci butelkę!

- Co ty pierdolisz, Osmar? - Ashton dał się złapać na podstęp krasnoluda i zaczął brodzić w ich stronę. Wizja bycia obsłużonym przez bosmana była kusząca.

- To, co, Vera, wracamy na morze? Dość się rozbijalim po portach. - Podsumował jej słowa. - Tylko Levanta szkoda, ładnie wygladałby w zatoce.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

82
POST POSTACI
Vera Umberto
- Gdyby nie miał rogów, Pogad sama nalegałaby na zrekrutowanie go - stwierdziła, patrząc za odchodzącymi. - Ma doświadczenie i nie jest idiotą. To dwa warunki, które rzadko kiedy ktoś spełnia na raz.
Zaśmiała się, słysząc podsumowanie Osmara. Ani Pogad, ani Urong nie byli bezrozumnymi dzikami, ale trzeba było przyznać, że czasem tak wyglądali. Fizjonomia orków nie zostawiała miejsca na subtelności. Wystające kły i permanentnie zmarszczone, grube brwi sprawiały, że to ich można było się obawiać, bardziej, niż człowieka z jelenim porożem. Bo co mógł im zrobić? Dziabnąć kogoś rogiem?
- Podczas spierdalania z Pegaza mówił, że ma jakieś umiejętności magiczne - przypomniała sobie. - Może spytam go, jakie. Ty pogadaj z Pogad, może jednak da się przekonać? Baba na pokładzie wystarczającego pecha przynosi ostatnio, więc gorzej nie będzie, nieważne ilu rogatych nie sprowadzę - mruknęła z przekąsem.
A moze rozważali to zupełnie bez sensu, bo Aspa już zrekrutował go do swojej załogi? Vera wciąż czuła się otępiała i nie miała siły podejmować dziś trudnych decyzji. Wolała wygrzewać się jak jaszczurka na słońcu, nogami pluskając się w wodzie.
- Jesteśmy na lądzie i chwilowo uziemieni, Osmar. Możesz iść gdzie chcesz, nie musisz mnie prosić o pozwolenie, dopóki nie ma Siostry. A nie wiem kiedy przypłynie.
Nie czuła się pewnie ze świadomością, że żegluje nią niedoświadczony elfi młodzik. Wytężyła wzrok w kierunku horyzontu, jakby miała dostrzec ją gdzieś na granicy widoczności.
- Ale nie podejmuj zbędnego ryzyka. Na twoim miejscu zostawiłabym zwiedzanie Everam na czas, kiedy nie będzie Pegaza w porcie - westchnęła ciężko. - Wiem. Uwierz mi, że chcę zobaczyć Levanta wiszącego w zatoce bardziej, niż kiedykolwiek chciałam czegokolwiek innego. Ale już Aspa i Labrus wytknęli mi, że straty w załodze i stan Corina to konsekwencje mojej chęci zemsty. A nawet jeszcze nic nie zrobiłam. Chęć zemsty pozostała chęcią, na Levanta trafiliśmy tam przypadkiem i przecież mnie nie rozpoznał, jak mogę być tego bezpośrednio winna? Potem próbowałam przeprowadzić wymianę więźniów, to że Levant sobie honorem dupę podciera to też moja wina? Pozwoliłam wszystkim odpłynąć z Leobariusem. Wszystkim, którzy nie chcieli brać w tym udziału. Mogłam nie brać ze sobą Ashtona i Ohara, to jedyne, co mogłam zrobić lepiej. Nie mogłam zostawić Corina Kompanii.
Musiała się z kimś podzielić tymi przemyśleniami, nawet jeśli nie wiedziała, czy dostanie od krasnoluda cokolwiek innego, niż rubaszną odpowiedź, poklepanie po plecach i stwierdzenie, że ma się nie martwić. Zacisnęła usta i opuściła wzrok na krople wody, wysychające na skórze jej nóg.
- Chyba tak, chyba wracamy na morze. Ale nie traktuj tego jako ostatecznej decyzji. Jeszcze się może zmienić.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

83
POST BARDA
- Może weźmiemy go przynajmniej na Harlen, co? Może się przekona ten nasz kochany świński ryj, jak jej kulą ognia rzuci? I Rogaty będzie miał dość czasu, żeby opierdolić całą załogę, hehe. - Morką ręką Osmar przeczesał własną brodę. Włosie szybko straciło na obiętości i stało się tylko wilgotnym strąkiem aniżeli pięknym, dumnym krasnoludzkim zarostem. - Może i ja skorzystam? - Zastanowił się na głos. Jak wyglądałby konus z łysawą głową i bez brody? Czy ktoś na statku miałby do niego wtedy choć cień szacunku?!

Mężczyźni powoli mieli dość zabawy w morzu. Któryś, wydawało się, że Lasher, odpłynął daleko w toń, teraz zawracał przy akompaniamencie zagrzewających go do działania głosów.

Krasnoludowi też zrobiło się ciężko stać, wdrapał się na murek, by usiąść obok Very.

- Nie ma co losu kusić, bo to mściwa kurwa. - Zdecydował. - Jak mamy czekać, to poczekamy tu razem. Wyślę kogoś na przeszpiegi, ale to wieczorem. Niech się pokręcą, popatrzą, co słychać. - Planował. - Temu Aspie to jak psu, nie wierzę skurwysynowi. Niby taki firli-firli, a jak przyjdzie co do czego, to się obsramy z tej radości, że nam pomógł. - Chyba tylko z szacunku dla morza nie splunął do wody. Chrząknął i krótkimi nogami uderzył w wodę parę razy, jakby zbierając się do dalszego mówienia. - No tam to żeś odpierdoliła. - Przyznał w końcu. - Jakby ci zaproszenie wysłał, to byś nawet tak elegancko do niego nie poszła, końskiego zwisa, jak prosto w pułapkę. Ale co zrobim, czasu nie cofniem. - Nie nadeszło spodziewane pocieszenie - Przynajmniej toci ci za złe nie mają.

Ashton w końcu dotarł do kapitan i Osmara. Mokra koszula opinała się na jego ciele, przyjemnie podkreślając kształty ciała wyrobionego przez lata pracy na statku. Mężczyzna był sporo szerszy od Corina i z pewnością silniejszy, a do tego parę lat młodszy. Kiedy miały miejsce wydarzenie na Karle, nie skończył jeszcze szkoły oficerskiej. Dla portowych dziewcząt mógł być kąskiem do schrupania, nawet jeśli zdążyła zawrócić mu w głowie Marda. Ciężko powiedzieć, dlaczego alkoholiczka-szkutniczka tak zawróciła mu w głowie.

Nawet ciemne cienie siniaków nie odbierały mu na urodzie.

- Weź to na rękę. - Osmar nie potrafił ukryć psotnego uśmiechu, gdy podniósł kolczaka i wyciągnął go do kolegi. Zdradził się z żartem od razu.

- No wiesz, żeby mnie ugryzł?! - Zaprotestował Ashton, ale odebrał od Osmara jeżowca... i położył go na odsłoniętym udzie Very!
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

84
POST POSTACI
Vera Umberto
- Na Harlen pewnie, możemy go wziąć - zgodziła się i zmierzyła krasnoluda oceniającym spojrzeniem. - Nie rób tego. Będziesz wyglądać jak jajo.
Osmar bez brody byłby większą abominacją, niż Samael z rogami i jelenim ogonkiem. Pokręciła głową z rozbawieniem. Jeśli chciał ją rozśmieszyć, to nawet mu się udało. Przez chwilę zastanawiała się, czy może ze swoimi włosami nie powinna czegoś zrobić...? Sięgały już pośladków, nieruszane od lat. Może mogłaby je trochę skrócić, żeby nie zawadzały aż tak? Tak czy inaczej raczej zrobiłaby to sama, niż prosiła o strzyżenie Samaela, czy kogokolwiek innego.
Wydęła usta z niezadowoleniem. Wiedziała przecież, że weszła w pułapkę, była tego w pełni świadoma, ale wciąż liczyła na to, że uda się im przebić i uciec, zanim będzie za późno. Była gotowa mentalnie na pościg, na walkę, ale zamierzała ostatecznie wbiec na Siostrę i szybko odbić od brzegu, wyciągając w stronę Levanta środkowy palec na pożegnanie. To poszło trochę gorzej.
- Nie mogłam zostawić Corina - powtórzyła. - Gdybym tam nie poszła, już by nie żył.
Obserwowała podchodzącego do nich Ashtona z nieprzeniknioną miną. Nie chciała zdradzać oczywistego planu Osmara i tym bardziej nie chciała zdradzać się ze swoimi mało subtelnymi przemyśleniami. Marda w sumie całkiem nieźle trafiła. Może lubił silne kobiety? Jakby ich dwójce dać harpuny, bez niczyjej pomocy upolowaliby wieloryba.
- Aj, Osmar, beznadziejny w to jes... Co! - złapała położonego na jej udzie jeżowca, zanim ten postanowił ją ugryźć i rzuciła nim w Ashtona, co poprawiła wierzgnięciem nogą i posłaniem w jego stronę rozbryzgu wody. Przy okazji ochlapała też i krasnoluda, i samą siebie, ale cóż, taki był koszt samoobrony.
- Będziesz zaraz szorować pokład tym jeżowcem! - pogroziła mu, oczywiście nie mówiąc zbyt poważnie. Pewnie da mu do tego szorowania jakąś szczotkę.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

85
POST BARDA
Porównanie do jaja może powinno oburzyć Osmara, ale zamiast tego, wywołało śmiech.

- Piękniejszy nie będę, a tak to mniej dbania! - Spróbował przekonać panią kapitan. Inną sprawą było, to, że nikt nigdy nie widział, by bosman w jakiś szczególny sposób dbał o swoją brodę. Zwykle służyła mu tylko po to, by mógł ją przeczesywać palcami w zamyśleniu.

Pod nos Very podetknięto butelkę.

- I chwała ci za to! Bez Yetta to byśmy my se dali radę, ale ty? - pytanie było retoryczne. Załoga zdawała sobie sprawę z zażyłości, jaka łączyła panią kapitan i pierwszego oficera. Nie było powodu, by nie rozumieć pobudek, które nie zawsze były sensowne.

Jeżowiec poleciał w stronę Ashtona, mężczyzna osłonił się ramieniem. I nawet jeśli część kolców utknęła w jego skórze, a następnie odłamała się, i tak się śmiał.

- Skoro i tak będę szorować... - Usprawiedliwił się, po czym bez zastanowienia złapał Verę za ramiona i bezczelnie wciągnął do wody.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

86
POST POSTACI
Vera Umberto
Złapała butelkę, nie zastanawiając się zupełnie nad tym, czy mądrym będzie łączenie makowego mleka z alkoholem. Zresztą, wypiła tylko łyka, prawda? To nie mogło mieć aż tak wielkiego znaczenia. Napiła się, zamierzając czerpać możliwie największą przyjemność z okoliczności, w jakich się znalazła, zamiast zamartwiać się rzeczami, na które w tym momencie nie miała żadnego wpływu. Nie odpowiedziała na pytanie Osmara, bo po pierwsze było retoryczne, a po drugie... nie czuła się komfortowo rozmawiając o tym z kimkolwiek. Nawet rozmawianie o tym z samym Corinem wciąż było świeże, nie wspominając o wyznaniu, na które nie miała okazji jeszcze mu odpowiedzieć. Ukryła się za butelką, pociągając z niej kolejnego łyka, zaraz po poprzednim. Rum zapiekł ją w gardło i rozszedł się gorącem po klatce piersiowej.

Widząc zbliżającego się do niej niebezpiecznie pirata, Vera wolną ręką zaparła się o murek, a drugą, wraz z rumem, wyciągnęła w jego stronę w geście ostrzeżenia.
- Nie! Nie próbuj nawet! - oburzyła się, usiłując pozostać na brzegu. - Ashton!
Z imieniem mężczyzny na ustach wylądowała pod wodą, cudem pamiętając o tym, by kciukiem zatkać trzymaną butelkę. Chciała zmoczyć tylko nogi, skończyła mokra cała - sukienka, włosy, wstążka, wszystko skąpane w słonej, morskiej wodzie i jedynym, co udało się pozostawić suche, były zdjęte wcześniej buty. Nie wiadomo, czy to była kwestia tego, co Umberto wypiła od rana, czy tego, że znajdowali się w zupełnie obcym, sielankowym miejscu, a Siódma Siostra znajdowała się gdzieś po drugiej stronie morza, ale póki co nikt nie pamiętał o tym, kto był kapitanem, kto bosmanem, a kto odpowiadał za zwijanie żagli. Bawiła się jak dziecko, usiłując podtopić znacznie większego od siebie Ashtona w płytkiej wodzie, nie zastanawiając się nad tym, co pomyślą o niej inni kapitanowie, ani nad tym jak bardzo zdenerwuje się biedna Gustawa na widok swojej panieneczki przemoczonej od stóp do głów. Szkoda jej było tylko tego, że nie było z nimi Corina. I Tripa, który spierdolił w podskokach w momencie, w którym Vera poruszyła niewygodny temat. Ale to nic. Ich podtopi innym razem.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

87
POST BARDA
***

Dni zlewały się ze sobą. Najpirew był jeden, potem drugi, potem kolejne, tydzień, zaraz miały minąć dwa tygodnie... Vera czerpała z wakacji, ile mogła. Spędzała czas ze swoimi ludźmi, piła, kąpała się, wieczorami nawet urządzali tańce, choć kobiety można było policzyć na palcach jednej ręki! Lokalna żywność pozwalała im napełnić brzuchy porządnymi, świeżymi potrawami, a słoneczko odpocząć od spraw codzienności.

Ależ ile można lenić się na plaży? Nawykłym do akcji piratom szybko zaczęło się przykrzyć. Grupy mężczyzn wędrowały do Everam, choć wciąż stacjonował tam podziurawiony Pegaz, z czasem zaczęły robić problemy miejscowym i szybko zarządzono, że nie wolno opuszczać posiadłości, co uwięziło rozpieranych energią mężczyzn w środku. Nie było Aspy, który mógłby utrzymać porządek - w parę dni po przyjęciu rannych zawinął się na swój statek i odpłynął, pozostawiając wszystko na głowie kapitan Umberto i paru twardzieli ze swojej załogi, którzy wciąż mieli trzymać resztę w ryzach i nie dopuścić do tego, by posiadłość poszła z dymem. Wkrótce Labrus miał kilku więcej rannych do poskładania, gdy w ruch poszły pięści.

Corin dochodził do siebie. Kiedy Ohar i reszta wyleczyli się na tyle, by mogli stanąć o własnych siłach, został w sali szpitalnej niemal sam. Jadalnia wciąż robiła za sypialnię dla piratów, gdy ich liczba przekraczała ilość gości, którą mogłaby przyjąć willa, ale każdy miał swobodę poruszania się - prócz Yetta. Nie raz i nie dwa Vera znajdowała go niemal w ramionach Oleny, gdy młoda felczerka czule przecierała mu czoło mokrą ściereczką... wydawało się jednak, że zaakceptowała porażkę w staraniu się o serce oficera.

Vera spędzała czas z Corinem. Ilość wlewanego w niego makowego mleka zmniejszyła się znacząco, dlatego można z nim było przeprowadzić rozmowę bez obawy, że za chwilę straci wątek. Leżenie uprzykrzało mu się okropnie, ale nie miał wyjścia, jak tylko stosować się do zaleceń lekarzy. Gdy Very nie było, czytał książki z biblioteczki pana Mortimera. Właśnie opowiadał o ostatniej powieści, która wpadła mu w ręce, narzekając na główną żeńską postać, która wszystko potrafiła i wszystko wiedziała, a do tego wydawała się zwalać z nóg każdego napotkanego mężczyznę, gdy do sali wpadł Osmar.

- Kapitanie! SIÓDMA SIOSTRA! Wracamy na Harlen!

I choć Vera mogła wybiec z lazaretu, nie dostrzegła statku, a raczej swoich załogantów: elfiego asystenta Iriny, Riverę, który wcześniej zabrał się Leobariusem, Gerdę i paru innych zaufanych ludzi, jednak bez łajby w zasięgu wzroku.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

88
POST POSTACI
Vera Umberto
Vera czerpała zaskakującą przyjemność z tych kilku dni wolnego - kilku, bo gdy zaczęły się burdy w rezydencji, odpoczynek stał się znacznie trudniejszy. Mimo to, znajdowała czas na przesiadywanie na plaży, na pływanie, którego tak jej brakowało - w końcu Gustawa zlitowała się nad nią i znalazła dla niej strój, który mniej lub bardziej nadawał się do wody - czy, przede wszystkim, na towarzyszenie Corinowi w jego nudnym i długotrwałym dochodzeniu do siebie. Słuchanie o książkach nie było najprzyjemniejszym sposobem na spędzanie z nim czasu, bo miałaby co najmniej kilka ciekawszych alternatyw na chwile we dwoje, ale części zabronił im Labrus, a część uniemożliwiało bycie przywiązanym do szpitalnego łóżka. To drugie uniemożliwiało też w sumie to pierwsze, bo Vera nie była tak otwarta pod pewnymi względami, jak choćby Ilithar i nie chciałaby przypadkowego towarzystwa. Nawet na bardziej czuły dotyk pozwalała sobie tylko wtedy, gdy miała pewność, że nikt ich nie widzi. Starała się go jakoś zabawiać, ani razu nie poruszając żadnego trudnego tematu. Nie było mowy o Levancie, o więzieniu, o jego (ani tym bardziej jej) ranach, chyba że Yett bardzo naciskał i koniecznie chciał coś omówić. Vera wolała nie zaprzątać mu teraz głowy takimi rzeczami. Zamiast tego przychodziła do niego w sukienkach, żeby przynajmniej miał się z czego pośmiać, skoro tak go to bawiło poprzednim razem i cały czas czekała, aż Labrus zadecyduje, że Corin może się już podnieść i chociaż przejść na krótki, powolny spacer po posiadłości.
Sama miała już odrobinę dość przydzielonego jej, małego pokoiku. Gdy odespała swoją krótką niewolę, łóżko, które się nie bujało, zaczęło stanowić problem i przez tę stabilność, do której nie była przyzwyczajona, zmagała się z lekkimi kłopotami z zasypianiem. Morze widoczne przez okno też nie było tym samym, co otwarta przestrzeń, jaką widziała ze statku. Po tygodniu zaczęła już tęsknić za Siódmą Siostrą i wypatrywać jej z nabrzeża codziennie o poranku. Udało się jej za to przemóc i poprosić Gustawę, by podcięła jej włosy, skracając je o długość dłoni - w sumie niezbyt dużo, a wystarczająco, by zrobić jakąś różnicę. Przynajmniej przestała je sobie przypadkiem przysiadać.

Gdy Osmar zawołał, że Siódma Siostra dopłynęła, Vera momentalnie przestała słuchać Corina. Wyprostowała się i uniosła wzrok na krasnoluda, by zaraz potem zerknąć przepraszająco na oficera.
- Muszę iść. Ale wrócę - obiecała. - Tylko zorientuję się, jak wygląda sytuacja.
Szybkim krokiem wyszła z lazaretu i przesunęła spojrzeniem po załogantach, których nie było tutaj przez ostatnie dwa tygodnie. Skoro tu dotarli, to znaczyło, że statek był cały, prawda? Przynajmniej na tyle, by dało się żeglować. Zmierzyła Eldara długim spojrzeniem, a potem rozejrzała się, szukając w okolicy Leobariusa. Wrócił z nimi, czy tylko dostarczył ich na Harlen, a potem postanowił tam zostać?
- Jesteście już - uśmiechnęła się lekko. Mimo wszystko dobrze było ich widzieć.
Tylko czy to znaczyło, że faktycznie musieli zostawić tu Corina? Może był już w na tyle dobrym stanie, by mogli przenieść go do kajuty? Tam też mógł leżeć, tam też mogła go pilnować Olena. Prawie dwa tygodnie to dużo czasu, wyglądał coraz lepiej, może Labrus zgodzi się, by zabrał się ze swoimi ludźmi.
- Wszystko w porządku? - upewniła się.
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

89
POST BARDA
Nie sposób było przegapić żal, który pojawił się w oczach Corina. Choć powinien cieszyć się z nadpłynięcia statku, wiedział, co to oznacza dla niego: samotność przez pozostawienie w tyle. I choć rozmawiał o tym z Verą, mówił, że zostanie, póki musi, póki Labrus nie uzna, że jego spękane kości utrzymają ciężar jego ciała... jak mógł cieszyć się na wieść, że jego ukochana odpływa?

- Pani kapitan. - Pierwszy odezwał się Eldar. Skinął Verze głową, choć jego postawa wyrażała dumę, jakby sam już był kapitanem! Dowodzenie musiało dobrze zrobić dla jego pewności siebie. - Wszystko w porządku. Statek czeka w bezpiecznym miejscu. Kapitan Leobarius powinien dołaczyć do nas lada chwila.

- W kurwę długo was nie było! - Odezwał się Osmar, stając po prawicy Very. - Jajo by znieść!

- Kapitan Leobarius chciał dać wam czas.

- W rzeczy samej. - Głos starszego mężczyzny rozległ się na dziedzińcu. Od strony wody nadszedł Gregor, kroki pokierował od razu ku Verze, by uścisnąć jej dłoń. - Serce się raduje widząc cię w zdrowiu, Vero. - Powiedział na powitanie. - Wierzę, że ty i twoi załoganci mieliście dość czasu, by wypocząć.

- Spieszno wam na statek, co? - Zagadnął Rivera. - A może my też sobie możemy trochę odpocząć tutaj? Parę dni?
Obrazek

Pustkowia i nabrzeże na wschód od Everam

90
POST POSTACI
Vera Umberto
Ulga, jaką poczuła słysząc, że ze statkiem wszystko jest w porządku, była nie do opisania. To była najważniejsza wiadomość dzisiejszego dnia; gdyby straciła w tym wszystkim Siódmą Siostrę, chyba by się nie pozbierała. Skinęła głową młodemu elfowi, nawet z odrobiną uznania. Jak się okazuje, Irina wybrała właściwą osobę na właściwe stanowisko, nawet jeśli Vera miała co do tego spore wątpliwości. Z drugiej strony, co w tym było trudnego? Dopłynąć statkiem z Harlen tutaj i nigdzie go po drodze nie rozwalić? Przecież nie wiosłował sam.
- Świetnie. Możesz mnie do niego później zaprowadzić. Stęskniłam się - odpowiedziała Eldarowi, by zreflektować się za moment i doprecyzować: - To znaczy, za statkiem. Na statek chcę zostać zaprowadzona.
Gdy dotarł do niej głos Gregora, obróciła się w miejscu, w jego stronę. Trzeba przyznać, że obawiała się tego spotkania. Nigdy nikt nie zrobił tyle, żeby uratować jej życie, a przynajmniej nikt spoza jej załogi. Jak powinna się zachować? Część niej chciała spytać prosto z mostu, ile jest mu za to winna, inna część wiedziała jednak, że nie do końca wypada robić to tu i teraz. Umberto nie lubiła prosić o pomoc i mieć wobec kogoś długów wdzięczności. Odrobinę zdezorientowana przez swoje przemyślenia, uścisnęła wyciągniętą w jej stronę dłoń Leobariusa, nie będąc do końca pewną, czy cieszy się, że go widzi. Jego działania musiały mieć jakieś drugie dno. Dlaczego w ogóle zależało mu na tym, żeby uratować ich czwórkę? Przy odrobinie udanej manipulacji mógłby mieć Siódmą Siostrę dla siebie, a przynajmniej na stałe pod swoim dowodzeniem. Vera nie wierzyła, że nie przyszło mu do głowy skorzystanie z takiej okazji.
- Też się cieszę, że możesz mnie w tym zdrowiu zobaczyć - odpowiedziała. - Były chwile, że wątpiłam w nasze szanse. Myślę, że... że mamy sporo rzeczy do omówienia.
Rivera chciał spędzić tu więcej czasu? W porządku! To dawało więcej czasu na leczenie Corina i większe prawdopodobieństwo, że Labrus pozwoli im go zabrać ze sobą. Uśmiechnęła się do mężczyzny lekko.
- Pewnie - zgodziła się. - Parę dni. Załoga jest w komplecie, możemy poświętować sukces, hm? Jak ładnie poprosisz Osmara, to wyłowi ci jeżowca.
Obrazek

Wróć do „Everam”