Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

76
Jego pocałunek uspokoił ją, choć dłonie jej wciąż trzepotały niczym schwytane ptaki. Zamglone i nazbyt mokre oczy zamykały się ze zmęczenia. Jakże brakowało jej miłości. Kogoś, kto się nią zaopiekuje, kto zapewni jej bezpieczeństwo, stabilność i pokocha ją taką jaka jest. Oczy mężczyzny były mądre i zdawały się mówić prawdę.
Onniel spoczęła na łożu, wciąż nie odrywając wzroku od twarzy Rotherna. - Pragnę bezpieczeństwa, miłości, opieki i wspaniałych przygód przy boku kogoś, kto zobaczy mnie, nie wizje i oczekiwania. - Dziewczyna wyciągnęła dłoń zaciskającą rękojeść sztyletu. - Lecz moja wizja, mało prawdopodobna. Wokół plugawi ludzie. Światem rządzi pieniądz, władza. Pragnę śmierci. Sama nie jestem w stanie sobie poradzić. Nie chcę się męczyć. - Spojrzała na mężczyznę błagalnym wzrokiem - Oszczędź mi tortur, zmieszania z błotem, śmierci w męczarniach i łez. Oszczędź zerwania dziewiczego kwiecia z szlacheckim oblechem. Proszę zrób to szybko, zakończ moje cierpienie i nawieź mną lilie. - Łzy ponownie cienkim strumieniem spłynęły z jej lica by wsiąknąć w materiał sukni.

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

77
Handlarz nawet nie zastanawiał się, czy byłby dobrym opiekunem. Doskonale wiedział, że nie zapewni tej dziewczynie wygodnego i beztroskiego życia do jakiego przywykła. Przy nim będzie musiała w jakiś sposób zapracować na swoje utrzymanie, może nawet podróż na kupieckim wozie będzie jedynie odwleczeniem nieuniknionego. Wojny, głód po długiej zimie, spustoszone domy i gospodarstwa powodują, że nie tylko wilki poszukują łatwego łupu jakimi są podróżnicy. Zdecydowanie teraz podróż samotna, czy też w małych grupach nie była bezpieczna. Dodatkowo Rothern nie czuł na razie nawet zbytniego przywiązania do tej dziewczyny. Może jej niezwykła nieporadność, dziecinność powodowała, że tak jak nad samotnym porzuconym szczenięciem nad którym ludzie się pochylają i chcąc mu pomóc, wszędzie się dostanie i jest rozpieszczany tym co spadnie ze stołu, jednak handlarz nie jest kimś, kto zatrzymuje się przy każdym porzuconym szczenięciu.

Rothern zbliżył się do dziewczyny, która aby spojrzeć mu w twarz musiałaby mocno zadzierać głowę. Łzy, kryształy, którymi przesiąknięty jest ten świat spływały po alabastrowych policzkach, które w innej sytuacji mogłyby przypominać nieziemskie figury mistrzów dłuta, którzy swymi dłońmi pełnymi mistrzostwa pieścili biały marmur, kształtując go odpowiednio do swojej wizji.
Rothern usiadł obok dziewczyny. Nie chciał mówić do niej z góry. Musiał skrócić dystans. Jego słowa miały dodać przecież otuchy, miał nimi owinąć ją niczym w kokon, aby poczuła bezpieczeństwo i oparcie. Jej śmierć w niczym nie byłaby mu na rękę.


-Wiele jest ludzi na tym świecie, a wśród nich na pewno znajdzie się ktoś, kto będzie widział tylko ciebie- powiedział przychylnym głosem Rothern, jedną dłonią unosząc brodę, odwrócił twarz dziewczyny w swoim kierunku, tak aby ta patrzyła prosto w jego oczy. Druga dłoń opadła na ręce dziewczyny, których kostki delikatnych paluszków jeszcze mocniej zbielały od ściskania chropowatej powierzchni sztyletu. Sam ciężar dużej męskiej dłoni wspomagany zdecydowanym naciskiem miał spowodować, aby dziewczyna opuściła dłonie i dała sobie wyłuskać ostrze z niezdecydowany palców.
-Mogę zapewnić ci opiekę, bezpieczeństwo i przygody- męski głos Rotherna, wydawać się teraz mógł miękki, lecz z pewnością przyjemny, handlarz mówił wyraźnie, pewnie, lecz cicho, jednak nie przekraczał granicy szeptu, aksamitnie otulał Onniel współgrając z kciukiem, którym starł łzy z policzka, przecinając i niszcząc ich ścieżki.
-Musisz jedynie być posłuszna i starać się nie być wielkim obciążeniem- mówił dalej, -a jeśli znajdziesz kogoś z kim zapragniesz pozostać, to pozwolę ci odejść na pewnych warunkach- Rothern nawet zastanawiał się, czy Onniel byłaby dla niego dobrą partnerką, lecz dużo jej brakowało, gdyby ją odpowiednio przygotować, mogła się stać niezwykle pomocna towarzyszką.
Obrazek

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

78
Dziewczyna zamarła. Jej serce uspokoiło się, kiedy to pierwszy raz ktoś ujął ją w ramiona czule, zapewniając bezpieczeństwo. Nie znała dotąd takiego stanu. Nikt nie był łaskawy w ten sposób wobec niej. Przysunęła się mocniej do Rotherna i wcisnęła twarz w jego pierś. Wyczuwała bicie jego serca. Jego dotyk, słowa zapewniające że wszystko będzie dobrze, sprawił iż poczuła rozlewające się wokół niej ciepło.
Przez lekko uchylone okno wdarł się wietrzyk i owionął ramiona dziewczyny. Kichnęła. Wilgotny nos otarła o lnianą koszulę mężczyzny. Wtulona wciąż w niego przymknęła oczy. - Samotny, wędrujący handlarz. Bez żony i dzieci? Szlacheckiej krwi? Dlaczego wybrałeś taki los? O czym marzysz? - Onniel przymglonym wzrokiem spojrzała w twarz towarzysza i ponownie pozbyła się wilgoci nosa. - Moje stopy są lodowate. - wymamrotała.

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

79
Zazdrość ukuła na chwilę Rotherna. Ta dziewczyna, czysta, delikatna i krucha niczym samotny kwiat zawilca, targany ostrymi szponami zimnego, wczesnowiosennego wiatru miała wyraźny cel. Trudny do osiągniecia w tym jakże brudnym i niebezpiecznym świecie, ale jednak miała cel, który po osiągnięciu da jej szczęście. Głód, głód nie do zaspokojenia, napędzający sam siebie, mężczyzna co prawda łatwo odnajduje przebłyski szczęścia w samym podążaniu do celu, który sobie ustalił, lecz także doskonale zdawał sobie sprawę, że osiągnięcie go spowoduje chęć sięgnięcia po więcej i więcej i tylko krótkotrwałe zadowolenie. Mimo to gorzkie uczucie zazdrości szybko minęło.

-Nie widziałem sensu ginąć w podrzędnej bitewce, a ojciec pragnął abym zrobił karierę w wojsku- przyjemny ton okraszony lekką, niczym ciepły letni powiew wiatru delikatnie poruszający liśćmi, wesołą nutą, dawno nie był równie szczery –żony zaś nie szukałem- ciągnął dalej przeobrażając swoją wypowiedź w żart –W końcu jaka kobieta chciałaby biednego szlachcica, bez majątku- po czym mówiąc już zdecydowanie poważniej dodał –Nie spotkałem na razie, kobiety odpowiedniej dla mnie. Większość z nich jest niczym zsiadłe mleko- w głosie Rotherna pod koniec już brzmiała drżąca nuta irytacji.

Onniel nie zdążyła wykorzystać chwili ciszy, gdy handlarz wstał i na skraju łóżka, przy prawie dziecięcych stópkach postawił buty dziewczyny.
-Przebierz się w to co ci przyniosłem. Czas znaleźć tobie nowe ubranie, ale musimy większość starych sprzedać- pomimo braku oschłości, ton głosu wskazywał rozkaz, oraz że wszelaki opór nie zostanie przyjęty.

Pomimo spięć w ciągu tego jednego poranka, Rothern postanowił okazać trochę zaufania dziewczynie, a także zostawić jej część dumy i godności, w końcu takie zadzieranie noska przez tą małą istotkę było całkiem przyjemne do obserwacji. Powiedział poprzednim tonem –Daję ci na to krótką chwilę, jak wrócę masz tu czekać przebrana- po czym chowając przy pasie sztylet skierował się do drzwi.
Obrazek

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

80
Onniel milcząco wsłuchiwała się w głos mężczyzny. Kiedy ustawił pod jej drobnymi stópkami pantofelki, włożyła je leniwym ruchem i wstała z łoża. Obok niej leżały ubrania w odcieniach szarości. Dziewczyna nie zważając na obecność towarzysza w pokoju zaczęła z wolna pozbywać się swoich ubrań. Kiedy suknia upadła u jej stóp, Onniel została tylko w śnieżnobiałych, zdobionych koronką i paciorkami pantalonach. Zadrżała i niechętnie sięgnęła po leżące tuż przed nią ubrania karczmarki. Ujęła sukienkę w dłonie, materiał podrażniał jej opuszki palców, był sztywny i twardy. Sukienka przypominała jej worek, nie potrafiła wywnioskować w który otwór powinna włożyć głowę. Kiedy całkowicie rozprostowała ubranie, na jej twarzy pojawił się grymas, niezadowolenie. Właścicielka sukienki była zdecydowanie wyższa od niej. Nigdy nie miała na sobie sukni innej, niż szytej na miarę. Jej filigranowa i licha sylwetka była obca dla kobiet stanu jej urodzenia. Onniel wyglądała jak wygłodzone 14-letnie dziewczę o kształtnych lecz niewielkich piersiach, talie miała tak wąską że była w stanie niemal się objąć dłońmi. Chudziutkie ramiona i maleńkie stópki wymagały krawca i szewca, który stworzy dla niej coś delikatnego, niewinnego, zachwycającego lecz nienachalnego.
Dziewczyna włożyła na siebie tą bezkształtną masę, która zawiesiła się na jej ramionach odsłaniając dekolt i nagie piersi. Sukienka ciągnęła się za dziewczyną i gryzła ją w skórę. Onniel krzyknęła ze złości i poczerwieniała. Dotyk materiału sukienki doprowadzał ją do szału. Kiedy dziewczyna opuściła ręce wzdłuż ciała sukienka upadła na posadzkę pozostawiając Onniel w samych zdobionych wstążkami i paciorkami, pantalonach i białych pończochach.

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

81
Była jeszcze dość wczesna godzina, choć miasto już żyło pełnią życia. Coraz cieplejsze dni sprawiają, że ludzie zaczynają odzyskiwać powoli nadzieję, po zdecydowanie zbyt długiej zimie. Głód i problemy z wyżywieniem wciąż można wyczuć. Ceny żywności mocno wzrosły, za to zimowego odzienia jak na złość spadły. Rothern zszedł do głównej sali, gdzie usiadł przy pustym stole i dając znać, że niczego nie chce, zaczął rozmyślać. Nie był w najlepszym położeniu. Chociaż za młodu wpadał w większe problemy, to udawało mu się z nich całkiem dobrze wychodzić. Jednak ostatnio nie uśmiechało się do handlarza szczęście. Przynajmniej jako wydatek w jedzeniu, jego towarzyszka nie będzie go obciążać. Rozmyślając dalej przeczekał czas, w którym on sam dałby radę się wykąpać i skierował się do pokoju.

Nie pukał. Wchodził przecież do siebie. Nie spodziewał się jednak tego co zastał. Młoda dziewczyna, ubrana jedynie w swoje bogato zdobione pantalony z zirytowaniem tupnęła swoją odzianą w szafirowe pantofelki stópką. Rothern ledwo to jednak zauważył przyglądając się jej małym, kształtnym niczym jabłuszka piersiom. Zdecydowanie, chciałby on posiąść na własność to młode i czyste ciało. Nie mógł jednak, doskonale o tym wiedział. Więc tylko głośno wzdychnął, lekko kręcąc głową i podszedł do swoich pakunków.

Szybkie ich przeszukanie przyniosło odnalezienie tego czego szukał. Bez słowa podszedł do dziewczyny, której twarz jeszcze okazywały grymas naburmuszenia i zaczerwieniony kolor irytacji.
-Wyprostuj się- zażądał, po czym podniósł z ziemi ubranie karczmarki i sam założył go dziewczynie, samemu siłą ruszając jej rękoma, Onniel nie była człowiekiem, a bardziej drogą zabawką, lalką mistrzów fachu, na których było stać najbogatszych. Nie omieszkał przy okazji sprawdzić miękkość jej piersi, czy musnąć, niby przypadkiem stwardniałe od chłodu brodawki.
Gdy dziewczyna była ubrana, handlarz zebrał z tyłu naddatek materiału i ściągnął mocno, aby później tuż przy delikatnej skórze dziewczyny zacząć szyć. Metalowa igła przechodziła łatwo przez materiał, muskając czasami swym chłodnym licem alabastrową skórę dziewczyny.
Po skończeniu szycia, odwrócił Onniel twarzą do siebie i zerknął na swoje dzieło. Nie było najlepiej, ale przynajmniej ubranie już z niej nie spadało.


Rothern chwycił swój porzucony gdzieś z boku płaszcz i zarzucił na plecy towarzyszki. Nadal nie mówiąc ani słowa przewiązał go pasem tak by nie ciągnął się po ziemi i wreszcie się odezwał. –może nie wyglądasz w tym najlepiej, ale przynajmniej nic z ciebie nie spada- szlachetna sylwetka, rozwijające się atrybuty, blada skóra, wszystko to było przesłonięte przez przyduże ubrania. Właściwie teraz młoda szlachcianka bardziej przypominała dziecko ulicy niż cokolwiek innego, lecz może to tym razem pomóc.

Płaszcz z białych gronostai, szal z rzadkiego białego lisa i bogato zdobione rękawiczki z motywem liściastym zdecydowanie należało teraz sprzedać. Po zapakowaniu ich, oraz chwyceniu w rękę sakiewki Rothern zwrócił uwagę na czekającą dziewczynę. –Możemy wychodzić
Obrazek

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

82
Mężczyzna wszedł do pokoju. Nagle poczuła chłód rozprzestrzeniający się po jej ciele, który spowodował gęsią skórkę na jej alabastrze. Jego dłoń dotykała jej półnagiego ciała, palce Rotherna otarły się o piersi Onniel, potrącając zaróżowione, stwardniałe sutki, co powodowało uczucie jakiego dotąd nie znała. Uczucie przyjemności, pragnienie aby jego dłoń ponownie otarła się w to miejsce. Dziewczyna westchnęła nie potrafiąc wytłumaczyć sobie stanu w którym się znalazła. Nie rozumiała dlaczego jego dotyk doprowadzał ją do ekscytacji równie niezrozumiałej.
Onniel spojrzała w twarz mężczyzny. Tym razem w inny sposób niż dotychczas. Leniwym ruchem przysunęła się doń i wpatrywała w jego oczy, jakby chcąc odkryć każdą ukrytą w nich tajemnicę. Powoli zaczęła się oswajać. Była mu niezwykle wdzięczna za łaskę jaką jej okazał. Gdyby chciał mógłby ją zgwałcić, pobić czy znęcać się nad nią, zwłaszcza po jej ostatnich czynach. Dziewczyna zachowywała się jak nieopierzony pisklak i często dopiero po czynie myślała. Była młoda, nie dość tego jej ciało znacznie odejmowało jej lat, gdzie ostatecznie dawano jej 14 wiosen. Choć często 14-latki wyglądały zdecydowanie starzej niż ona, przez krąglejszą figurę. Onniel miała wciąż wiele z beztroskiego dziecka, które nie do końca rozumiało świat i łkało z wiatrem na wrzosowiskach, ponieważ baśnie z jej ksiąg o miłościach, wielkich przyjaźniach i świecie gdzie wartością była właśnie miłość, jakże różniły się od rzeczywistości. Mimo przygotowań do bycia dobrą żoną, oficjalnie słuchając nauczycieli których przyprowadzał ojciec, po przekroczeniu progu posiadłości, kiedy nikt nie widział, łapała motyle, obserwowała lisie nory w borze i kąpała się w rzece, plotąc sobie wianki z roślin jakie stanęły jej na drodze. Taniec w deszczu, sielskie popołudnia i noce spędzone na cudownym nicnierobieniu i podziwianiu tego, czego inni nie dostrzegali. Gonitwa za lisami, jeleniami i sarnami napawała ją radością, kiedy to w jej wieku, rówieśniczki jej staniu zostały wydane za mąż i rodziły dzieci. Mówiono jej wielokrotnie jaka jest jej rola, lecz nie słuchała, ignorowała i nie chciała przyjąć tego do swojej wiadomości.
Niedaleko posiadłości ojca, było kilka domostw gdzie dziewczyny w jej wieku, zajmowały się czymś, co Onniel nazywała "Naznaczenie śmiertelne". Kiedy po wyścigach z lisami przechodziła tamtymi stronami, widziała zmęczone twarze, młode lecz jakże stare i zniszczone, brzemienne. Nie mogła znieść tego widoku. Dostrzegała pewne podobieństwo między dziewczynami niższego i wyższego stanu wydane za mąż, gdzie odmowa nie była możliwa. Mimo świetności materialnej tych drugich, pod ukrytą maską spełnienia widziała że te kobiety żyją schematem. Mężczyzna, urodzenie syna. Spokojne życie, śmierć. Zaklinała się że wbije sobie sztylet w serce lub umrze pożarta w lesie przez wygłodniałe wilki, nim zazna takiego życia. W zasadzie była aseksualna, nikt dotąd nie zasługiwał na jej sarnią niewinność, łono które i tak nie wyda nigdy dzieci, co przepowiedział jej wróżbita, o co wyprosiła nieboskłon gwiezdny, który wysłuchał jej próśb. W zasadzie żadna z niej żona, jedynie piękno do obserwacji, ale wciąż bezużyteczne, bo jakże kruche, kościste i marne.
Onniel ponownie uniosła głowę by spojrzeć w oczy Rotherna. Czuła ciepło, jego ciało było niczym mur, mur który mógłby odgrodzić ją od złego świata, którego tak panicznie się bała, który skrzywdziłby ją. Wyglądał jak jakaś góra, góra w której ramionach mogłaby się schronić, ona - mała, niewinna istotka. Źle go oceniła. Nie był zły. Był mądry i opanowany. Był kimś, kto mógłby wszystko jej wytłumaczyć, o co nie mogła zapytać nikogo innego. Jej oczy rozbłysły. Dziewczyna lekko przechyliła głowę i jeszcze bardziej się zbliżyła do ciała mężczyzny wciskając twarz w jego pierś a dłonie pozostawiając wzdłuż ciała. - Dziękuję - wyszeptała rozczulając się po czym dodała - Nie opuszczaj mnie, nawet jeśli Cię znienawidzę, gdy znów mnie zdenerwujesz a ja Cię ugryzę. Oswój mnie.

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

83
Ciepło, które rozlało się w piersi Rotherna. Uczucie przez tyle lat tak odległe, że wręcz zapomniane i nieswoje. Bycie drugim synem szlachcica nie należy do najprzyjemniejszych. Każde dziecko pragnie aby jego rodzice, obojętnie czy są bogaci, czy biedni, czy należą do szlachty, czy też trudnią się ciemnymi interesami w uliczkach dużego miasta, spojrzeli na niego przychylnie. Rothern zaś dość wcześnie, może nawet nie sprawiedliwie, ale poczuł się odrzucony, oddany na wytrenowanie na wojskowego, aby następnie służyć w wojsku jakiegoś seniora. Miał przynieść chwałę i sławę dla swego rodu. Jednak młodzieniec widział to inaczej. Kalecy, oszpeceni bliznami, a najczęściej martwi mężczyźni wracali do swych domostw, obojętnie czy to były zamki, czy zwykłe, brudne chaty. Nie w tym widział swoją drogę mężczyzna. Po śmierci ojca miał nadzieję dostać przynajmniej część jego ziem, nawet tych podlejszych, mógł być nawet wasalem swojego brata i byłby w pełni zadowolony mogąc rozwijać swoje ziemie, pomagać podległym sobie ludziom, aby mieć z nich więcej pożytku, chciał się piąć w drabinie swoim rozumem, oraz ogładą, a nie własnoręcznym szlachtowaniu stada uzbrojonej tuszy ludzkiej. Handlarz wątpił by takim zabijaniem mógł osiągnąć to czego pragnął.

Nie odpowiedział bezpośrednio na słowa Onniel. Jej drobne ciało wbijające się w jego twardą pierś spowodowało, że jego szerokie ramiona objęły sztywno jej kruchą postać. Była przy nim taka mała, taka drobna, że mógłby ją całkowicie zakryć i pochłonąć, a ona bezpiecznie mogła się za nim schować. Chciał bronić tej kruchej istoty, musiał się nią zająć i sprawić by była bezpieczna. Twarde serce handlarza, który nie raz mijał bez najmniejszego wahania smutne oczy samotnego szczeniaka, nie rozpływało się ono też nad kalekim, małym kociakiem, ani nad dzieciakiem umierającym z zaognionej rany jaką zaznał w bójce o jedzenie z kolegą w ulicy. To serce zaczęło mięknąć przy dziewczynie, która miała być zapewnieniem odzyskania części pieniędzy przysługujących mu.

Cofnął się, wypuścił dziewczynę z ramion. Położył jeszcze dłoń na jej głowie i zmierzwił włosy w ojcowskim geście.
-Choćmy, musimy dziś załatwić na mieście jeszcze kilka spraw- powiedział, po czym odwrócił się w kierunku schodów i ruszył do wyjścia.
Obrazek

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

84
Przez całe miasto Rothern prowadził Onniel za rękę. Nie było to nic romantycznego w jego wypadku. Po prostu nie chciał cały czas patrzeć na swoją towarzyszkę i pilnować jej. Można wręcz powiedzieć, że równie ciepło, przez całą drogę ściskał skórzany mieszek wypełniony brzęczącą nadzieją na lepsze jutro. Mimo to handlarz kilka razy spojrzał ciepło na dziewczynę idącą tuż obok. Jej wygląd nęcił mężczyznę i utwierdzał w przyszłych planach.

Nareszcie wrócili do pokoju. Było już długo po porze obiadowej. Targowiska powoli pustoszały, codzienni bywalcy już znikli, a ich miejsce zajęli mniej liczni handlarze. Ludzie, wciąż korzystali z dziennego światła, przemieszczając się, w różnych kierunkach, po uliczkach całego miasta. Choć w dużych zbiorowiskach ludzi było to mniej zauważalne, zimę przetrwali tylko najsilniejsi, fizycznie i umysłowo. Kalecy, ułomni, słabi, zostali zmieceni niczym pył.

-Podejdź- nieznoszący nieposłuszeństwa ton głosu Rotherna był mimo swej twardości był ciepły od kłębiących się w mężczyźnie uczuć. Mężczyzna zaraz po przyjściu usiadł na krześle i czekał na reakcję dziewczyny, za którą drewniane, niezbyt szczelne drzwi wiały chłodem.

Młoda dziewczyna niepewnie podeszła do mężczyzny. Nie ufała mu jeszcze na tyle by pozwolić sobie na swobodę. Gdy tylko stanęła na tyle blisko zapytał -Wiesz za co jestem zły?- po czym szybkim ruchem chwycił ją za nadgarstek i przyciągną do siebie.

Onniel przy „pomocy” Rotherna przewróciła się. Zawisła, oparta brzuchem na jego nogach, dokładnie tak jak pożądał tego mężczyzna. -Śmiałaś się ze mnie- handlarz sam odpowiedział na wcześniej zadane pytanie. Jedną ręką uniemożliwiając jej wstanie wyciągnął drugą, tylko po to by zadrzeć do góry sukienkę. Teraz miał dokładny widok na jej pantalony. Nie zatrzymał się jednak na tym. Jego palce zahaczyły o brzeg kobiecej bielizny. Onniel doskonale mogła poczuć szorstką skórę mężczyzny, który nie patrząc na jej opory zsunął jej ubranie odsłaniając małe, lecz krągłe pośladki.

-Jeden- Rothern zaczął liczyć. Lekko się zamachnął –dwa- kolejny odgłos uderzenia rozległ się po pomieszczeniu –trzy- ostatnie uderzenie otwartą dłonią w jędrne pośladki dziewczyny zakończyło karę, lecz nie naukę. Żadne z uderzeń nie było silne. Ból jeśli jakiś się pojawił, nie mógł trwać długo. Blade pośladki dziewczyny lekko się zaróżowiły tworząc widok, od którego Rothern miał problem, aby oderwać wzrok.
Handlarz przywrócił ubranie dziewczyny do poprzedniego porządku i puścił ją pozwalając by wstała. Nie patrząc nawet na jej oburzenie sam przesiadł się na łóżko.

-Wymasuj moje prawe ramie- rozkazał choć nadal jego głos zachował ciepły ton. Miała to być nauka dla dziewczyny, że karanie jej nie należy do przyjemności, że naraża na szwank nie tylko siebie, ale także Rotherna.
Obrazek

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

85
Upadła. Niezdarnym ruchem upadła na jego kolana. Mężczyzna uniósł jej sukienkę i osunął materiał pantalonów. Nie próbowała się bronić, choć domyślała się co ją czeka. Zacisnęła zęby, lecz po pierwszym uderzeniu rozluźniła się, kiedy okazało się iż kara nie była dla niej bolesna. Ciało Onniel wygięło się, a z jej ust uleciał pomruk. Początkowo obdarzyła go wzrokiem pełnym oburzenia, po czym ustosunkowała się do jego rozkazu.
Mężczyzna spoczął na brzegu łóżka. Dziewczyna uklęknęła za nim i zdjęła z niego skórzaną przyszywanicę oraz białą, lnianą koszulę. Onniel ustami zawędrowała po ścieżkach blizn mężczyzny i przysunęła się ciałem do jego ciała. Wyczuwała woń piżma, igliwia i mchu. - Panie, ten złotowłosy młodzieniec. Rumienił się na mój widok. - Zacisnęła paznokcie na jego ramionach - Nie byłeś zadowolony. Dlaczego? Chyba chcesz mnie wydać za mąż. Młodzieniec wydawał się głupawy, acz dobry. Patrzyłeś na niego nieprzychylnym wzrokiem. Mistrz jeśli kawalerem, tym bardziej mógłby zapewnić mi dostatnie życie, i sowicie tobie zapłacić - Powiedziała w półprawdzie i dotknęła jego włosów, po czym zawędrowała dłońmi w stronę jego ust, układając swoją głowę na jego ramieniu. Przymknęła oczy.

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

86
Ciężka skórzana przyszywanica spoczęła tuż obok Rotherna. Na początku, tuż po zakupie, lekko ograniczała jego ruchy, teraz jednak, był do jej bezpiecznego ciężaru przyzwyczajony, że bez niej czuł się nieswojo. Przez większość życia był w drodze, a poza bezpiecznym schronieniem nie ściągał swego pancerza nawet do spania. Jedynie kąpiele jakie handlarz zażywał dość często powodowały, że zostawał nieosłonięty.

Smukłe dłonie Onniel spoczęły na barkach mężczyzny. Delikatny ruch i dotyk wilgotnych oraz miękkich ust na bliznach, spowodował przymknięcie powiek Rotherna. Chciał czegoś takiego doświadczać częściej. Ta chwila rozmarzenia i przyjemności dosyć szybko się skończyła. Ostro zakończone paznokcie, wbijające się lekko w skórę zadziałały pobudzająco. Rothern dokładnie wysłuchał słów towarzyszki. Był jednak zbyt doświadczony, aby nie powiedzieć po prostu zbyt stary, aby zareagować gwałtownie. Zirytowanie spowodowało, że kiełkujący od spotkania z krawcem plan na nowo pojawił się w umyśle Rotherna.

-Dobrze powiedziane- Odpowiedział zadowolonym głosem handlarz, nie zważając na ciężar głowy dziewczyny, opartej na jego ramieniu. –Jutro zaproponuję mu twoją rękę- dodał mając nadzieję wywrzeć odpowiednie wrażenie.

Chciał wywrzeć szok, aby zadać kolejny cios. Powoli zachodziło słońce, wieczorny chłód wkradał się wraz z mrokiem, przez ciemne szpary powstałe pomiędzy słabo dopasowanymi deskami drzwi. –możesz także wyjść w tej chwili przez te drzwi i nigdy nie wracać- Jego suchy głos był dla Onniel jedynym źródłem ciepła. Jeśli by teraz odeszła musiałaby zmierzyć się z mrokiem i chłodem całego świata, z pewnością nie była to przyjemna perspektywa.

-Ostatecznie możesz zostać moją żoną- z tymi słowami, ostatnia deska ratunku, dla dziewczyny, została rzucona. Ktoś mógłby zastanawiać się co zyskuje Rothern. Nawet jeśli przywrócenie szlacheckiego tytułu znaczyłoby dla handlarza za mało, to Onniel była jedynym dzieckiem i żyjącym krewnym jej ojca. Dziedzictwo może nie było jakieś ogromne, lecz z pewnością po wielokroć wynagrodziłoby straty poniesione ostatnimi akcjami, które miały być wynagrodzone procentem tego zyskanego majątku.
Obrazek

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

87
Onniel pociągnęła palcami po polikach mężczyzny, zasłoniła je i okrywała, muskając delikatnie. Chwilę później dłonie dziewczyny wplątały się w jego gęste, ciemnosiwe kosmyki. Zaczęły wypełniać jaźń pragnieniami, ciepłem chwili. Wsłuchiwała się uważnie w słowa Rotherna. Kiedy skończył mówić, usiadła obok niego i zmusiła dłońmi aby spojrzał na nią. Siłą finezji zderzyła się z wargami mężczyzny, pełnymi polotu i ulotności. Śnieżne niczym perły, zęby Onniel, pozostawiły lekki ślad na ustach Rotherna. Jej alabastrowe palce, niczym zaklęte, trafiły na jego pierś - Jeśli zostanę, zaopiekujesz się mną? Uszczęśliwię Cię? Dlaczego zaproponowałeś małżeństwo? Dla zysku?

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

88
Malinowe, miękkie usta wbiły się w lekko spierzchłe wargi mężczyzny. Słodycz małej ilości doświadczenia dziewczyny, zadowolił handlarza. Musiał przyznać, że podobało mu się. Prawdą było, że nie z jednego kwiatu spijał nektar, ale kobiety jakie napotykał na swojej drodze, niezależnie od swego wieku, nigdy nie grzeszyły tego rodzaju czystością. To powodowało, że doznanie było przez Rotherna odbierane w inny sposób.

-Zostań- odpowiedział muskając linię żuchwy swoim szorstkim palcem –zaopiekuję się tobą- zaoferował lekko chropowatym głosem. Naprawdę nie chciał by dziewczyna odchodziła. Może nie znał jej jakoś szczególnie długo. Teraz jednak wbrew wszelkim staraniom nie myślał o możliwości zarobku. Nie, aby całkowicie z niego zrezygnował, wciąż miał plan jak w pełni wykorzystać możliwości jakie dawał mu ślub. Co więcej sama propozycja ślubu wypłynęła tak szybko właśnie z szansy, której nie można było zmarnować.

-Pytaniem jest, czy ja ciebie uszczęśliwię- odpowiedział dalej, przecierając kciukiem kącik warg –Nie chcę byś odeszła- ciągnął dalej, zakładając zagubiony kosmyk włosów za ucho dziewczyny –Co nie znaczy, że zysków nie będę miał- Rothern wiedział, że te słowa mogą się nie spodobać towarzyszce, dlatego od razu, spokojnie dodał –lecz tym razem nie to jest najważniejsze.

Handlarz wstał z łóżka, ubrał koszulę i przyszywanice. -Przynieść ci coś? Chcesz coś zjeść?- zapytał się zbierając do wyjścia.
Obrazek

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

89
Słowa wypowiedziane przez mężczyznę sprawiły iż dziewczyna poczuła ciepło rozlewające się w jej sercu. Onniel zlustrowała mężczyznę spojrzeniem i nachyliła się ku jego dłoni, ucałowała. Na twarzy dziewczyny pojawił się subtelny uśmiech wieńczący zadowolenie i radość. Rozpromieniał jej serce. Oferował jej coś, czym nie została dotąd obdarzona. Opuściła swe powieki na kilka chwil, zamykając oczy. - Zjem niewiele. Proszę o dwie kromki chleba z miodem, miskę mleka i wodę. - Onniel spojrzała ponownie w twarz mężczyzny - Przepraszam. - powiedziała, cichym głosem po czym dodała - Dziękuję.

Re: Pod Upadłym Kuroliszkiem

90
Nigdy się nie spodziewał, że jakakolwiek kobieta okaże mu tyle szczerego szacunku. Pocałunek jego spracowanych, szorstkich dłoni, przez delikatne wargi mówił bardzo wiele. Czyn ten, niczym zdania spowodował, że późniejsze przeprosiny i podziękowania nie były potrzebne. Rothern bez słowa przyjął zamówienie. Jeszcze nie dawno irytowała go mała ilość jedzenia pochłaniania przez dziewczę. Teraz było to dla niego na porządku dziennym, właściwie martwiłby się, gdyby jej zwyczaje się zmieniły.

Handlarz chwycił zawinięte ubrania karczmarki. Nie będą mu już potrzebne, zamierzał więc oddać je kobiecie. Co prawda pożyczając miał nadzieję, że znów podziękuje jej tak jak w dniu poprzednim, ale teraz jego chęci wyparowały. –Zostań tu, a zaopiekuję się tobą-powiedział mężczyzna tuż przy drzwiach, które następnie pchnął i wyszedł z pomieszczenia.

Handlarz ku niezadowoleniu karczmarki nie zwrócił uwagi na jej starania aby zerknął na nią i ponownie zaprosił na chwilę wspólnych igraszek . Miał zdecydowanie coś, a właściwie kogoś innego na głowie.
Sam przygotował chleb, nalał świeżą wodę, oraz mleko do miski. Udało się także jakimś cudem znaleźć na tyle miodu, aby tą gęstą i lepką od słodyczy ciecz umieścić w małej miseczce.


-Smacznego- Powiedział wchodząc z powrotem do wspólnego pomieszczenia. Jakimś cudem udało mu się wszystko przynieś za jednym razem. Musiał jednak wrócić po zimną pieczeń, której kawałek znalazł wśród nieruszanych dzisiejszego dnia resztek.
Obrazek

Wróć do „Oros”