Re: Dębowy Przybytek

61
Poczekała, aż Amaron rozbierze się cały, wszakże nie chciała się przecież przemęczać. Podeszła do niego i popchnęła go lekko na łóżko.
- Pozwolisz, że ja zostanę w gorsecie, nie mam zamiaru drugi raz cierpieć przy jego zawiązywaniu. - powiedziała uwodzicielsko, w międzyczasie schylając się. Zdjęła bieliznę tak, że jedyne co mężczyzna zobaczył, to kawałek jej uda, i rzuciła ją obok rzeczy Amarona.
Usiadła na mężczyźnie okrakiem i pocałowała go namiętnie.
- Zdążysz mnie zadowolić przed śniadaniem? - zapytała szeptem.

Re: Dębowy Przybytek

62
-Gdybym się postarał... - zamruczał.
Po chwili, docisnął mocno do siebie kobietę i zaczął ją namiętnie całować. Pogładził dłonią po jej ciele, pobudził nieco jej zmysły i uczynił to samo, co w nocy. Jednym ruchem zrzucił ją z siebie i docisnął do łóżka, po czym znów pocałował i usiadł obok niej na łóżku.
-Nie dane mi było popić, może chociaż będę mógł zjeść śniadanie...
Po chwili, przeciągnął swoją dłoń na jej bieliznę i szarpnął lekko.
-...a po dobrym śniadaniu się zrelaksujemy.
Z tymi słowy, wstał z łóżka i zdjął swój naszyjnik. Podszedł do stolika, położył na nim całą swą biżuterię i zamyślił się nad czymś, wbijając wzrok w ścianę.
-Mówiłaś, że nie masz konkretnego celu czy planów... Nie chciałabyś ze mną wyruszyć? Jutro, może pojutrze wyruszam na Wschód, mam... dobry uczynek do wypełnienia...

Re: Dębowy Przybytek

63
Westchnęła z wyraźnym niezadowoleniem, gdy ten, zamiast dalej ją pieścić, usiadł obok niej na łóżku. Przewróciła oczami i wzięła głębszy oddech. Amaron wstał. Shah obróciła się na bok, twarzą w stronę mężczyzny i podparła głowę o dłoń, drugą rękę zaś ułożyła wzdłuż ciała.
Nie można było powiedzieć, że patrzyła na ciało Amarona bez przyjemności. Stał nago, a Shah z pożądaniem patrzyła na każdą część jego ciała. Szerokie plecy, umięśnione barki... I do tego jego twarz. Zwłaszcza teraz, gdy był zamyślony. Uwydatniło to tylko drapieżność jego wyglądu.
Shah poczuła, jak przez jej ciało przebiegł dreszcz.
- Dobre uczynki to nie jest to, co lubię najbardziej. - powiedziała, gdy już otrząsnęła się z zamroczenia. - Ale jeśli tak ładnie mnie prosisz, to myślę, że poświęcę swój czas i uprzyjemnię Ci podróż. - dodała z typową dla niej zadziornością.
- Więcej szczegółów mogę poznać, czy mnie zniechęcą?

Re: Dębowy Przybytek

64
Amaron pokiwał głową.
-Powiedzmy, że będę musiał ubrudzić rączki w słusznej sprawie. Przy okazji, wymierzymy sprawiedliwość, zarobimy trochę grosza, a ja będę bliżej osiągnięcia tego, do czego dążę - odpowiedział.

-A co do niedobrych uczynków.... - obrócił się twarzą do Shah, podszedł do łóżka i przeciągnął się przed nią mocno - Na nie przyjdzie czas po śniadaniu.
Puścił oczko do kobiety, po czym ruszył w stronę okna.

Re: Dębowy Przybytek

65
Brudzenie rączek? Chętnie! Chociaż mieszanie do tego sprawiedliwości jakoś nie przypadło jej do gustu. Być może się myli, tylko do tej pory ludzie, do których należało jej wymierzanie, sami mieli z nią niewiele wspólnego. Stąd wzięła się właśnie niechęć do wszystkich jej przedstawicieli. Jednakże cel uświęca środki, a jej przyda się trochę grosza na środki odurzające i naukę.
Obserwowała ciało Amarona. Sprawiało jej to niesamowitą przyjemność.Gdy tak stoi nieruchomo, to wygląda, jakby go jaki mistrz rzeźbiarski wyharatał, pomyślała i zaśmiała się w myślach. Oczy jej zabłyszczały, owładnięte wspomnieniami poprzedniej nocy i wizją przyszłego przedpołudnia.
Westchnęła lekko i odwróciła się na plecy. Położyła dłonie na brzuchu i zaczęła wpatrywać się w nieistniejący punkt na suficie. Podoba mi się ten sufit...".
- Za dużo narkotyków... - szepnęła cichutko sama do siebie, zażenowana nieco swoimi myślami, które naszły ją w takiej sytuacji.
Zaburczało jej w brzuchu, co przypomniało jej o jej słodkiej owsiance. Służka nie śpieszyła się z przyniesieniem ich śniadań. Shah zmarszczyła brwi na myśl o tej wychudzonej dziewce. Spojrzała na Amarona, lekko tylko odwracając twarz w jego stronę. On, tak wielce przystojny, mogący mieć każdą kobietę, którą by chciał, pożera wzrokiem takie czupiradło jak tamta. Miał ochotę ją przelecieć. Ją już miał. Jego przyrodzenie stawiało go na równi z taką szkapą? Miała się przez to poczuć upokorzona? Bo poczuła się upokorzona.
- Niedobre uczynki i wymierzanie sprawiedliwości. Czyżby rozdwojenie jaźni? - zapytała wyjątkowo zaczepnie, bez cienia nawet sympatii. Po prostu z czystym gniewem.

Re: Dębowy Przybytek

66
-Powiedzmy, że stosuję niekonwencjonalne metody - mruknął, odkładając swój herb rodowy i amulet Sakira oraz pierścień Usala, po czym skierował się ponownie na łóżko i usiadł na jego krawędzi.
-Nie śpieszą się z tym śniadaniem - mruknął jakby do siebie, po czym spojrzał na Shah.
Uśmiechnął się na krótko i położył cały na łóżku. Nie odzywał się już, tylko zamknął oczy. Jego ciało zaczęło się powoli rozluźniać, zaś on sam zdawał się być nieobecny. Jego oddech znacznie spowolnił, szybko osiągając taką częstotliwość, iż zdawać się mogło, iż Amaron zapadł w bardzo głęboki sen.

Re: Dębowy Przybytek

67
- Nie śpij, bo Cię okradnę... - powiedziała z już zdecydowanie przyjemniejszym głosem. - Tfuuu, okradną! - poprawiła i zaśmiała się cicho.
Poczuła, jak łóżko pod wpływem ciężaru Amarona ugina się lekko. Po chwili bezruchu przewróciła się na brzuch i ułożyła się tak, by jej głowa była nad głową mężczyzny. Oparła brodę na dłoniach i uśmiechnęła się wesoło.
- O czym tak rozmyślasz? - zapytała z czystej ciekawości.
Zaskakujące, jak szybko potrafią zmieniać się jej humory. Kiedy chciała, owszem, potrafiła każdą emocję ukryć i z kamienną twarzą iść przed siebie. Ale czasami miała po prostu tego dosyć. Chciała zachowywać się jak dziecko, pozwalać kierować swoim ciałem emocjom, które tak szybko jej ciało przyjmuje. Łapczywie jak wysuszona ziemia pochłania wodę, jak ogień spopiela siano. Uwielbiała takie chwile, kiedy mogła w jednej sekundzie śmiać się na głos jak wariatka, a w drugiej płakać jak nieszczęśliwie zakochana przy balladzie barda. Teraz miała taką możliwość, więc postanowiła ją wykorzystać.

Re: Dębowy Przybytek

68
Amaron otrząsnął się. Spojrzał na Shah i uśmiechnął się.
-Nic nadzwyczajnego, wzięło mnie na wspominki... - mruknął cicho.
Po chwili namysłu, przekręcił ją plecami do siebie, po czym przytulił się do niej od tyłu i przymknął oczy.
-Wiesz... lubię takie chwile. Nie muszę się niczym martwić, mogę się skupić na prostych rzeczach, nie ma problemów, jesteś tylko ty i ja - wymruczał jej do ucha, przeciągając dłonią po jej ciele. Po chwili, przymknął oczy i uśmiechnął się lekko.

Re: Dębowy Przybytek

69
Ktoś zapukał do drzwi. Kobieta wyrwała się z objęć Amarona, podeszła do drzwi i otworzyła je. Nareszcie doczekali się śniadania.
- Chyba jaśnie panienka zajęta była, skoro tak długo kazała nam czekać. - powiedziała do służącej, patrząc się jej prosto w oczy, bez żadnego uśmiechu czy innego cienia sympatii. Otworzyła szerzej drzwi i wskazała ręką stolik.
- Proszę zostawić na stoliku. - dodała i zerknęła na mężczyznę. Służka musiała mieć niemałą przyjemność zobaczenia go leżącego na łóżku. Nagiego. Shah zaśmiała się w duszy, chociaż jej twarz ciągle emanowała kamiennym spokojem.
Badała wzrokiem zachowanie Amarona. Czy zobaczy w jego czarnych oczach błysk pożądania na widok służki? Czy może cień wstydu przyćmi jego drapieżność? Jej uwaga była także poświęcona dziewczynie.
- Twój Pan musi być z Ciebie zadowolony, panienko. Mam nadzieję, że za bardzo nie nadużywa Twojej pracowitości i uprzejmości - dodała, z wyraźnym już sarkazmem, co mogłoby zostać uznane za pogardę. I po części pogarda także tam była.

Re: Dębowy Przybytek

70
Amaron nie spodziewał się zbytnio tej samej służki, jednak w duchu uśmiechnął się. Ciekaw był, czy dziewczyna celowo podjęła się dostarczenia zamówienia, czy była to kwestia przypadku. Niemniej jednak, wyszło ciekawie.

Mężczyzna dał się przez chwilę oglądać służącej, jednak po kilku sekundach okrył się kocem i kiwnął głową.
-Dziękujemy za śniadanie - uśmiechnął się, po czym spojrzał na Shah i gestem zaprosił ją ku sobie. Następnie usiadł na krawędzi łóżka i przysunął do siebie jajecznicę.

Re: Dębowy Przybytek

71
Mieszała swoją owsiankę, taplała w niej łyżką, wpatrując się w biel mleka oszpeconą przez żółć zboża. Westchnęła cicho. Jakoś cała ta sytuacja odebrała jej apetyt, a i jeszcze mocno zaciśnięty gorset nie zostawiał jej wiele miejsca na jedzenie. Jednakże powinna coś zjeść, dlatego westchnęła i spróbowała owsianki. Oszczędzali na miodzie chyba...", pomyślała. Ale to dobrze, za słodkie rzeczy powodowały u niej nudności, dlatego ledwo wyczuwalny posmak miodu był idealny. Drugą łyżkę zjadła już o wiele chętniej.
Uniosła twarz i spojrzała na okno.
Tyle się zdarzyło w ciągu ostatnich godzin. Nie spodziewała się, że pozna takiego mężczyznę jak Amaron, który, jak widać, miał zamiar porządnie namieszać w jej życiu. Shah spojrzała na mężczyznę i uśmiechnęła się sama do siebie.
- Może jednak powiesz mi coś więcej o Twoich planach? Czym dokładnie chcesz sobie ubrudzić rączki? - zapytała, wracając ponownie do jedzenia.

Re: Dębowy Przybytek

72
-Może nie przy jedzeniu, hmm? - uśmiechnął się drapieżnie, kładąc dłoń na plecach kobiety.
Następnie, zaczął powoli rozsznurowywać wiązanie jej gorsetu, drugą ręką, uzbrojoną w drewnianą łyżkę, dzieląc jajecznicę na kawałki.
-Nie za ciasno ci w tym gorsecie? Jeszcze przy jedzeniu nosisz - zaśmiał się cicho, niemalże całkowicie rozwiązując już omawianą część stroju Shah.

Po dłuższej chwili, przerwał ciszę.
-Słyszałaś o niejakim Zelerze? Poszukiwany tutaj w Keronie. 300 gryfów za jego głowę, 500 za jego życie. A tak się składa, że pewien kruk mi wykrakał, iż niedawno się w Meriandos pojawił. I mam zamiar złożyć mu wizytę. Przeczucie jednak mówi mi, że tylko jedna strona będzie rada z tego spotkania...

Re: Dębowy Przybytek

73
- Patrz jak leziesz, łajzo! - Rosły, brodaty brunet obrzucił pełnym troski spojrzeniem mokrą od trzymanego piwa dłoń, a następnie zgromił wzrokiem drobną postać w szarym płaszczu. Na dojrzałej twarzy odmalowało się święte i jakże słuszne oburzenie z powodu rozlania kilku drogocennych kropel napoju w wyniku potrącenia.
- Wybaczcie, Panie - odrzekł mu pokornie spod szerokiego kaptura cichy, zaznaczony wyraźnym akcentem, lekko zachrypnięty głos, prawie ginący w gwarze zatłoczonej sali. Jego właściciel - a w zasadzie właścicielka - zgrabnie uniknął podniesienia oczu, kierując się w stronę szynkwasu.
- Ścierwo z północy... - Potrącony wojak splunął już od niechcenia, odwracając się do towarzyszy i kompletnie tracąc zainteresowanie. Lekki uśmieszek zadowolenia przemknął na tę ewidentnie końcową uwagę po wargach skrytych w cieniu szarego, grubego materiału. Było dość blisko burdy. Ale temperamentem pijanych przecież łatwiej manipulować. Znaczy, z reguły.

Kobieta wcisnęła się na jedno z krzeseł przy ladzie, rzucając na dębowe deski dwie monety. Potoczyły się z delikatnym brzdękiem, zwracając uwagę karczmarza.
- Dajcie polewki, dobry człowieku. - Żołądek skurczył się w rozpaczliwej aprobacie na te słowa. Jeśli również dziś musiałaby włożyć do ust resztkę spleśniałego chleba, to chyba zaczęłaby szukać także sznura.
Widać ta ostatnia perspektywa w jakiś sposób przypadała losowi do gustu, bo nie minęła chwila, gdy poczuła, że ktoś za nią staje, a jego zawiść zmieszana z ciekawością łaskoczą jej włoski na karku.
- No proszę, kogo tu przywiało, czyżby to Uratai? - Sarkazm przeplatało beztroskie rozbawienie. Kątem oka dostrzegła nieco wyższego od niej rudzielca, krzyżującego ramiona na piersi i obracającego w palcach asa trefl. - Co tu robią takie dzikusy, przyszły sobie pograbić?

- Próbują zjeść, ale ograbić też mogą, o ile kiepsko gracie w karty. - Kobieta delikatnie odwróciła głowę w jego stronę, taksując go wzrokiem i unosząc brew w delikatnym wyzwaniu. Potrzebowała gotówki, sądząc po prawie nic nie ważącym mieszku. - A gracie, czyż nie?



Wybaczcie, mam nadzieję, że to tu. Nie wiedziałam, jak się wkręcić. C: Jak coś, to krzyczeć, poprawię.
Błogosławiony ten, który nie mając nic do powiedzenia - nie ubiera tego w słowa. WYGRAĆ INTERNETY

Re: Dębowy Przybytek

74
Spokojnie odłożyła łyżkę i sięgnęła po sznurki gorsetu. Związała je dość mocno, tak, by wiązanie nie puściło, a gorset się nie zsunął, po czym ponownie zajęła się jedzeniem. Nie miała teraz nastroju na rozbieranie się, dlatego z tęsknotą spojrzała na rzuconą na podłogę bieliznę.
Sama czasami się dziwiła, jak szybko zmienia się jej nastrój. W jednej sekundzie mogła namiętnie całować, a w drugiej uderzyć mocno niedoszłego kochanka. Bo ten na przykład źle na nią spojrzał, nie tak, jak chciała, albo westchnął za głośno, albo Bogowie jeszcze wiedzą, co takiego zrobił.
- Chętnie Ci pomogę. - powiedziała krótko, po czym zamieszała owsiankę, mając nadzieję, że słodycz miodu osiadła na dnie, a ona kosztuje tylko nędznego posmaku. I rzeczywiście, tak było. Jej owsianka momentalnie zrobiła się dużo bardziej słodsza.
- Zwabię na odsłonięte piersi, czułe słówka i krągłe biodra, a potem przysmażę tyłek, ewentualnie oślepię, coby łatwiej było. Chyba, że będzie miał ładne oczy. - mówiła powoli, wpatrując się w owsiankę. - A tak w ogóle, to co on takiego zrobił? - zapytała, zwracając twarz w stronę Amarona.

Re: Dębowy Przybytek

75
Mężczyzna westchnął cicho, spoglądając na wiązany od nowa gorset, po czym rozejrzał się za swoimi spodniami.
"Lada moment powinny być już suche..." - przebiegło mu przez myśl.
Po chwili namysłu, postanowił zabrać się za konsumpcję jajecznicy.

Po paru kęsach oraz pytaniu Shah, Amaron zmrużył lekko oczy i spojrzał gdzieś nieobecnym wzrokiem. Dopiero kilka sekund później, otrząsnął się i przeniósł swój wzrok na rozmówczynię.
-Morderstwo, pijaństwo, wspieranie zielonoskórych czy nieumarłych, podpalenie karczmy... różne plotki krążą, różne powody za które chcą go dorwać.
Głos mężczyzny stał się nieco twardszy i ostrzejszy.
-Pewne jest to, co już powiedziałem. 500 gryfów za jego życie, 300 za jego łeb.

Zjadłszy kolejny kawał jajecznicy, dodał już swoim naturalnym tonem.
-Chętnie skorzystam z twej pomocy, w końcu co dwie głowy, to nie jedna.

Aodhamair:
Mężczyzna spojrzał na trzymaną w dłoni kartę, następnie na ciebie.
-Może i gram, może i nie gram. To zależy o co...
Zmrużył on nieco oczy i najzwyczajniej w świecie zaczął ci się przyglądać, zatrzymując swój wzrok nieco dłużej na co ciekawszych częściach twego ciała.
-...masz cokolwiek do zaoferowania? Bo o byle co grać nie będę - rzucił, ponownie krzyżując dłonie i wpatrując się w Ciebie.

Wróć do „Oros”