Siedziba Montweisserów

61
Słowa które wypowiadał wcale nie działały na nią uspokajająco, a wręcz coraz bardziej wprowadzały ją w niekontrolowany szał. Właśnie poznała prawdę o swoich dziwnych mocach, a także to, że cała rodzina ukrywała to przed nią. Była wściekła, gdyż to co mówił, wydawało się być prawdą, no bo skąd on by wiedział o jej "darze"? Jego kolejne zdania coraz bardziej wzbudzały wściekłość, jej dłonie zapłonęły magicznym ogniem, a jej oczy poczęły się jarzyć, jak gdyby miała zaraz wybuchnąć. Była teraz niczym jedna z tych bezosobowych zbroi Montweissera, wbiła swój morderczy wzrok w elfkę, chcąc pozbyć się szybko najmniejszego zagrożenia. Uśmiechnęła się pokazując swe ząbki, ale można było w nim zrozumieć tylko jedno. Stawiła pierwszy krok w jej stronę, drugi, trzeci i kolejny, robiła to jednak powoli, jakby jeszcze coś powstrzymywało ją przed próbą jej zgładzenia.

- Myślisz, że mnie omamisz starcze? Że pozwolę się kontrolować? Twoje słowa to jad, to twoje dzieło. - przemówiła dziwnie zmienionym głosem, jak gdyby coś się w niej obudziło, jakby dochodził on z jakiejś otchłani. Przemawiał przez nią gniew, ale i poczucie wykorzystania. Już raz to zrobił, a coś w niej nie chciało powtórki. Mówiąc o dziele, wskazała na to, co teraz się z nią dzieje. To właśnie jedna z tych niewielu chwil, kiedy straciła panowanie nad sobą, na rzecz czegoś potężniejszego od niej samej.

Co jakiś czas, można było zauważyć, jak przekręca głowę, jak gdyby chcąc pozbyć się czegoś. Była jednak skoncentrowana na obojgu, a w lewej i prawej dłoni zaczęła formować ognistą sferę, której temperatura była odczuwalna na kilka metrów, jednak nie dla samej magiczki.

- Wolna wola. Mówisz o wolnej woli, ale nawet swojemu synowi nie jesteś w stanie jej zapewnić, jak mam ci uwierzyć? Wykorzystałeś mnie! Poddałeś działaniu czarnej magii, wszyscy to przede mną ukrywali, a teraz wyjawiasz mi to, mając nadzieję na co? Że spokojnie i poddanie skuszę się na twoje ochłapy w zamian za mnie i moje nazwisko? A co ty z tego będziesz miał? Dlaczego tak pragniesz sojuszu, akurat z moim rodem? Jaki cel miałeś wysyłaniu jej aby mnie przemieniła? I obyś tym razem powiedział całą prawdę!!

Wykrzyczała głośno, widocznie będąc na granicy swojej cierpliwości. Prawda była jednak taka, że Aella nie myślała już jasno, pochłonął ją gniew którego nie zdołała w porę skontrolować. Tylko empatia w jej kierunku mogła to powstrzymać, tak jak robiła to jej matka, ojciec i siostra - eskalowanie i podsycanie jej gniewu, agresywnym zachowaniem czy gierkami, mogło doprowadzić do walki, nawet jeśli sama kobieta była świadoma swoich szans i nie chciała tego, to nie mogła tego powstrzymać.

Dość! Uspokój się, uspokój się Aella!

Krzyczała jej świadoma cząstka w umyśle. Nie była opętana, nie miała rozdwojenia jaźni, po prostu w takich chwilach nie kontrolowała siebie i tego, czym obdarzyła ją Lai'leth. Montweisser był zbyt bezpośredni, nie wyczuł napięcia które towarzyszyło tej rozmowie, a to spowodowało...właśnie to.

Siedziba Montweisserów

62
POST BARDA
Rozjuszona Aella stanowiła zagrożenie i wyczuwała, że stary Montweisser także o tym wiedział - może nawet zdawał sobie większą sprawę z tego niż sama posiadaczka mocy? Uważnie obserwował kobietę formującą kulę ognia między dłońmi, prawdopodobnie czując ciepło dochodzące stamtąd. - Karol jest nieprzytomny - stwierdził sucho, tracąc na swoim przymilnym tonie, ale też nie tłumacząc dużo więcej. Zamiast tego ponownie drgnął i zachłysnął się powietrzem, jakby dopiero teraz mógł zacząć oddychać. Zakasłał gwałtownie, a Ynnir stojąca przed biurkiem zerknęła niespokojnie na ciało wyglądające, jakby właśnie obudziło się z szoku.

- Dość - zagrzmiał głos w spasionym cielsku. Prawdziwy Melchior Montweisser stęknął i wyprostował się na swoim krześle, a jego guziki niebezpiecznie skrzypnęły, jakby gotowe do wyskoczenia i wbicia się w oko Aelli. - Myślisz, że jesteś w pozycji do żądania czegokolwiek tylko dlatego, że potrafisz bawić się magią? - starzec prychnął i zaśmiał się, tym razem bez ogródek, jadowicie. - Trwa zaćmienie, dziewczyno, i cokolwiek głupiego przychodzi ci do głowy, śmiało, zrób to. Szkoda tylko, że sama się spalisz przy tym - obok niego, na kanapie, Karol się właśnie wybudzał i rozglądał po pomieszczeniu mocno zdezorientowany. Jego spojrzenie w końcu padło na ojca i Aellę - widać było, że dopiero przetwarza docierające do niego informacje.

Tymczasem elfka postąpiła krok do przodu, uśmiechając się przyjaźnie. Patrzyła na pierwsze języki płomieni skaczące między dłońmi szlachcianki z czystą obawą w oczach, ale jednak zbliżyła się do Aelli pomimo emitowanego przezeń ciepła. Ostrożnie wyciągnęła drżące dłonie do przodu, chcąc je chyba położyć na tych Stedingerówny, pomimo grymasu bólu pojawiającego się na jej twarzy. - Zrobisz sobie krzywdę, tak jak ja wcześniej - powiedziała łagodnym głosem. - Jestem pewna, że lord Montweisser ma dobre wytłumaczenie, po prostu jest tak samo zmęczony jak ty i ja. Cokolwiek dzieje się na zewnątrz, wpływa na naszą magię. Możesz wysadzić nie tylko nas, ale i siebie. Pamiętaj, że nie chcemy ci zrobić krzywdy - mówiła powoli, spokojnie, zbliżając coraz bardziej dłonie do tych Aelli, dopóki ich nie chwyciła. Musiało ją to parzyć, a jednak wytrzymywała z krzywym uśmiechem.

- Co tu się... Dzieje? - wymamrotał Karol, osowiały i rozkojarzony... Ale będący raczej sobą.

Siedziba Montweisserów

63
Na rozjuszonej Stedingerównie, słowa Melchiora nie zrobiły żadnego wrażenia, a jedynie pogłębiły jej wredny uśmiech, jakby kompletnie nie dbając o to, co stanie się jej samej kiedy rzucony czar stanie się niestabilny. W jej oczach było coś szaleńczego, coś czego Melchior nie mógł powstrzymać groźbami czy swoją siłą, była jak żywioł którego nie dało się kontrolować.

- Nie dbam o to. - skwitowała słowa starca, ale wtedy szybkim ruchem głowy i oczu, spojrzała na elfkę która postanowiła zrobić krok w jej stronę. Widziała strach w jej oczach i przez chwilę jakby bardziej ją to rozjuszyło, ale mimo tego brnęła coraz bliżej niej - tak jak zrobiła to po raz pierwszy jej matka, kiedy za dziecka doszło do podobnego incydentu. Wtedy jednak wmawiano jej, że to po prostu wyjątkowy dar magii, który mu się nauczyć kontrolować. Teraz wiedziała, że to kłamstwo, ale mimo to, działania elfki zdawały się działać. Aella nie wydała z siebie żadnego słowa, ale jej morderczy wyraz twarzy zaczął łagodnieć, a płomienie traciły na mocy. Jej słowa były łagodne, a jednak konkretne i zrozumiałe dla kobiety. Ostateczną kontrolę nad sobą odzyskała w momencie, kiedy zrozumiała, że krzywdzi elficę swoją magią.

Aella wpatrzona w oczy elfki, miała na twarzy wymalowany żal, zanim szybko oderwała od niej dłonie, aby jej dalej nie krzywdzić. Spojrzała na swoje dłonie przerażona, jak w dniu kiedy zdarzyło jej się to po raz pierwszy. Nienawidziła tego uczucia, uczucia utraty panowania nad sobą, gdyż nie przeszkadzała jej sama potęga czy krzywdzenie innych, ale utrata kontroli nad swoim ciałem i umysłem. Oczywiście nie czerpała radości z tego, że krzywdzi tych których nie chciała, dlatego podniosła wzrok do niej i z widoczną skruchą powiedziała.

- Przepraszam, ja...ja nie chciałam. - skwitowała krótko, zanim zrozumiała, że właśnie okazała słabość przed Montweisserem, przepraszając za swe czyny. Szybko przywróciła się do poprzedniego stanu, jak gdyby to przed chwilą nie miała miejsca i spojrzała na starca.

- Do tego doprowadziły twoje eksperymenty, jesteś dumny z tego? Nie prosiłam się o to. - podeszła do kanapy i usiadła obok Karola, robiąc tym samym kilkusekundową przerwę. Podniosła kielich i wzięła z niego łyk, wyglądając już na pewną siebie. Spojrzała ponownie na Melchiora i rzekła, jakby tym razem zainteresowana jego propozycją.

- Czasu nie cofniemy, a skoro już jestem kim jestem, możemy to równie dobrze dokończyć. Ale wciąż pozostaje otwarta kwestia, co ty z tego będziesz miał? I masz rację, jeśli nawet bym na to przystała, to temat "wnuków" jest całkowicie nieakceptowalny. - uśmiechnęła się dwulicowo, biorąc kolejny delikatny łyk wina, z wzrokiem wbitym w starca, kompletnie ignorując Karola.

Siedziba Montweisserów

64
POST BARDA
Ynnir, służebnica Montweissera widocznie odczuwała ból, gdy emitowana z ciała Aelli moc parzyła jej dłonie. Mimo tego nie odsuwała się, a najwyraźniej jej spokojny ton i słowa nieco uspokoiły kobietę, której emocje w końcu przestały szaleć. Elfka odsunęła się więc, przyglądając zaczerwienieniom i pierwszym bąblom powstałym na wewnętrznej stronie jej rąk, ale nie skomentowała tego nijak, tylko przesłała ciepły uśmiech w stronę Stedinger, odchodząc na bok i stając obok biurka Montweissera.

Moje... eksperymenty nie poskutkowały twoim wybuchem emocji, chociaż zrozumiałym jest twój mętlik. Masz pewnie sporo pytań — stwierdził mężczyzna, przesuwając swe świńskie oczka w stronę Karola, który ciągle rozglądał się po pomieszczeniu, w którym zapewne nigdy nie był.

Wnuki...? Eksperymenty? Co tu do diaska się wyprawia? — zapytał syn, spoglądając z brakiem zrozumienia to na ojca, to na niedoszłą wspólniczkę w zbrodni. Melchior odchrząknął i rzucił tylko krótkie: — Wyjdź — na które Karol z wahaniem zareagował. Ton głosu nestora rodu był nieznoszący sprzeciwu i chociaż młody Montweisser musiał mieć milion kolejnych pytań, z ociąganiem wstał, obrzucając ostatni raz spojrzeniem pokój. Otworzył drzwi, za którymi Aella była święcie przekonana, że zobaczyła całkiem inny korytarz niż ten, którym przyszli. Chodząca zbroja bezwiednie podążyła za młodzieńcem, a gdy zamknęły się za nimi drzwi, w pomieszczeniu zapanowała chwilowa cisza przerywana jedynie trzaskaniem ognia w kominku i ciężkim sapaniem Melchiora.

Będę z tego miał władzę, wpływy. To, czego pragnie każdy szlachcic. Mariaż jednej z córek wielkiego rodu Keronu wraz z moim synem byłby przypieczętowaniem mojej pozycji w potyczkach politycznych — tłusta dłoń hrabiego poruszyła się w stronę Ynnir, która natychmiast podreptała po kielich z winem i przyniosła go. — Zapytasz więc, dlaczego na pierwszym miejscu postanowiłem dać ci taką potęgę? Prawdopodobnie też chcesz zapytać, jaki ja mam w niej udział. Widzisz moja droga, od urodzenia miałaś potencjał magiczny, w przeciwieństwie do mojego licznego potomstwa... a przynajmniej taki potencjał, jakiego szukałem. Wprowadzenie na stałe do twojego organizmu krwi demonicznej wyolbrzymiło ten potencjał, chociaż przerwanie przez twego ojca całego procesu nieco wszystko utrudniło. Bez obawy jednakże! Wszystko da się dokończyć. Po zakończeniu rytuału twoje zdolności magiczne zostaną amplifikowane do stopnia, w którym nie tylko będziesz mogła łamać wolę najczystszych rycerzy, kobiet, a nawet istot z Bożylądu, ale będziesz w stanie korzystać z możliwości tego wymiaru.

Siorbając trunek, Montweisser nachylił się, wbijając w Aellę swe spojrzenie, teraz uradowane i podekscytowane, gdy opowiadał o możliwościach. — Byłabyś demonem, istotą bożą w ludzkiej skórze, bez skazy charakterystycznej diabelstwom, z mocą równą tym, które właśnie posiadają mieszkańcy Bożylądu. Mogłabyś instynktownie przemieszczać się tam, a także otwierać Bramy. I to będzie jedyna moja prośba. Abyś jedną taką otworzyła. Bez obaw, nie wyciągnę stamtąd armii demonów. To bardziej... prywatna sprawa — Melchior wzruszył ramionami, obserwując ciągle Stedinger i uśmiechając się.

Oczywiście jeśli byś chciała, wojska Jakuba będą mogły wkroczyć do miasta bezproblemowo, gdy przyjdzie na to czas. O ile tego naprawdę pożądasz?

Siedziba Montweisserów

65
POST POSTACI
Aella Stedinger
Kobieta usiadła na krawędzi biurka Montweissera, będąc bokiem do niego. Zwróciła głowę w jego stronę, wyglądając jakby wciąż nie była pewna targu jaki miałaby dobić. I to było najciekawsze, natura Aelli była silniejsza i pragnęła tego co proponował jej niedoszły teść, ta potęga jaką by posiadła, miałaby wpływ na każdego, nawet Jakuba i Aidena, dwie osoby przez które w Keronie panuje taki burdel. Gdyby rządy Jakuba okazałyby się fiaskiem, mogłaby sprawić aby to ona sama zasiadła na tronie i ustabilizowała Keron. Mogłaby złamać każdego, a każdy byłby posłuszny jej woli, chociaż oczywiście miała nadzieję, że jej władza byłaby pozytywnie odebrana przez kraj, w końcu nie pragnęła wiecznej wojny czy wprowadzenia rasistowskiego prawa, pragnęła tylko stabilizacji, dla siebie i swojej rodziny.

Z drugiej strony, nie była pewna czy Montweisser nie ma jakiegoś asa w rękawie, w końcu to co jej proponuje...sam stałby się bezbronny wobec niej - Stedingerówna podejrzewała, że miał plan awaryjny, poznała go i wątpiła aby był tak nierozsądny. Poznała też jego prawdziwy cel w tej całej grze, potrzebował jej aby otworzyć Bramę, aby ten mógł wypełnić jakiś ukryty plan, a to dawało jej możliwość negocjacji, w końcu nie zadawałby sobie tyle trudu, gdyby był na to prostszy sposób.

- Fakt, że będę twoją synową, nie da ci gwarancji, że pomogę ci otworzyć Bramę, coś czego raczej większość by unikała. Nie wiem po co ci to, i nie proszę abyś mi to zdradzał, skoro to prywatna sprawa, ale rozumiesz, że sam ten pomysł wydaje się podejrzany. A skoro małżeństwo nie da ci gwarancji, to po co w ogóle się w to bawić? Jak już wyjawiłam, wolałaby tego uniknąć, mimo wszystko jestem kobietą niezależną. - zaśmiała się szyderczo. - Jeśli jednak zrezygnujesz z tego warunku, chętniej dotrzymam słowa na otwarcie Bramy, bo jak twierdzisz, będę w stanie ją kontrolować. Jak już się pewnie domyśliłeś, jestem zainteresowana dokończeniem tego co zacząłeś kiedy byłam dzieckiem, ale na ten moment za dużo by mnie to kosztowało, nie mówiąc o tym ile musiałam wycierpieć przez całe swoje życie przez ten nieukończony rytuał. Po za tym, jaką masz gwarancję, że dając mi taką potęgę, nie zwrócę się przeciwko tobie? Jaki jest w tym haczyk? Po dokończeniu rytuału, stanę się twoją marionetką? Nie będę się w stanie tobie sprzeciwić? Nie jesteś aż tak głupi, aby powierzyć mi taką moc bez zabezpieczenia.

Kobieta założyła nogę na nogę i wzięła powolny łyk wina, ze wzrokiem wbitym w Montweissera. Próbowała wpłynąć na jego umysł, aby rozwiązać mu trochę język, ale była świadoma, że może być na to uodporniony jakimś sposobem, jeśli tak, to miałaby potwierdzenie tego, że z jakiegoś powodu byłby on odporny na jej magię, a to duża informacja. Jeśli zaśby się udało, mogłaby zyskać innego przydatne informacje.

Jej ludzka część wciąż biła jednak z myślą, że co pomyślałaby jej rodzina, gdyby dowiedzieli się, że rytuał został dokończony i zrobiła to z własnej woli. Jak wspomniał Montweisser, byłaby demonem, z mocą odpowiadającej samym bogom...to cholera robiło wrażenie, jednak czy taka potęga nie pozbawiłaby jej wreszcie zdrowego rozsądku i ludzkich uczuć...a przynajmniej tego co z nich zostało? Słaba była w nawiązywaniu zażyłych relacji, w pokochaniu kogoś innego niż rodzice i siostra, ale wciąż jakaś jej część to potrafiła. Mogła zyskać wiele, ale też wiele stracić. Mimo wszystko, jej umysł bardziej opowiadał się za zaryzykowaniem, była przekonana, że ukończenie rytuału nie zmieni przecież tego, czy kogoś kocha czy nie, nie sprawi, że zapragnie śmierci własnej rodziny i bliskich. A jeśli wszystko wypali, stanie się jedyną osobą zdolną do zaprowadzenia pokoju w Keronie...jakkolwiek samolubnie to brzmi, ale ze wsparciem rodziny, na pewno by się udało.

Siedziba Montweisserów

66
POST BARDA
Ciężko było wyczytać prawdziwe emocje Montweissera. Z perspektywy kobiety był podekscytowany perspektywą współpracy i spotkaniem z nią, jednakże jeśli szukała wskazówek, czy choćby jedno jego słowo było nieprawdziwe, na próżno. Znała jedynie pojedyncze plotki, które często na salonach były powtarzane, a które właściwie do tej pory się sprawdziły – Melchior faktycznie parał się zakazanymi sztukami, które gdyby wyszły na światło dzienne, skończyłyby się nie lada skandalem i prawdopodobnie spaleniem na stosie przez zakon Sakira. Jednakże Aella nigdy nie zagłębiała się dostatecznie w politykę, by zapoznać się bliżej z tą publiczną twarzą szlachcica.

Przekrzywił głowę, gdy postawiła własne warunki i uśmiechnął się przymilnie i wręcz z aprobatą. — Masz rację, nie mam potwierdzenia. Cóż więc, małżeństwo byłoby także świetnym scementowaniem sojuszu jakobinów z moją rodziną, jeśli jednak wzdragasz się tak przed tą formalnością... mogę zaproponować coś bardziej wiążącego, o określonych warunkach. Pakt magiczny, w którym postawimy jasno warunki naszej współpracy i benefity, które dzięki temu zyskamy. Dzięki temu nie będziesz obawiać się, że... zostaniesz moją marionetką, czy że niecnie cię wykorzystam w jakiś sposób.

Ponownie nie drgnęła mu nawet ta powieka, gdy składał propozycję – brzmiała wręcz ona w jego ustach całkiem uczciwie. Decyzja więc należała tylko do Aelli, czy zaufa hrabiemu na tyle, aby zawrzeć z nim taki sojusz. — Haczyk zaś będzie w tym, że nie użyjesz siły swej sugestii na mojej osobie. Zwyczajnie będę odporny. Co innego wszyscy inni. Będziesz chciała nagiąć do swej woli męża twej siostry, proszę bardzo. Jego brata? Bez problemu. Jakikolwiek będzie wynik tej wojny, ty będziesz mogła ukierunkować ją wedle własnego uznania. Moja wola będzie jednak nienaruszona. Sama stwierdziłaś – nie jestem taki głupi, by oddawać się w twoje dłonie.

Małe oczka zaczęły po chwili świdrować osobę Aelli, zaś tłuste palce stukać o puchar. — Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Naprawdę chcesz zwycięstwa Jakuba? Głupio byłoby stawiać warunki, których później i tak nie spełnimy.

Siedziba Montweisserów

67
POST POSTACI
Aella Stedinger
Magiczny pakt wcale nie wydawał się być lepszy od małżeństwa, a przynajmniej nie na takiej zasadzie jak to sobie wyobrażała, dlatego musiała dowiedzieć się więcej.

- A na czym ten magiczny pakt by polegał? Muszę mieć pełen obraz sytuacji zanim podejmę decyzję. A przy okazji, ilu ty masz synów? Naprawdę jesteś aż zaślepiony na punkcie potęgi, że wydałbyś jednego z nich za kogoś takiego jak ja? Przynajmniej za kogoś kim się bym stała? Co kiedy mój ewentualny mąż dowiedziałby się kim jestem? Pewnie sam by uciekł i zerwał śluby. - zaśmiała się, wyobrażając sobie nawet taką komedię.

- A co do Jakuba, chwilowo to jedyna osoba zdolna dźwignąć ten kraj z ruiny. Po za tym każdy inny, szybko zostałby obalony lub nieprzychylnie przyjęty przez lud. Jeśli on sobie nie poradzi, wtedy ja to zrobię, mają umiejętności które proponujesz. Ktoś musi doprowadzić ten kraj do porządku.

Siedziba Montweisserów

68
POST BARDA
Kielich zawirował w dłoni hrabiego, a resztka krwistoczerwonego wina w środku stworzyła mały wir. Im dłużej Aella siedziała z mężczyzną, tym więcej szczegółów widziała na jego twarzy – zmęczenie i pot, jakby siłował się sam ze sobą. Także i u kobiety adrenalina powoli osiadała i powoli odczuwała znowu gorączkę – na razie nic szczególnego, ale zważywszy na południową sytuację, być może za kilka godzin ponownie coś się jej stanie, chyba że wcześniej temu zaradzi.

To będzie prosty rytuał z użyciem naszej krwi. Wypowiemy słowa paktu nad miską, do której upuścimy po kilka kropel, dzięki czemu żadne z nas nie będzie mogło wycofać się z danej obietnicy. Uczą tego na każdym uniwersytecie, chociaż oczywiście bez użytku krwi. Jak na ironię, krew jest tutaj najlepszym katalizatorem — wyjaśnił Montweisser, po czym uprzejmie wysłuchał kolejnych pytań Aelli... tylko po to by rubasznie się zaśmiać z tego. — Moje dziecko! Mam wystarczająco wiele dzieci, by kilkoro pomagało mi w moich knowaniach. Uwierz mi, że wybiorę dla ciebie partnera godnego twojego statusu i osoby.

Melchior Montweisser miał trochę żon i dzieci, o czym Stedinger wiedziała. Co prawda Karol, najmłodsze dziecko hrabiego, przynajmniej wedle informacji zdobytych od Rodryka, nie był poinformowany o wielu sprawach dworu, jednak miałoby sens, że prawdopodobnie kilku najstarszych jego braci mogło być powiernikami ojca.

Ynnir nagle wyprostowała się i sięgnęła do jednej z półek, z której zaraz ściągnęła małą miskę okraszoną nieznanymi runami, wraz z dwoma nożykami. Rozkruszyła do środka parę ziół i nalała czegoś, co przypominało oliwę do lampy. Postawiła to na stole, między Aellą a Melchiorem, oddalając się w cień. Cwane oczy Montweissera znów wbiły się w szlachciankę, świdrując ją uważnie. — Skąd jesteś pewna, że Jakub nie zniszczy kraju w podobny sposób, co jego brat? Dlaczego nie sięgasz od razu po władzę, jeśli uważasz, że sprawdzisz się w tej roli?

Melchior podsunął jeden nożyk Aelli, drugi zabierając dla siebie. Uśmiechnął się chytrze, wypowiadając kolejne słowa. — Dwa najpotężniejsze rody w kraju łączą swoje siły, by obalić króla, którego lud coraz mocniej nienawidzi i jego brata, który co rusz wywołuje wojnę domową. Bo w końcu to ty jesteś dziedziczką Stedingerów, nieprawdaż? Jeśli więc rody stojące po dwóch stronach barykady połączą siły, pozostali będą musieli się ugiąć. Ty na tronie, królowa, faktycznie rządząca, a w twoim cieniu jeden z moich chłopców, jako wsparcie. Naprawdę nie kusi cię ta wersja? Ach, mniemam, że jesteś w stanie podpalić misę?

Siedziba Montweisserów

69
Aella spoważniała na moment. Nie była pewna jak do końca działa ten rytuał, szczególnie ze strony tego jegomościa. Oferta była kusząca, ale nie zamierzała zawierać paktu krwi z kimś takim jak Montweisser, mógłby ją nieźle zrobić w konia, a ona sama skończyłaby...nie wiadomo jak. Jako służąca to chyba najlepsze z opcji. Czuła jednak, że cokolwiek potrzebuje on zza Bramy, Aella jest jego najprostszą ścieżką do tego, postanowiła więc zagrać na jego nerwach i zmiękczyć warunki.

- Po przemyśleniu, jednak odpuszczę tę propozycje. Jest bardzo kusząca, nie ukrywam, ale wiązanie się z tobą paktami krwi to dla mnie przesada. Jak rozumiesz, nie sprawiasz wrażenia osoby godnej zaufania, a ja nie mam zamiaru skończyć z paktem krwi jako twoja służąca...lub gorzej. Jeśli więc nie ma lepszego sposobu na zawarcie porozumienia, lub nie chcesz zaufać mojemu słowu, to chyba nic z tego. Skoro mnie obserwowałeś całe życie, to doskonale wiesz, że nie mam w naturze zrywać porozumień, nawet niewygodnych. Moja rodzina zawsze spłaca długi i zobowiązania.

Była ciekawa na ile mu zależy na jej przemianie. Czy się ugnie, byle tylko nie stracić możliwości na dostęp do bożylądu? Skoro obserwował ją całe życie, to podejrzewała, że tak łatwo nie odpuści i ugnie się pod jej warunkami...które nie były wcale tak wygórowane. Aella wstała z biurka, wyrównała spódnicę i skierowała się ku jakimkolwiek drzwiom.

- Czy twoja służąca mogłaby wskazać mi wyjście? Odezwij się jeśli twoje warunki nie będą opierać się o wymuszone małżeństwa czy ohydne pakty krwi.

Zatrzymała się, jakby oczekując jego odpowiedzi, nie chciała tak naprawdę wychodzić, ale nie była gotowa mężczyznę którego poślubiłaby ze względu na stanie się demonem. Wystarczająco ona sama poświęcała, nie miała zamiaru godzić się na więcej.

Siedziba Montweisserów

70
POST BARDA
Nawet ktoś tak chytry jak Melchior nie mógł wiecznie trzymać fasady kamiennej twarzy. Kiedy więc Aella odmówiła jego propozycji, pomimo podsuniętej misy ofiarnej i nożyka do zawarcia paktu, przez jego oblicze przemknęło... poirytowanie. Nawet nie złość, nie gniew, a zwyczajna irytacja niesubordynacją szlachcianki. Nawet drgnął, gdy wstawała i wilczym wzrokiem wpatrywał się w nią, gdy powoli podążała do drzwi. Elfka ciągle za to stała w miejscu, oczekując bezpośrednich instrukcji od swego mistrza.

Może i miałem cię na oku, jednak przyzwyczajony do zagrywek politycznych, nie ufam nawet najszczerszym zapewnieniom. Przyzwyczajenie — stwierdził, prostując się na krześle. Zastukał palcami i skinął na Ynnir, która gładko wysunęła się z cienia i podeszła do Aelli, stając przy drzwiach. Pot lśnił na jej czole, a policzki były zaczerwienione – efekt rzucania zaklęć. — Zaproponowałem ci także alternatywę – mariaż polityczny na twoich warunkach, co i tak jest wystarczającą szczodrością z mojej strony. Masz więc do wyboru albo to, albo pakt, w którym oboje mówimy o naszych żądaniach w klarowny sposób. Jeśli chcesz, możemy spisać je przed zawarciem zaklęcia.

Następnie skinął na służącą, która uchyliła drzwi, zza których doszedł uszu Aelli gwar rozmów. Kobieta ujrzała przez szparę jasno oświetlony hol i ludzi kręcących się w nim. Jasnym więc było, że Montweisser nie zamierza jej dłużej przetrzymywać, może jedynie na jedno zdanie...

Jeszcze jedno — odezwał się ciszej. Ton z przymilnego zmienił się na jadowity, wyważony, a wyraz twarzy, jeśli Stedinger chciałaby zerknąć, stężał. — Aella Stedinger nie jest mile widziana w mieście. Jeśli Emilia Gundabar piśnie chociaż jedno fałszywe słówko bądź wykona krzywy krok, wieści pomkną do króla szybciej niż zdążysz zniknąć ze stolicy. Pamiętaj.

Z tymi słowami Melchior Montweisser oparł się z ciężkim sapnięciem o oparcie, poganiając kobiety do wyjścia. To, jak zdążyła zauważyć Aella, prowadziło do głównej sali, gdzie powoli tłoczyli się goście. Co bliżsi zerkali na jej poszargane ubranie, to z politowaniem, to z niepokojem. Szlachcianka, jeśli nie chciała zwrócić za chwilę na siebie zbytniej uwagi, musiała podjąć jakąś akcję.
Spoiler:

Siedziba Montweisserów

71
POST POSTACI
Aella
- Co poradzę, taki mój urok. - uśmiechnęła się przekornie do starego. - Uważasz, że dużo ryzykujesz, ufając mi na słowo, ale co ja mam? Także muszę zaufać ci na słowo, a rytuał wcale może nie być tym czego oczekuję, a możesz uczynić cokolwiek zechcesz. Mama nauczyła mnie nie ufać takim interesom. Ale miło było poznać i poznać swoją przeszłość...i przyszłość. - jej wzrok skupił się na jego oczach, a jej usta bardzo powoli unosiły się ku podejrzliwemu uśmiechowi.

Aella nie spodziewała się wyjść na główny hol, a tym bardziej w towarzystwie służącej Montweissera. Miała jednakże teraz okazję z nią porozmawiać, sam na sam...a przynajmniej tak sądziła. Musiała jakoś upewnić się, że stary nie kontroluje i jej. Przyda jej się także w uniknięciu spojrzeń innych, a ponieważ większość tego towarzystwa widziało pewnie większe orgie, nie powinni być raczej specjalnie przejęci tym co chciała zrobić.

Dmuchnęła w grzywkę, poprawiła fryzurę i uśmiechnęła się, widocznie zadowolona z życia...lub tego co mogło dziać się za tymi drzwiami, według tych ludzi. Złapała pod rękę elfkę i zaczęła prowadzić ją ze sobą, nawet jeśli ta delikatnie protestowała, chociaż nie miała raczej wielkiego wyboru, została wyproszona z pokoju i musiała także odwrócić od siebie uwagę. Fakt, może ludzka kobieta i elfka to rzadki widok, ale raczej nie dziwniejszy niż inne rzeczy. Jednego była pewna, nie mogły zostać w tej posiadłości, musiała ją stąd zabrać, a jedyne przystępne miejsce to jej pokój w karczmie miejskiej. Po za posiadłością Montweisserów mało kto przejmie się takimi obdartusami jak one, a nawet jeśli, Aella potrafiła szybko takie zaczepki zdławić, nawet bez miecza. Oh jak brakowało jej swojego ekwipunku i poczucia miecza na plecach.

- Porozmawiamy sobie kiedy dojdziemy na miejsce. - rzuciła w trakcie drogi jedynie jedno zdanie w stronę elfki, stanowczo wyglądając na nieprzyjmującą odmowy.

Kiedy dotarły do karczmy, Aella poprosiła o przygotowanie kąpieli, oczywiście płacąc za tę dodatkową usługę karczmarzowi, a one obie udały się do pokoju. Elfkę sugestywnie usadziła na łóżku. Nie chciała rozmawiać na konkretne tematy, dopóki kąpiel nie zostanie przygotowana, a ona sama nie zamknie drzwi na klucz.

- Wina? Piwa? - zaproponowała szlachcianka elfce, gdyż jedno i drugie miała przygotowane w pokoju. Aella nie należała do osób, które piją publicznie w takich miejscach jak karczma, dlatego zawsze zamawiała jedno i drugie do pokoju. Jeśli ta zdecydowała się na coś, to polała jej i podała, a sama sobie nalała wina, które przeważnie pijała.

Kiedy wszystko było gotowe, kobieta zamknęła drzwi na klucz i oparła się o ścianę, spoglądając raczej łagodnie, acz z zainteresowaniem na elfkę.

- Jestem ci coś winna, prawdopodobnie życie, a także jakieś zadośćuczynienie za twoje dłonie. Możesz mieć o mnie różne zdanie, ale nie jestem taka jak twój pan...tak sądzę przynajmniej. Ta kąpiel jest dla ciebie, jeśli chcesz, ale powiedz mi, kim jesteś dla Montweissera? Tylko służącą, czy kimś więcej? Czy on cię kontroluje lub podsłuchuje? Jak cię traktuje? Nie musisz go przy mnie wywyższać, ja osobiście go nie lubię i nie ufam mu, co pewnie już wiesz.

Uśmiechnęła się, popijając wino. Jeśli elfka byłaby zbyt nieśmiała lub zdenerwowana, podeszłaby do niej powoli i usiadła przy niej, tak po prostu.

Siedziba Montweisserów

72
POST BARDA
Montweisser nie powiedział ani słowa więcej, gdy Aella wychodziła; kobieta mogła jednak czuć jego bądź co bądź baczne spojrzenie na plecach, zdające się świdrować ją nawet po zamknięciu drzwi. Przed nią zaś tłoczyli się zaniepokojeni goście w willi, którzy powoli zwracali uwagę na niecodzienny dobór sukni. Kilka wścibskich spojrzeń podążyło za nią, gdy chwyciła pod rękę Ynnir – sama zaś porywana przez chwilę opierała się, zanim z oporem ruszyła bez słowa za szlachcianką. Widok był na tyle niecodzienny, że poszargana, wyglądająca jak z obrazka wojny arystokratka szła pod rękę z elfią służącą; mezalians byłby tutaj najbardziej dobranym słowem.

Podróż do karczmy przebiegła im całkiem spokojnie, chociaż raz czy dwa zaniepokojona straż miejska zaczepiła Aellę - broń bogowie podejrzewając o niecne występki, bardziej zamartwiając się, czy wszystko z nią w porządku i czy aby nie potrzebuje pomocy. W samej tawernie właściciel spojrzał jedynie po stroju Aelli, bez słowa zgadzając się na przygotowanie balii z ciepłą wodą. Teoretycznie do dyspozycji gości była niewielka łaźnia, ale dobra moneta mogła przekonać każdego do nagięcia własnych zasad.

Elfka ostrożnie usiadła na skraju łóżka, wyraźnie spłoszona zaistniałą sytuacją i wcześniejszym twardym tonem Aelli. Na jej pytanie drgnęła, wbijając wzrok w dzbanki i nieśmiało pytając: — Masz.. wodę? Ciągle mi duszno — dotknęła przy tym własnego ubrania, rozsznurowując odrobinę koszulę i wachlując się dłonią, na której widoczne były delikatne, białe bąble. Ślad po destrukcyjnej naturze Aelli.

Ynnir nie była zdenerwowana ani nieśmiała, a raczej speszona, co było widoczne przy zadawaniu przez Stedinger pytań. Spojrzała na nią, wahając się przez krótką chwilę, zanim delikatnie się uśmiechnęła. — Uratowałam tobie i młodemu życie przed tamtym demonem, możemy uznać, że jesteśmy w pokrętny sposób kwita — odchrząknęła, ciągle siedząc sztywno na swoim miejscu. — Kąpiel zatrzymaj dla siebie, jesteś w znacznie gorszym stanie. A hrabia... ma swoje wady i fetysze, fakt. Mimo tego dobrowolnie za nim podążam, przynajmniej o ile sama wiem. Jak jest naprawdę, ciężko powiedzieć.

Pocierając automatycznie dłonie, syknęła, zapominając, że są one poranione. — A jestem jego asystentką, głównie. Uczę się sporo, ale mam też kilka innych mniej przyjemnych obowiązków, jak chociażby karmienie go — szybki niesmak przemknął po jej twarzy, zaraz jednak zniknął, jakby nigdy się nie pojawił.

Pokojowa zapukała, zapraszając je do prywatnego pomieszczenia przeznaczonego do kąpieli w balii pełnej ciepłej wody i mydlin, jak szybko mogła przekonać się Aella.

Siedziba Montweisserów

73
- Wody powiadasz. Dobrze, że dają ją tutaj w standardzie do pokoju. - nalała jej wody do kubka i podała. Dzbanek wody i dwa kubki w wynajmowanym pokoju nie były standardem, ale na szczęście Aella bardzo rzadko wybierała miejsca do noclegu o niskim standardzie.

Przez chwilę przyglądała się bąblom na jej ciele i zrobiło jej się żal dziewczyny, w końcu była to jej wina, a ponieważ miała możliwość temu zaradzić - i to w przyjemny sposób - postanowiła jej to zaoferować. Usiadła przy elfce powoli i uśmiechnęła się, trochę zeszło z niej to całe napięcie i powaga sytuacji, była bardziej rozluźniona. Spojrzała na nią, chcąc sprawić dobre wrażenie, wolała aby ona też się nie spinała.

Nim jednak zdążyła coś powiedzieć, zapukała pokojówka. Nie wypadało pozwolić wystygnąć kąpieli.

**

Kiedy się tam znalazły, dotarło do niej, dlaczego może nie chcieć skorzystać z owej kąpieli. Bąble na ciele i gorąca woda nie idą ze sobą w parze, tym bardziej chciała to zrobić. Podeszła do niej, stając jej naprzeciw i złapała za ramiona delikatnie, spoglądając jej w oczy.

- Jestem ci winna więcej niż tę kąpiel. Różne opinie krążą na mój temat, ale wciąż jestem człowiekiem, cokolwiek Montweisser mi zrobił. Mam honor i spłacam długi. Zraniłam cię i chcę to naprawić, musisz mi jednak teraz zaufać, o ile chcesz się szybciej pozbyć tych obrażeń. Takie rzeczy się paskudnie goją. Moja magia nie jest może konwencjonalna, ale przyjemna. - uśmiechnęła się ciepło.

Powiedziała jej ze spokojem w głosie, a jej ton był inny niż na rozmowie z jej panem. Był ciepły i wydawał się szczery, nie słychać w nim było ironii czy próby gry na emocjach. Aella miewała różne humory, ale nigdy nie lekceważyła osób, które w jakiś sposób jej się przysłużyły. Mimo wszystko, ojciec i matka zaszczepili jej poczucie obowiązku, honoru i wdzięczności. W tym przypadku, demoniczne zdolności były nawet przydatne, krótkim pocałunkiem mogła wyleczyć jej rany, a tym samym przywrócić jej pewność siebie i dobre samopoczucie.

Siedziba Montweisserów

74
POST BARDA
Niewielkie pomieszczenie, w którym znalazły się kobiety, miały uchylone okiennice zakryte ciężkimi kotarami. Skutecznie nie przepuszczały one światła oprócz pojedynczych smug, zmuszając właścicieli tawerny do rozstawienia strategicznie poza zasięgiem wody i latających rąk świece. Nie dość, że były one źródłem łagodnego, przygaszonego światła, to musiały także mieć eteryczne dodatki, które roznosiły lawendowy zapach w powietrzu. W rogu stała toaletka z przyrządami do mycia oraz miejscem na własne utensylia, niedaleko było miejsce z ręcznikami, zaś na samym środku stała rzeczona balia z ciepłą, nie gorącą, wodą i mniejszym wiadrem z zimną.

Ynnir rozglądnęła się płochliwie po pokoju, dotykając swych ramion w akcie niepewności. Dopiero gdy Aella do niej podeszła, opuściła ręce, wpatrując się w kobietę niczym bezbronna łania. Zaaferowana tonem jej głosu dopiero w ostatniej chwili zauważyła, co chce zrobić Stedinger, jednak po chwili zawahania pozwoliła na złożenie na jej ustach leczniczego pocałunku. We wrażeniu czarodziejki elfka zdawała się nawet nachylać bardziej do niej, gdy ta się odsuwała po przekazaniu nieco jej energii.

Uśmiechnęła się delikatnie, zalotnie, zanim spojrzała na swoje dłonie i wydała cichy okrzyk zaskoczenia. — Niesamowite, prawie jak nowe — rzekła, oglądając je ze wszystkich stron. Faktycznie, wszystkie bąble zniknęły i pozostały delikatne zaróżowienia – efekt krwawego słońca, które widniało ciągle na niebie. Dziewczyna nawet potarła kciukami skórę, z zadowoleniem zauważając brak bólu. Uśmiechnęła się raz jeszcze bezpośrednio do Aelli, mówiąc: — Dziękuję, pani! — dygając jeszcze przy tym prawdopodobnie z przyzwyczajenia.

Skończywszy oględziny, Ynnir się zreflektowała, że za długo duma w jednym miejscu, natychmiast podchodząc do balii. — Jesteś pani na pewno zmęczona po dzisiejszym dniu i bez obrazy, ale widocznie potrzebujesz kąpieli. Pomogę w tym, jeśli pozwolisz, mam dyspensę do końca dnia. Mam w tym doświadczenie, a i niektóre aspekty będą znacznie przyjemniejsze niż podczas służby... przepraszam najmocniej, nie chciałam tak bezpośrednio! — elfka poczerwieniała na polikach, rozglądając się za czymś, co uratuje sytuację. — Mogę przynieść wina, jeśli sobie tego życzysz, pani?

Spoiler:

Siedziba Montweisserów

75
Szlachcianka cieszyła się z każdego dobrego gestu w swoim wykonaniu, szczególnie, że ostatnio nie miała do nich zbyt wiele okazji. Chociaż tak naprawdę, to po prostu naprawiła swój błąd. Jednak najwidoczniej, nie tylko Aella chciała zakończyć ten wieczór w lepszym towarzystwie niż Montweisser. Zauważyła jak usta elfki ciągnęły do jej, nawet pomimo zakończenia leczenia. Stedingerówna chętnie spędzała wieczory w towarzystwie, nie było jej to obce czy rzadkie, a elfki takie jak Ynnir szczególnie sobie upodobała, chociaż nie było to podyktowane traktowaniem ich przedmiotowo, wręcz przeciwnie, uwielbiała w nich tę delikatność i nieśmiałość, gdyż gdzieś wewnątrz siebie, było jej żal ich losu. Wyklęte z własnej ojczyzny, rozproszone i co krok traktowane przedmiotowo, jako niewolników lub gorzej. Właśnie o to walczyła, o państwo które byłoby stabilne i otwarte dla każdego, tolerancyjne rasowo i kulturowo, bez wpływu religii na politykę. I to właśnie dlatego, byłaby w stanie wziąć na swoje barki odpowiedzialność za to, chociaż nie widziało jej się życie jako królowa spędzająca całe życie w pałacu.

Kobieta położyła dłoń na barku elfki i uśmiechnęła się. Widząc jej zakłopotanie, zaśmiała się cicho i uroczo.'
- Nie jestem twoją panią Ynnir, bądź sobą. Ludzie tacy jak ja odebrali wam wiele, ale ja nie chcę taka być, staram się taka nie być. Nie wszyscy jesteśmy źli, dlatego nie pozwalam starcowi sobą manipulować, zmienił mnie, miewam lepsze i gorsze momenty, ale chcę wprowadzić trochę ładu i stabilności w to państwo, pomóc resztkom twojej rasy. Dla innych, elfy to jedynie służba, niewolnicy i przedmioty, ale jesteście tacy jak my, chociaż bardziej urocze. - Aella odsunęła się trochę od elfki, po czym zrzuciła z siebie suknie oraz bieliznę, a następnie zanurzyła się w balii.

Kobieta poczuła ciepło płynące z wody i momentalnie się rozluźniła. Spojrzała ponownie na Ynnir.

- Nie przepraszaj, jesteś urocza. - uśmiechnęła się miło - Nie chcę jednak, abyś traktowała mnie jak swoją panią, nie chcę abyś mi usługiwała. Chcę abyś była sobą, żebyś robiła to co ty sama chcesz. Jeśli zechcesz teraz wyjść, nie powstrzymam cię, chociaż będzie mi smutno. - uśmiechnęła się przekornie. - I będę z tobą szczera, moja rodzina posiada w służbie wielu elfów, ale nie dlatego, że zaciągnięto ich silą lub groźbą. Jesteście celem, nie ma co ukrywać, pracując jednak dla nas, znaleźli oni schronienie i godziwe wynagrodzenie, dopóki sytuacja w kraju się nie poprawi. Mają jednak wybór, jeśli zechcą odejść, mogą to zrobić, nikt ich nie zatrzyma kruczkami prawnymi, nie robią tego jednak, bo chociaż służą, to traktujemy ich z szacunkiem. Niektórych z twoich rodaków znam od urodzenia i oddałabym za nich życie.

Rozpuściła upięte włosy i położyła ramiona na krawędziach balii. Aella chociaż chciała aby to wszystko było szczerze, nie mogła jeszcze zaufać Ynnir, stąd te szczere wyznania, chciała sprawdzić jej nastawienie do ludzi, aby powiedziała jej wprost co o tym wszystkim myśli. Była przekonana, że nastawienie służącej nie było prawdziwe, chociaż miała nadzieję, że ten delikatny elfi charakter był.

- Pewnie zastanawiasz się, dlaczego o tym wszystkim mówię. Abyś mnie choć trochę poznała, nie widziała we mnie tego co widzi Montweisser i ja sama, bo aby być tym kim chcę być, ktoś musi we mnie wierzyć. A ja nie mam zamiaru wydawać ci rozkazów, bo nie tego pragnę dla osób, które mnie wspierają i które mi pomagają. Więc jeśli nie masz zamiaru wyjść to powiedz, kim jesteś tak naprawdę? Jaką elfką jesteś w sercu, nie na pokaz. A jeśli masz jakieś pytania, śmiało możesz zapytać mnie o wszystko. - ponownie się uśmiechnęła, zachęcając ją do otwarcia się. Głos Aelli miał w sobie nutę władczości, ale nie wyglądała tak, aby robiła to celowo. Po prostu taka była, może miała w sobie coś z atutów władców.

Wróć do „Saran Dun”