Zjedzenie czegokolwiek w obecności obcego, który ratuje cie przed opryszkami, a potem, z jakimś dziwnym rodzajem troski stawia żarcie, było nie do przyjęcia przez Lotiego, gdy jednak postawiono przed nim miskę gulaszu, jego ciało go zdradziło i ręka natychmiast powędrowała na stół w poszukiwaniu łyżki.
- Jesteście niesamowici. - Zaczął Azuni. - Nie to, że załatwiacie całą brudną robotę za strażników, to jeszcze wszystkie zasługi pozwalacie przypisać im. Niesamowite. - W ustach poczuł miękkie mięso i odmówił szybką modlitwę dziękczynną. Jego żołądek modlił się razem z nim.
Najdziwniejsze jest to, że Loti poczuł naiwną sympatię do Jarona, mimo że wiedział, iż zaufanie to rzecz zgubna, ale nie potrafił wyczuć w głosie Jarona fałszywej nuty. Oznaczało to, że albo był szaleńcem święcie przekonanym w swoje słowa lub mówił prawdę. Chłopak nie wiedział, która z możliwości była bardziej prawdopodobna. No dobra, wiedział. I dlatego to wszystko go tak bardzo przerażało.
Dokończył gulasz paroma szybkimi machnięciami łyżki i wypił wodę z kubka. Chyba był gotowy.
- Czy możemy przejść już do tego całego "później"? - wyszeptał cicho. Jego karku dotknął lodowaty palec, który przesunął się szybko po plecach. Loti zadrżał i zdał sobie sprawę, że właśnie przestał być dzieckiem. Był nim wiele lat, ale teraz właśnie podjął decyzję. Chciał wejść w to, co było "później".

- Znam osobę, która może nam pomóc. - Zaczął niepewnie Loti. - Mam tylko nadzieję, że nikt z tej całej bandy się nią nie zainteresował. Wiesz, nie chciałbym jej narażać. Ezira była, znaczy, jest dla mnie jak matka. Wiekowa, ale matka. - Chłopak przywołał w myślach obrazach staruszki - wtedy, gdy ją opuścił, była już bardzo krucha. A co, jeśli nie żyje? Nie, takiej myśli nie można do siebie dopuścić. - Ezira mieszka w świątyni, parę kilometrów za miastem. Możemy wynająć wóz albo iść bocznymi drogami. Oczywiście, jeśli się zdecydujesz tam iść. - Dobrze byłoby odwiedzić starych znajomych. Może Arkin nadal tam będzie?

Jaron przez chwilę wydawał się być bardzo ożywiony kiedy tylko Loti zaczął oznajmiać swoją propozycję, po chwili jednak jego mina nieco zrzedła. Ponownie się zamyślił, lecz odpowiedź na pomysł Azuniego była gotowa, mężczyzna próbował tylko wyciągnąć z pomysłu tyle, ile się da. Upił dość solidny łyk wody i odezwał się.
- Nie sądzę, aby był to dobry pomysł. Pójście bocznymi drogami może zająć nam cały dzień, a wóz za bardzo rzuca się oczy. W obu przypadkach bylibyśmy martwi, zanim jeszcze opuścilibyśmy miasto - odparł z lekkim smutkiem w głosie.
Dumał ponownie, przez parę chwil, mrucząc coś pod nosem.
- To wszystko bez sensu - powiedział głośno, lecz jego głos ciągle był zamyślony, jakby rozmówca mówił do siebie. - Myślę, że źle podchodzimy do problemu, może w rzeczywistości nie jest on tak wielki, nam się wydaje, powinniśmy rozpatrzyć go z innej strony. - Zrobił pauzę, nie wiedząc jak zacząć. - Chodzi mi o to, czy oni faktycznie mają wyraźny powód by cię ścigać? Wcześniej mówiłem, że nie mam zamiaru wyciągać od ciebie takich informacji, ale sam rozumiesz, że nie robię tego dla własnych celów. Może nie potrzebny będzie rozlew krwi, wyślemy posłańca i dogadamy się z nimi, a ty z powrotem wrócisz do swojego życia. - Dał Lotiemu chwilkę, by ten dokładnie to przemyślał. - Zatem, czy rzeczywiście jest coś, jakiś powód, dla którego niebezpieczni ludzie chcieliby ścigać ciebie, niewidomego, zwyczajnego chłopaka?

Przybyła z tego tematu.


Siedem miesięcy później
Tessa przemierzała ulice portu szybkim i pewnym krokiem, nie przejmując się spojrzeniami napotykanych mężczyzn. W głowie miała troski ostatnich dni, musiała jakoś je odreagować. Na samą myśl o swym niesfornym bracie, który pomimo trzydziestu paru lat nie dorósł do roli odpowiedzialnego rodzica, skręcało ją. Jeszcze nie nauczył się wstrzymywać popędów, skoncentrować na jednej kobiecie, pokochać jedną, a nie wszystkie dookoła. Jardir w pewnych sprawach był geniuszem, jednak życiowo zaliczał porażkę za porażką. Jak cała rodzina. Tessa czasami zastanawiała się czy jest to cecha dziedziczna, skoro cała ich trójka nie potrafiła ustatkować się. Popędy seksualne rodzeństwa zakrawały o miejskie legendy. Na całe szczęście jeszcze ona, środkowa z nich, trzymała jeszcze fason. Ale czy na długo? Tessa pamiętała, co robiła z Meruemem - gdyby jeszcze żył, odbiłaby przez te miesiące lata ignorowania własnych potrzeb. Z łatwością mogłaby sobie wyobrazić, jak bardzo podobnie zachowywała się, co reszta rodzeństwa. Tylko, że ona ograniczyłaby się tylko do jednego partnera. Nie zmieniałaby kochanków jak w kalejdoskopie.
Westchnęła, przystając na chwilę. Uśmiech zmarłego ukochanego pojawił się przed oczami. Prześladował ją odkąd uciekła z Tuk'kok. Czasami budziła się zlana potem i mokrymi policzkami od łez, gdy przewijały się wizje śmierci. Grupy przez Densera, ludzi przez bestie, walczące trolle z ich wrogami, ostatnie chwile Vaa'Shaka, czy jak płynęła na łódce tępo spoglądając na zniszczenia. Pamiętała, jak szkaradna, poparzona twarz odbijała się przy niższym nachyleniu w morskiej toni. Zaraz znikał wraz z falą, lecz wracał, ukazując ją w całej swej parszywej okazałości. Nikomu nie zdołała pomóc i to ją bolało najbardziej. Straciła przy tym kogoś, kto mógł stworzyć z nią coś więcej, więź trwalszą niż sobie mogła wyobrazić. Mogła przy nim ustatkować się i rzucić wszystko inne w cholerę. Nawet po tylu miesiącach była przekonana, że to, co wtedy poczuła, nie było kaprysem ani niczym ulotnym. Kochała, choć wtedy głośno, by tego nie przyznała. Czuła tak tylko dwa razy, tym razem byłoby intensywniej, gdyby tylko dano im więcej czasu.
Spojrzała na księżyc, ignorując chłodny wiaterek owiewający jej nagie ramiona. Może jako duch Meruem nadal próbował złapać księżyc? Tessa wykonała ten sam gest z delikatnym, smutnym uśmiechem, który nieuchronnie wpisał się w zmiany w charakterze i wyglądzie. Nigdy nie żałowała, że wyruszyła na wyprawę ani podjętych działań w sercu dżungli. Zrobiłaby dokładnie to samo, próbując pomóc trollom. Żałowała swojej bezsilności i słabości; pomimo pokonania szamana, nie zdążyła zapobiec rzezi. Zwiodła ją także rutyna - blisko dziesięć lat nieustannej podróży skumulowało się w jej porażkę. Może gdyby w pewnym momencie nie przestała zastanawiać się nad grupą, dostrzegłaby zagrożenie w Denserze? Była pewna, że tak by się stało. Znała ten schemat, wiedziała, co się dzieje na tego typu wyprawach. Powinna domyślić się, że któryś z nich wpadnie na pomysł wzajemnego wyrzynania. Tessa nie związała się jakoś szczególnie z grupą, wyjątek stanowił Herleris, z którym pewnie zaprzyjaźniłaby się na długie lata. Czuła to. Kobieta nienawidziła skazywać innych na bezsensowną śmierć, krzywdzenie innych dla własnego egoizmu było obrzydliwe. Gdyby dopadła Densera żywego, rozszarpałaby go. Nie torturowałaby go ani nie przedłużała męki, po prostu zabiła jak robią to profesjonalni kaci.
Pół-elfka nie wyruszyła później w żadną większą podróż. Pierwszy miesiąc przeleżała w łóżku, wypłakując się rodzicom. Matka przez pierwszy tydzień leżała przy niej, trzymając za rękę i głaszcząc po poranionej twarzy, zaś ojciec milczał w gniewie, nie wspominając już ani razu o małżeństwie. Drugiego miesiąca Tessa włóczyła się bezsensownie po mieście, najwięcej czasu spędzając nad morzem, spoglądając z udręką na spokojną, błękitną toń. To wtedy siostra z bratem potrząsnęli nią, kazali coś zrobić ze swoim życiem. Nakrzyczeli na nią, nawet spoliczkowali, aby ocuciła się i zaczęła żyć według swych niefrasobliwych zasad. W końcu Tessa zdecydowała się podjąć odpowiednie kroki: z finansowym wsparciem od rodziny wybrała się do alchemika, który specjalizował się w leczniczych miksturach i maściach. Przez lata ojciec próbował ją do niego zagonić, lecz zawsze odmawiała. W tym przypadku Tessa naprawdę chciała się zmienić. Z pomocą tego człowieka odzyskała swój dawny wygląd, którego wyparła się. Wyglądała prawie że identycznie, co dziesięć lat temu, tylko z tym wyjątkiem, że nie była już młodziutką i słabą dziewczyną pełną marzeń o podróżach oraz przeświadczeniem, że z tak ładną buźką daleko nie zabrnie. Teraz widoczna była jej dojrzałość, silne cechy charakteru, rysujące się w dumnym czole, pełnych wargach zastygających w skrywanym smutku, wzroku wojowniczki widzącej wiele na tym świecie. Wszelkie blizny i tatuaże zniknęły ukazując jej miłą dla oka twarz. Nikt, kto ją znał z poprzedniego wyglądu, nie poznałby jej teraz. Tessa wyglądała na twardą, lecz sprawiała bardzo korzystne wrażenie, wręcz stworzoną do szerokiego uśmiechu i roziskrzonego wzroku brązowo-zielonych tęczówek. W Eroli uchodziła teraz za niedostępną piękność.
Zrezygnowała ze swej skorupy, którą zawsze przywdziewała na wyprawach, odtrącając i zniechęcając każdego do siebie. Spróbowała otworzyć się do ludzi, tak, jak obiecała Meruemowi - żyć szczęśliwie. Przy tym odrzuciła swój zwyczaj zaszywania się w luźne i ukrywające figurę ubrania. Z radą siostry i przyklaśnięciu brata nosiła się teraz bardziej kobieco. Nadal nie przekonała się do spódnic i sukien, lecz spodnie były już odpowiednio dopasowane. Jak teraz. Tessa szła w kierunku karczmy w czarnych, dość obcisłych spodniach, podkreślających długie nogi; bluzkę w tym samym kolorze odsłaniającą ramiona oraz przypominającą krojem kamizelkę. Przylegała ona do wąskiej talii, węższej niż wskazywałyby na to normy; dekolt był skąpy, materiał delikatnie podkreślał krągłości, lecz nie wyuzdanie. Pewnie wielu zdziwiłoby się, widząc, że Tessa posiada wcięcie, nieznaczne, ale przy jej wysportowanej, sprężystej sylwetce i tak wybijała się z tłumu.
Na szyi miała zawieszony podarek od trolli, zaś na palcu prawej ręki nosiła pierścień. Nie rozstawała się z tymi dwoma przedmiotami - przyległy do niej już na zawsze. Włosy rozpuszczała. Czerwone, długie, gęste stały się znakiem rozpoznawczym. Gdy przycięła je na końcówkach, zaczęły falować przez co wydawały się jeszcze bujniejsze. Związywała je swoim ukochanym, czerwonym szalem, który pełnił rolę opaski, opadając końcem na ramię lub za plecy. Tessa nie zrezygnowała także z tatuaży. Tamte wcześniejsze zniknęły na dobre wraz z dotkliwymi poparzeniami, dlatego zdecydowała się tym razem tylko na dwa, które mają dla niej bardzo duże znaczenie. Pierwszy zamieściła na plecach z napisem w języku trolli, jej tytułem Płomiennej Włóczni, który stanowił zarówno dumę z jego pozyskania, jak i ciężar odpowiedzialności za wydarzenia sprzed ponad pół roku. Drugi wytatuowała na przedramieniu lewej ręki. Napis: "Zgubiona dusza zgnije bez ognia" już na zawsze będzie kojarzył jej się z Meruemem, jego historią i charakterem, tego, co ich łączyło.
Kobieta przez ostatnie cztery miesiące nie podjęła się niczego większego. Raz na jakiś czas wypływała w morze na jakąś drobną robotę; raz łowiła ryby, raz załatwiała coś dla ojca, raz szła na polowanie na inną wyspę. Nie narażała się, zwolniła tempo, nie mając ochoty wyruszyć ponownie na kontynent. Odpoczywała, relaksowała i spędzała czas z rodziną. Z rana wychodziła na pustą, dziką plażę, ćwicząc, zaś wieczorami zachodziła do "Pod Żaglami Ula", aby napić się, posłuchać wieści podróżnych czy zagrać w cokolwiek. Tym razem miała ochotę na to ostatnie. Z takim zamierzeniem wkroczyła do środka przybytku, kierując się najpierw do baru po kufel piwa. Następnie Tessa zacznie rozglądać się, szukając jakiejś normalnej grupki graczy, najlepiej jej znajomych.

Szukała wzrokiem wolnego stoliku z graczami. Padło na ostatni wolny, gdzie zasiadali jacyś bogacze. Tessa nieznacznie uniosła brwi, gdy gestem rąk zapraszali ją do siebie, odpędzając innych. Wzięła zamówiony kufel piwa i podeszła do nich, bez wahania siadając naprzeciwko niezbyt przyjemnych dla oka typów. Niestety nie mogła powybrzydzać w doborze towarzystwa. Zlustrowała dwójkę graczy, nabywając poglądowe zdanie na ich temat. Proponowanego wina nie przyjęła. Nie miała w zwyczaju brać niczego od obcych. Poza tym wolała swoje tradycyjne piwo, na które tak bardzo miała ochotę. Gdy już miała uchylić łyka, zjawił się czwarty gracz. Spojrzała na niego z małym zainteresowaniem, usłyszała imię, odstawiła powoli alkohol, przyglądając baczniej mężczyźnie i... chlapnęła o dwa słowa za dużo.
- O, bogowie! - Zabrzmiało to cokolwiek dwuznacznie, jak zachłyśnięcie dziewicy na widok swego rycerza. Wzrok Tessy mógł jednak podpowiedzieć reszcie, że nie o to dokładnie w tym chodziło. Błysk rozpoznania był aż zanadto jasny w dedukcji.
Kobieta z powrotem obróciła się w kierunku planszy. Z głową pełną tysiąca myśli, opróżniła po męsku jedną trzecią kufla. Trzasnęła spodkiem o blat i podsumowała wszystko uniwersalną, prymitywną maksymą:
- O ja pierdolę.
Ponownie spojrzała na Garena, jakby upewniając się, że ten człowiek na pewno jest tym za kogo go uważa. Miała ochotę wybuchnąć śmiechem, a równocześnie załamać ręce. Nieprawdopodobne wydawało się to, że żył, że jako jedyny z pozostałej trójki przetrwał. Chciała zasypać go pytaniami, lecz w ostatnim momencie upomniała się, że nie jest to odpowiednia chwila. Postanowiła skupić się na grze i zaczekać aż sam Garen zaskoczy kogo właśnie tak precyzyjnie zmierzył wzrokiem. Bogowie mieli poczucie humoru, zsyłając jej dawnego towarzysza, z którym tak się droczyła i tak nie lubiła.
- Mówcie mi Wiedźma - powiedziała, ignorując spojrzenia mężczyzn i próbując wyjść jakoś z tej sytuacji. - Właściwie to nie zależy mi na wygranej, więc zacznijmy od może od piętnastu koron? Nie wiem czy to dużo dla was, czy mało, ale ja chętnie przepuszczę pieniądze brata. Właściwie lepiej, żebym wróciła bez nich.
Czy Tessa choć trochę wydawała się przejęta tym, co mogą sobie o niej pomyśleć gracze? A gdzie tam! Myślami powędrowała do sakiewki Jardira, którą zwinęła mu za karę. Nie będzie chadzał na dziwki i sponsorować inne dziewczęta. Dość miała jego bachorów pod opieką.

Olała żarcik Garena, odpowiadając na pytanie Amhaira.
- Zobaczymy, dzisiaj wywinęłam mu pierwszy raz taki numer, ale nie martwcie się - zawsze byłam od niego silniejsza. Trochę powścieka się i mu przejdzie. W końcu zrozumie, że to dla jego dobra. Ciekawi mnie czy wpadnie na pomysł, że tutaj siedzę. Pewnie tak. Może być zabawnie.
Wzruszyła ramionami. Chwyciła kostki do gry i rzuciła gestem "a chuj, co tam będzie!". Uniosła nieco brwi. No proszę, para. Ale to każdy może coś takiego wyrzucić. Chciała podać kostki następnemu graczowi, nie spodziewając się, że do jej dłoni rzuci się aż dwóch. Obserwowała działania Garena z zastygłym uśmiechem. Nie spodziewała się tego po nim.
A to szubrawiec!, przemknęło jej przez myśl, wycofując dłoń natychmiast, gdy tylko były towarzysz puścił ją. Ani trochę nie zrobiło to na niej wrażenia, choć musiała przyznać, że jest dobry. Pewnie niejedna na jej miejscu już czerwieniłaby się. Jak dowiesz się, kim jestem, mina ci zrzednie. Przykre.
- Czarodziejkami nazywa się grzeczne dziewczynki. Zdecydowanie wolę Wiedźmę.
Tessa miała ochotę zdecydowanie dać mu do zrozumienia, że nic nie ugra, lecz, ku własnemu zdziwieniu, zaczynała się świetnie bawić. Ciekawa była dokąd posunie się Garen w swych zalotach. Skupiła się na grze, zauważając zirytowanie Amhaira oraz zaciekawienie Andura. Czekała aż oni przejdą swoją kolejkę. Sama zamierzała grać sprawiedliwie, nie dobierając na chama wszystkich kości od nowa tylko jednak dla pozoru próbować wygrać cokolwiek. Aby potem jednorazowo wszystko przepuścić na oczach brata. Ta idea wydała się idealna w swym zamierzeniu.
Ciekawie, jak tam wiodło się u Garena? Wygląda zaskakująco dobrze. Czyżby powodziło mu się?

W zasadzie sam mi ułatwia sprawę. Chętnie dowiem się, jak ocalał w dżungli. To może być ciekawe. Może też dowiem się czegoś więcej? Chociażby jego punkt widzenia całej tej historii?
- Czyżbyś planował później upić mnie? Może być z tym ciężko. Jeszcze zbraknie ci pieniędzy i nic z tego nie będziesz miał, Garen. - W sposobie w jaki wymówiła jego imię było coś szczególnego. Trudno było doszukiwać się w tym nutki zachwytu czy flirciarskiego tonu. Brzmiało to tak, jakby przychodziło jej to naturalnie, jakby znała mężczyznę od jakiegoś czasu, jak do kolegi po fachu. Nie odpowiedziała na propozycję wprost.
Wyglądało na to, że z nich wszystkich najgorzej poszła jej kolejka, jednak nie przejęła się tym ani trochę. Bez słowa wyjęła swoje monety i dorzuciła do puli. Trzeba było w końcu wszystko stracić i nie pękać. Rzuciła ponownie bez większego zaangażowania.

Tessa niewiele odzywała się podczas gry. Nawyk obserwowania i słuchania ludzi nakazał jej spokojnie grać, tracąc ciężko zarobione pieniądze na dziwki brata. Pół-elfka musiała przyznać, że Garen zaskoczył ją pozytywnie. Zdawał się być zupełnie innym człowiekiem niż w Tuk'kok. Wcześniej nie wykazywał się taką inteligencją oraz obeznaniem w konkretnych dziedzinach. Gdzieś tam w czaszce tłukło się wspomnienie rozmowy z przewodnikiem. Pytała wtedy, co sądzi o grupie. Chyba wtedy usłyszała od niego jedyną pozytywną rzecz o zbrojnym.
Nie jest takim dupkiem na jakiego wygląda?, pomyślała. Może to prawda?
Na wzmiankę o zręcznych paluszkach zaczęła śmiać się, próbując przestać przyłożywszy pięść do ust. Obdarzyła Garena rozbawionym spojrzeniem. Doceniła jego dobry tekst, lecz równocześnie trochę współczuła mężczyźnie momentu, gdy dowie się kim jest. Pewnie już nie będzie taki chętny do zalotów. Zdziwiłaby się, gdyby było inaczej.
Gra stawała się coraz nudniejsza. Nawet przepuszczanie pieniędzy brata przestało być zabawne. Coraz częściej myślami wybiegała do dawnej wyprawy, analizując momenty, gdy miała okazję rozmawiać z Garenem albo chociażby zaobserwować zachowanie. Porównywała to z dzisiejszą sytuacją. Ciekawiło ją to, jak by zachował się, gdyby od razu ją rozpoznał, gdyby nie powróciła do bycia "ładną". Pewnie zdawkowo zapytałby co się z nią działo, a na koniec uciekł w te pędy.
Na propozycję odejścia od stolika zareagowała jedynie potaknięciem głowy. Przez ułamek sekundy Tessie na myśl przyszło, że gdyby przez ostatnie miesiące nie przyzwyczaiła się do zalotów różnych adoratorów, pewnie teraz spaliłaby buraka. Garen zdecydowanie wiedział, co robi. I pewnie zawsze dostawał to, czego chce.
- Na mnie już czas. Nie mam już w sakiewce prawie nic, pozostawię bratu parę monet na otarcie łez. - I z tymi słowami Tessa wstała, zabrała, co jej, czyli niewiele, po czym po krótkim skinieniu głową w stronę graczy na pożegnanie, poszła razem z Garenem.
Postanowiła dłużej nie bawić się w Wiedźmę i zdradzić się. Oparła łokcie o blat, wbiła wzrok w Garena i zapytała bez ogródek:
- Jak udało ci się przeżyć? Jinareath mówił, że oberwałeś maczetą w łeb...
W tym samym momencie zaczepił ją jeden z chłopców na posyłki. Rozpoznała go. Kiwnęła głową, odbierając małą, złożoną na pół karteczkę. Oddała sakiewkę, którą chłopak schował i zaraz potem zniknął w tłumie, zapewne wracając z nowinami do Jardira. Tessie nie dane było ujrzeć pierwszej reakcji Garena, jeżeli w końcu rozpoznał ją. Przeczytała wiadomość: "Obedrę cię ze skóry", wzruszając ramionami. Schowała ją za kieszeni.
- Dobrze maskowałam się, nie? - Błysnęła zębami w uśmiechu.

- Urwał się nasz kontakt - odparła zdawkowo, rozbawiona tym, że mężczyzna nie powiązał jeszcze wszystkich faktów. - Nie spodziewałam się, że zaprzyjaźnicie się. Słowem nie dał znać, że żyjesz.
Gdy Garen wypił jej zdrowie, Tessa zaraz potem nalała sobie mniej więcej tyle samo i także wzniosła swój własny toast.
- Za ponowne spotkanie.
Jej twarz jedynie trochę skrzywiła się. Widać była zahartowana w alkoholowych bojach. Także nachyliła się nad stołem, aż Garen czuł na ustach jej oddech. Tessa patrzyła mu w oczy bezczelnie, twardo, z iskierkami rozbawienia. Raz tylko zerknęła niżej, jakby nie mogąc się doczekać, aby ją pocałował, lecz oczywiście była to podpucha.
- Jinareatha znam z Tuk'kok. Wiem, że bardzo zmieniłam się, ale może w końcu łaskawie rozpoznasz we mnie tę pojebaną wiedźmę, której tak bardzo nie lubiłeś? Gdybyś zapomniał, jak się nazywam, to przypomnę ci. Tessa. Ta, co poszła sobie dalej sama. Mam mówić dalej?
Kobieta cofnęła się, krzyżując ręce na piersiach.
- Jakim cudem przeżyłeś?