Blondwłosa biegła przez uliczkę w mieście, którego w ogóle nie znała. W pierwszej chwili do niej wbiegła miała szczerą ochotę zawrócić. Do jej nozdrzy doleciał bardzo nieprzyjemny zapach miasta - pot, mocz, fekalia. Dziewczynie wychowanej w górskich ostępach, zapach wielkiego miasta był nieznany, budził w niej zawroty głowy, a także wstręt i chęć wymiotowania. Alicja jednak powstrzymała się przed tym, gdyż zdawała sobie sprawę, że za sobą ma goniących ja strażników. A czego nie chciała na pewno to ponownego dostania się w łapy miejscowej władzy.
Można powiedzieć, że wtedy stał się cud zesłany przez jej północnych bogów. Dziewoja w ferworze ucieczki nie zauważyła przed sobą wielkiego jak góra mężczyzny, który wyrósł przed nią dosłownie znikąd. Alicja z impetem wpadła na niego, odbiła się dość mocno, że upadła swoimi tylnymi literami na twardą powierzchnię. Ponadto przez chwilę jasnowłosa widziała przed sobą wszystkie gwiazdy na nieboskłonie. Kości zapewne były całe, ale uderzenie było dość bolesne dla kobiety.
Jako, że Alicja była całkiem rezolutną i temperamentną osóbką jak na przedstawicielkę ludu Uratai rzuciła zaraz w stronę mężczyzny przekleństwo w swoim rodzimym języku. Jakież było jej zdziwienie, kiedy, po wstępnym ogarnięciu się i dojściu do siebie po kolizji, spojrzała na kim się zatrzymała. Jakież było jej zdziwienie kiedy ujrzała przed sobą człowieka bardzo jej znanego. Wszak tacy mężczyźni znajdowali się w wiosce, którą zamieszkiwała Alicja. Oczywiście dziewczyna nie pamiętała tego, ale podświadomie czuła, że ten mężczyzna ma z nią coś wspólnego.
Jej przypuszczenia potwierdziły się kiedy ten odezwał się. Dziewczyna nie posiadała się z radości, usłyszała właśnie mowę, którą znała. Zrozumiała także, że mężczyzna kazał jej zejść z drogi. Alicja nie czekała. Odpowiedziała czym prędzej do niego:
- Ratuj mnie, pomocy! Pomóż mi się ukryć. Muszę uciekać - jej słowa były szybkie i nacechowanie strachem. W zasadzie miała nadzieję, że jej pobratymiec jej pomoże w ucieczce.

Jasnowłosa rozpromieniła się szeroko kiedy to zobaczyła swojego pobratymca. Nie na darmo nazywano ją Promyczkiem. Teraz można było zobaczyć czemu nazywano tak Alicję. Uśmiech jednak szybko spełzł z jej twarzy kiedy to usłyszała, że wysoki mężczyzna kazał jej odejść w dość niewybrednych słowach. Dziewczę chwilę stało zupełnie zaskoczone, potem chciało odkrzyknąć mu coś również nieprzystojnego, ale w tym momencie usłyszała znajomy sobie dźwięk. Odgłos pogoni.
Alicja wygięła się jak struna. W tym momencie mężczyzna Uratai zachował się dość niespodziewanie - wziął naszą małą barbarzynkę i potraktował niczym lalkę. Złapał za ramiona i wciągnął do zaułku. Dziewczyna w pierwszej chwili zakrzyknęła, ale szybko ucichła. Zdała sobie sprawę, że pogoń depcze jej po piętach, więc ostatnią rzeczą byłoby zwrócenie na siebie uwagi. Ponadto jej ziomek nakrył ja wielką skórą, w której Alicja dosłownie utonęła. Niemniej siedziała cicho i drżała o siebie. Instynktownie wtuliła się w swojego wybawcę. Do jej nozdrzy doszły różne zapachy - pot, krew, ziemia. Jasnowłosa nie spotkała się z nimi wcześniej, były one dla niej jednocześnie nowe i ... dość znajome. Alicja więc czekała w napięciu jak szukający ją strażnicy znikną. Dziewczę miało niezłego pietra kiedy to jeden ze strażników zwrócił uwagę na Barbarzyńcę. Na całe szczęście wymiana zdań była dość krótka. Alicja instynktownie drżała podczas niej, mocniej przytulała się do niego. Udało się jednak nie zwrócić na siebie uwagi. Strażnicy odeszli, jasnowłosa pozostałą niezauważona. Dopiero po paru minutach po oddaleniu się "stróżów prawa" Promyk odczuł niejaką ulgę.
Wtedy też Barbarzyńca wziął ją pod rękę, równie obcesowo jak wcześniej, i podążył z nią w głąb miasta. Dziewczyna musiała dość mocno nadrabiać nogami, aby dotrzymać mężczyźnie kroku. Potem ten odezwał się w jej rodzimej mowie. Zapytał o parę rzeczy, na które z ust Alicji wypłynął potok słów:
- Uciekałam im. Oni chcieli mnie zabić! Zrobić ciach z głową - tu pokazała charakterystyczny ruch toporem ścinającym głowę - Nie wiem czemu chcieli mnie zabić. Ja przecież nic nie zrobiłam. Tłum, tłum ludzi się temu przyglądał. Ktoś chciał mnie wykupić, ktoś zabił kata. Wszystko rozgrywało się tak szybko - Alicja mówiła to dość chaotycznie, urywanymi zdaniami. Największe zastanowienie przyszło dla niej kiedy to została zapytana o swoje imię. Po paru minutach dumania nie wiedziała. Przeraziło to ją i zastanowiło zarazem. Jak można nie pamiętać swojego imienia?

Wędrując, młody najemnik dotarł do Królewskiej Prowincji, o której do tej pory słyszał jedynie plotki. Jakby miał lepszy wybór, wolałby nie zapuszczać się w te tereny; sama atmosfera stworzona przez polityczne utarczki, na których zawsze cierpią najbiedniejsi, budziła w nim niepokój. Może była to wina tego, iż przywykł do rozwiązywania konfliktów za pomocą złota i miecza, aczkolwiek wkraczając do miasta mimowolnie oddał się w ręce prawa ustalanego przez tych, którzy mają moc decydowania o życiu setek ludzi za pomocą pieniędzy, wystawiając odpowiednie prawa i dekrety. Na polu bitwy, w walkach i bójkach coś takiego nie działa, więc Gilles najzwyczajniej w świecie czuł się zaniepokojony myślą, że w razie kłopotów nie bardzo pomoże jego stal.
Przebywał tu chwilowo, miał zamiar znaleźć jakiś punkt, w którym zgłaszają się najemnica idący na wojnę, a następnie zostają wysyłani na front. Mężczyzna miał po prostu bliżej do tego miejsca niż na Wschodnią Prowincje, gdzie się urodził i gdzie w tej chwili toczą się najbardziej krwawe bitwy, z elfami, do których osobiście Gilles nic nie miał, lecz samą neutralnością żołądka nie napełni.Konia zostawił w stajni blisko bramy, a samemu ruszył podróżować po mieście, w którym najprawdopodobniej się zgubił.
Wypytując losowo napotkanych przechodniów, udało mu się dotrzeć na południowy rynek i ulicę stalową. O ile nie kręciły go ubrania, przyprawy i inne zbędne dla niego rzeczy, o tyle sama ulica pełna kuźni i sklepów z bronią zainteresowała go natychmiast. Z ogromną ciekawością, niemalże śliniąc się, przyglądał się kunsztownie wykonanym broniom i zbrojom, o których zawsze marzył. Niestety, tylko przyglądał, nie było go stać teraz nawet na gospodę, nie wspominając o mieczu, którego nie mógłby nawet dotknąć, choćby sprzedał cały swój doczesny ekwipunek.
Zrezygnowany ruszył dalej, mijając ludzi, słuchając przypadkowo usłyszanych plotek, w tej dzielnicy jednak nie spotkał kogoś, kto byłby w stanie odpowiedzieć mu na jego pytania. Do czasu, aż idąc uliczką napotkał interesującego człowieka, typowego zabijakę, który na honorowego raczej rycerza nie wyglądał, a z pewnością jakoś musiał przeżyć. Gilles dyskretnie ruszył w jego stronę i grzecznie zastąpił mu drogę.
- Witaj, dzielny wojowniku! - powiedział stanowczo, z szacunkiem, lekko skinąwszy głową. - Wybacz, że przeszkadzam, ale mam kilka skromnych pytań, jako, iż jestem nowy w mieście. - Dodał szybko, nim rozmówca zdąży sięgnąć po topór. - Czy znajduje się gdzieś tutaj jakiś punkt rekrutujący najemników wysyłanych później na front, bądź wiesz, gdzie można otrzymać jakieś porządne zlecenie za godziwą opłatę? Ucieszę się również z lokalizacji jakiejś taniej gospody - zapytał. tak to już było, że grzeczną zaczepką nie otrzymywało się nawet najmniejszej odpowiedzi, nawet nie zdobywało się uwagi, a najczęstszą odpowiedzią było "spierdalaj", toteż wymagane było posuwanie się do takich nieco chamskich zagrywek.
Dopiero po krótkiej chwili spostrzegł osóbkę stojącą obok nieznajomego. Przyjrzał się jej uważnie, gdyż niewielu takich ludzi widywał, nawet rzadziej niż elfy i krasnoludy. Z pewnością musiała pochodzić z północy. Jej jasne, blond włosy, jasna cera oraz dobrze widoczne błękitne oczy wydały się Gillesowi bardzo interesujące, nawet przez chwilę pomyślał, że gdyby dziewczyna była czysta, mogłaby być nawet ładna. Nie umiał jednak ocenić na pierwszy rzut oka jej wieku, nie miał jednak czasu się nad tym zastanawiać, szybko przeniósł uwagę na mężczyzną z toporem.

Kiedy Alicja szła wraz ze swoim pobratymcem ulicami Saran Dun drogę zastąpił im nieznany mężczyzna. Nie wyglądał on na strażnika, co w pierwszej chwili uspokoiło nieco zbiegłą niewolnicę. Ciemnowłosy zaczął wypytywać o coś w nieznanym dla zielarki języku. Chyba musiała być to mowa urzędowa, gdyż posługiwali się nią wszyscy ludzie w mieście. Alicja jeszcze nie rozumiała jej, ale wyłapywała mniej więcej brzmienie poszczególnych wyrazów, głosek, choć nie wiedziała dokładnie co oznaczają.
Kiedy przechodzień spojrzał się na małego zbiega, dziewczyna momentalnie wbiła wzrok w dół. Czuła się strasznie kiedy to ktoś na nią spoglądał. Barbarzynka miała wrażenie, że zaraz ktoś rozpozna z niej zbiegłą ofiarę katowskiego topora i czym prędzej wezwie strażników. Tak więc pod naciskiem wzroku mężczyzny nasza mała Alicja schowała się za swoim wielkim pobratymcem.

Co za syf – pomyślał Horthy, idąc dalej przed siebie i podążając za oddziałem straży miejskiej, a więc i uciekającą kobietą. W istocie, póki co nie napotykał na swojej drodze niczego, tylko syf. Nie mógł skoncentrować się nad tym, co znajdowało się przed nim; musiał patrzeć pod nogi i omijać wszelakie gówna, których komuś nie chciało się posprzątać. Urok podłych dzielnic dużych miast. Horthy zdołał już na powrót poznać je bliżej, gdy na stałe wrócił na ląd. Nieraz, gdy brakowało mu pieniędzy musiał nocować w knajpach w takich właśnie miejscach. Dlatego starał się unikać tego i w miarę możliwości nocować poza miastem albo w lepszych jakościowo miejscach. Ale nie zawsze była taka możliwość. Pieniądze przychodziły i odchodziły, w zależności od tego, czy było w co ręce włożyć. Już wiele razy zastanawiał się, czy wrócić na morze. To nie powinno być trudne, chociaż zdawało mu się inaczej. Ciężko mu było wyobrazić sobie żeglugę na nie swoim statku, bez swojej zaufanej załogi. Na nowo tworzyć sobie mir wśród reszty żeglarzy, zyskiwać ich zaufanie tylko po to, by później, gdy jego zadanie zakończy się, opuścić ich i znów ruszyć dalej, gdzie indziej. Chyba że znalazłby sobie stałą posadę...
Podążał dalej wzdłuż ulicy, pilnując, by się nie zgubić. W oddali widział oddział, goniący z dużą prędkością, i co jakiś czas musiał przyśpieszać, by nie pozwolić im odejść zbyt daleko. Widać, że nie zamierzali pozwolić kobiecie uciec. Co dziwne, zapomnieli jakby o tym, kto ją uwolnił – o nim samym. Zastanawiał się, czy wysłali w jego poszukiwaniu jakąś inną grupę, póki co niewidoczną. To było możliwe, i niewykluczone.
Tknięty przeczuciem, obejrzał się za siebie. Jego wzrok zarejestrował przez moment kogoś, kto mógł znajdować się na którymś z dachów. Nie zdążył zobaczyć jego twarzy, ani niczego innego poza fragmentem brązowego ubrania. Czyżby ktoś go śledził...? Po jaki czort? Nie było czasu, by stać i nad tym rozmyślać, toteż na tę chwilę zostawił to w spokoju.
Gdy tak szedł, od czasu do czasu przyśpieszając, przyszło mu do głowy, że nie miał dotąd okazji, by po prostu przyjrzeć się tej, którą uratował. Chciał to zrobić wtedy, gdy wszedł do tamtej knajpy, ale nie zdążył. Z tego, co zdołał zaobserwować wcześniej, była atrakcyjna. W ten swój niespotykany, dziki sposób... Miała całkowicie białe włosy, ale nie była stara. Do tego jej oblicze nie było typowe dla Keronu czy innych ziem. Spróbował przywołać w pamięci jej oblicze, ale nie udało mu się tak dobrze, jakby chciał – przez ten czas powoli zacierało się w jego pamięci.
Czyżbym zadurzył się w przypadkowej kobiecie, która zbroiła nie wiadomo co i teraz przez moją głupotę ucieka przed odpowiedzialnością? - zapytał sam siebie. Jedyna odpowiedź, jaką mógłby zaakceptować, była przecząca.
Oddział podążał dalej. Horthy znów przyśpieszył, by zbliżyć się do nich, ale nagle zatrzymał się i ukrył za załomem budynku. Oddział zatrzymał się – uliczka, którą szli, rozdwajała się. Dla nich decyzja była prosta. Po prostu rozdzielili się na dwie grupy i dalej podążyli przed siebie. Horthy rozdwoić się nie mógł i oto stał przed nim wybór, w którym żadne poszlaki ani wskazówki nie mogły mu pomóc. Czysty, ślepy traf. Szczęście, lub pech. Nie tracąc więcej czasu, ruszył prawą uliczką, trzymając się ściany i przyśpieszając, by dogonić goniących.

//Krótko, do tego z dużym opóźnieniem. Przepraszam, tak jakoś wyszło.

Alicja spojrzała się jedynie na ciemnowłosego, którego tak mocno się przestraszyła. Nie poświeciła jednak cudzoziemiecowi za wiele uwagi, gdyż jej pobratymiec porwał ją dalej w drogę. Rosły barbarzyńca na cale szczęście wyjaśnił małej o co pytał ciemnowłosy. Sam także powiedział co sądzi o przygodzie dziewczyny na placu egzekucyjnym.
Alicja dopiero teraz zaczęła kojarzyć fakty i wydarzenia, których była udziałem. Nie tak dawno nosiła łańcuchy, podróżowała w klatce i o mało nie została ścięta. Teraz mogła cieszyć się kruchą i ulotną, ale wolnością.
- Tak, wiele osób tam się bało - odpowiedziała po chwili - Każdy z nas podróżował w klatce w bardzo złych warunkach, Nie mogliśmy się ruszyć ani rozmawiać. Bili nas jak się poruszyliśmy czy też chcieliśmy coś zrobić. Czasem bardzo bili - na to wspomnienie Alicja zaczęła lekko drżeć. Widać nie były to dla nie przyjemne wspomnienia.
Ale nieprzyjemne myśli szybko zostały odgonione kiedy to mężczyzna powiedział o możliwości wyjazdu z tego miasta, co sprawiło dziewczynie niewypowiedzianą ulgę i radość. Dom - coś odległego, ale zarazem bliskiego.
- Tak chce pojechać - Alicja powiedziała to głośno i wyraźnie.
A potem nastąpiło kolejne pytanie o imię. Jasnowłosą ponownie doznała nieprzyjemnego uczucia niemożności przypomnienia sobie tego.
- Ja, ja ... nie wiem - powiedziała po głębszym zastanowieniu - Ja ... nie pamiętam swojego imienia. - powtórzyła to już z pewną niepewnością w głosie.

Gilles nie liczył jakoś bardziej na to, że otrzyma zadowalającą go odpowiedź, a już na pewno w razie porażki nie miał zamiaru dalej nękać topornika. W sumie tacy jak ten barbarzyńca najczęściej zlewali Najemnika, choć biorąc pod uwagę sposób i słownictwo, jakiego zazwyczaj używali, Uratai to istny wzór do naśladowania, książę z krwi i kości, znawca etyki i kultury. Gilles zszedł z drogi i wzruszył ramionami. Odpowiedź była szybka, krótka i na temat, nie było co nękać nieznajomego. "Nie to nie, na chuj drążyć temat", można by rzec. Najemnik patrzył, jak potężnie zbudowany mężczyzna odchodzi wraz ze swą towarzyszką, na której teraz wzrok Gillesa zatrzymał się na nieco dłużej, bez zbędnego powodu. Czego się boisz, czy ja jestem straszny? Spójrz lepiej na swojego kolegę - powiedział w myślach i odwrócił się, by ruszyć w drogę i nękać kolejne ofiary.
Wtem usłyszał słowa, które idealnie pasowały do sytuacji, jaka miała miejsce przed chwilą, choć sam Gilles nawet by o czymś takim nie pomyślał, szkoda mu było czasu, nerwów i energii na psioczenie na inne rasy i rasizm, wolał zlać sprawę i ruszyć dalej przed siebie. Mimo wszystko Najemnik zatrzymał się i z ciekawością wysłuchał słów, z pewnością skierowanych do niego, przenosząc wzrok na nieznajomego jegomościa. Rycerz? Inny najemnik? Z pewnością ktoś, kto umiał posługiwać się posiadanym ekwipunkiem. Kolejne słowa dały do zrozumienia Gillesowi w czym rzecz i nim zdążył odpowiedzieć, jego moralność została zagłuszona przez przyjemny dla ucha dźwięk monet, jakby sama Fortuna zmaterializowała się i zagrała na swej złotej harfie. Otrząsnął się dopiero po chwili, kiedy dalsze słowa rozmówcy dotarły do najciemniejszych zakamarków umysłu Gillesa. Zmrużył brwi i wbił wzrok w ścianę jednego z domów, jakby szukając na niej odpowiedzi, w rzeczywistości jak przystało na roztropnego i ostrożnego człowieka, rozważał wszystkie za i przeciw.
- Sam nie wiem... - odpowiedział nieco niepewnie; tak naprawdę było to dla niego zbyt piękne, aby było prawdziwe, lecz nie chciał mówić tego na głos. - Jaką mam pewność, że to nie jakaś pułapka, a ja zostanę zostawiony na pastwę losu z bandą żółtodziobów, którzy padną po jednym ciosie takiego jak tamten? - zapytał, ukrywając w głosie wątpliwości, mocno wytężając słuch by spróbować wykryć w głosie rozmówcy coś podejrzanego.
Wątpliwości były naturalnym odruchem w takiej sytuacji i lepiej pozbyć się ich teraz, niż aby miały zagłuszać koncentrację podczas walki, a jak coś pójdzie nie tak, to Gilles będzie mógł mieć pretensje jedynie do siebie.
- Dobra. - Machnął ręką. - Nie ważne, żaden pieniądz nie śmierdzi, a u mnie krucho. Wiedz jednak trzy rzeczy: po pierwsze, nic do nich nie mam, to po prostu zwykły biznes; po drugie, liczę na konkretną sumkę, bo nie zwykłem się opierdalać w robocie, więc chciałbym otrzymać pieniądze warte mojego potu i mojej krwi; po trzecie, nie chciałbym zostać oszukanym, bo to nie tak, że mam jakichś znajomych co mnie pomszczą, ale różnie w życiu bywa, prawda? - powiedział i spojrzał pewnym wzrokiem prosto w oczy swego zleceniodawcy. - Więc, podaj mi szczegóły, co, gdzie, jak, z kim, na ilu i takie tam - powie, jeżeli oferta zostanie ostatecznie zaakceptowana przez drugą stronę.
Jeżeli nieznajomy będzie chciał gdzieś się przemieścić, Gilles nie będzie miał nic przeciwko i ruszy za mężczyzną, dokładnie jednak, a raczej w miarę możliwości zapamiętując ulice i każdy zaułek, aby wiedzieć jak wrócić i nie zgubić się w tym mieście.

I tak oto nasza Alicja została Niezapominajką. Dziewczyna uśmiechnęła się kiedy dostała nowy przydomek. Sama nazwa nie kojarzyła się jej z niczym szczególnym, nie wiedziała, że jest to określenie dla małego, niebieskiego kwiatka.
Jasnowłosa podążała posłusznie za Samem Biami. Po jakimś czasie marszu nasi bohaterowie znaleźli się w kuźni znajdującej się na jednej z uliczek Saran Dun. Nasza Niezapominajka nie znała żadnego z mężczyzn pracujących w kuźni, oni zaś znali jej wybawcę, bo go pozdrowili. Potem zaś trafili do budynku znajdującego się niedaleko, praktycznie obok, miejsca pracy.
Alicja nie za bardzo wiedziała jak się zachować. Nowe miejsce napawało ją z jednej strony strachem, ale z drugiej ciekawością. Sam Biami wzbudzał już zaufanie w dziewczynie, więc ta spokojnie za nim podążała i nie bała się jego już. Przestała być także nieśmiała w jego obecności. Kiedy tak szli do budynku zapytała Sama:
- A to skąd ich znasz? Mieszkasz tutaj?
Więcej pytań nie zdążyła zadać, gdyż nasza dwójka znalazła się w pomieszczeniu w którym siedziało kilku innych barbarzyńców. Alicja miała podobne odczucia co do Sama. Z początku bala się nieznajomych, ale weszła do pomieszczenia w którym się znajdowali wraz ze swoim wybawcą. Potem nastąpiło krótkie przedstawienia, a następnie najlepsza część wizyty - poczęstunek.
Alicja dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że jest bardzo głodna. Z nieskrywanym apetytem popatrzyła na gospodynię, mając nadzieję, że dostanie za chwilę kubek mleka albo innego napoju, a także kawałek chleba.
- Tak zjadłabym coś z miłą chęcią - powiedziała - I chciałabym czegoś się napić.

Gilles zastanawiał się jak sprawy potoczą się dalej, co przyniesie przyszłość. Z jednej strony był bardzo zadowolony, że udało mu się znaleźć odpowiadającą mu robotę, ale z drugiej strony intuicja podpowiadała mu, że może być ciężko. No, jakby nie było to nie pierwszy raz, kiedy miał takie wątpliwości, wszak każda robota to ryzyko utraty życia, lub co gorsza kalectwa, nie mniej jednak młodemu najemnikowi nie przyszło jeszcze walczyć z takimi zabijakami zwanymi Uratai.
- Rozumiem, to mnie nieco uspokaja, niech będzie - odpowiedział szczerze, kiedy tylko opowiedziano mu o jego przyszłych towarzyszach.
Z jednej strony uznał motywację najemników-mścicieli za plus, gdyż z pewnością nie uciekną, dadzą z siebie wszystko i będą walczyć do końca nawet, jeżeli gniew nimi zawładnie i przypłacą swoją chęć zemsty życiem, co będzie na rękę samemu Gillesowi, który wszak stronić od walki nie miał zamiaru, lecz z każdym martwym, spełnionym zemstą sojusznikiem, sakiewka młodego najemnika urośnie jeszcze bardziej. Sprawa była jednak nieco bardziej skomplikowana. Wiadomym było, iż Uratai nie będą grzecznie siedzieć, a nawet atak z zaskoczenia może nie dać jakiejś druzgocącej przewagi, miasto jednak huczy od plotek. Rasizm jest powszechnym zjawiskiem, równie często spotykanym wśród ludzi, jak i innych ras, nie mnie jednak ci pierwsi lubią dyskryminować samych swoich. Krótko mówiąc oznacza to, iż w nadchodzącej bitwie obie strony będą przepełnieni chęcią zemsty i mordu.
Gilles uważnie słuchał słów zleceniodawcy, odruchowo potakując głową, nie wchodząc w zdanie, starając się zrównać krok z mężczyzną. Taktyka, nawet jeżeli prosta, wydawała się być w porządku, z resztą nic lepszego w tej sytuacji chyba wymyślić nie szło. Nie mniej jednak młodemu najemnikowi nie spodobało się to, że będzie ich mniej. Banda ciężkozbrojnych facetów z pewnością narobi hałasu, więc atak z zaskoczenia zawsze może nie wypalić. Jedyną nadzieją były kusze, a raczej zdolności kuszników, w miarę ciche i dyskretne zakradnięcie się i szybki oraz skuteczny atak. Gilles w prawdzie nie znał się na tym, ale miał cichą nadzieję, że Uratai będą nieco podpici. Honor miał tutaj obecnie małe znaczenie, misja to misja, ludzkie życie jest na wagę złota, dosłownie.
- Tak - odpowiedział stanowczo Gilles, zapytany o zainteresowanie. - Niepokoi mnie parę spraw, ale wydajesz się pewny tej sprawy, więc wchodzę w to. Mam jednak kilka pytań - dodał i spojrzał na rozmówcę, chcąc wychwycić jego reakcję. - Czy ty też będziesz w tym uczestniczył? Nie, żeby miało to dla mnie znaczenie, po prostu ciekawość. Druga sprawa to pieniądze... co, jeżeli któremuś z nas coś by się stało, pula nagrody zwiększa się? Wiesz, taki dodatek motywacyjny, oni poza chęcią pieniędzy chcą zemsty, mnie interesują tylko pieniądze. I w końcu, kiedy się spotykamy, gdzie i jak rozdzielamy siły? - Od razu przeszedł do pytań, nie chcąc marnować czasu; rytmicznie zaciskał palce, macając istniejący jedynie w jego głowie mieszek z pieniędzmi.

Jasnowłosa powitała jedzenie z utęsknieniem. Głód był tak silny, że dziewczyna nie zważała na nic, na siebie, ani na innych, tylko wygłodniała rzuciła się na strawę niczym wilk na owce. Jadła szybko, połykała pieczeń, chleb w całości, popijała piwem, które rozlewało się jej po brodzie. Alicji jednak to nie przeszkadzało. Jasnowłosa jadła i nie zwracała większej uwagi na to co mówią przy stole.
Po jakimś czasie ktoś kazał Alicji wyjść z izby, aby reszta została sama i zajęła się ważnymi sprawami. Widać było wszędzie przygotowania do podróży. Niezapominajka czy też Promyczek przyglądała się temu wszystkiemu z dziecięcą ciekawością. Nic nie mówiła, o nic nie pytała. Po prostu chłonęła widok swoimi chabrowymi oczami. Wtedy też jej wybawca, Biami, zaprowadził ją do starej kobiety, ale bardzo miłej. Alicja od samego początku polubiła tą wiekową niewiastę. Kiedy usłyszała jak ma na imię, odruchowo się uśmiechnęła.
- Elena - powtórzyła i uśmiechnęła się do kobiety, a następnie poszła za nią.
Alicja została zaprowadzona do wozu, gdzie znajdowała się dwójka dzieci, chłopiec i dziewczynka. Jak się okazało potem z opowieści Eleny były to jej dzieci, a ona sama prosiła naszą jasnowłosą o zaopiekowanie się nimi. Alicja zgodziła się chętnie, kiwnęła głową na znak zgody.
Blondynka podeszła do dzieci i uśmiechnęła się. Nie za bardzo wiedziała w jaki sposób ma zająć się nimi. Musiała najpierw coś powiedzieć do nich, aby wzbudzić ich zaufanie:
- Hej - przywitała się w rodzimej mowie - Jak macie na imię? Co ciekawego robicie?